ΑΠΟΨΕΙΣ

Τελειώνουν κι αυτές οι γιορτές. Μία και σήμερα απέμειναν.

Γεροί να είμαστε να περάσουμε ακόμη καλύτερα του χρόνου. Μέχρι τότε, ο καθείς στον αγώνα του, γιατί η ζωή ένας αγώνας είναι για όλους. Πλούσιους ή φτωχούς, μεγάλους ή μικρούς, υγιείς ή κλονισμένους, έξυπνους ή εξυπνότερους, μορφωμένους ή αδαείς.

Συνηθίζουμε οι άνθρωποι, με το τέλος του χρόνου και την προσμονή του επόμενου, να κάνουμε το «ταμείο» μας και να λαμβάνουμε κάποιες αποφάσεις διόρθωσης της ρότας μας.

Όταν λέω «ταμείο», φυσικά και δεν το περιορίζω μόνον στην οικονομική του διάσταση, που έτσι κι αλλιώς υπάρχει, αλλά μας απασχολεί καθόλη τη διάρκεια του έτους. Το απλώνω σε όλο το εύρος των θεμάτων που μας απασχολούν κυρίαρχα και τα οποία καθορίζουν εν πολλοίς την ποιότητα της ζωής μας: η εξέλιξη των παιδιών, ο τρόπος ζωής μας, οι επιλογές στα επαγγελματικά μας, η προστασία της υγείας μας, ο οικογενειακός μας προγραμματισμός, τα σχέδιά μας.

Αφήνω για το τέλος, τα όσα σχετίζονται με το «ταμείο» της ψυχής μας. Το αν, δηλαδή, συζητώντας με το μαξιλάρι μας υποσχεθούμε στον καθρέφτη μας να διορθώσουμε κάποια πράγματα στην συμπεριφορά μας, στον τρόπο που βλέπουμε ή διαχειριζόμαστε τα πράγματα, τη σχέση μας, δηλαδή, με τον εαυτό μας και τον περίγυρό μας, την οικογένειά μας, τους συναδέρφους μας, τους γείτονες, τους φίλους, τους ανταγωνιστές, εν γένει εκείνους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό το κομμάτι του «ταμείου» είναι το σπουδαιότερο, καθώς εκεί κρίνεται το αν και σε ποιο βαθμό θα διδαχτούμε από την εμπειρία μας. Από τα λάθη μας -τα δικά μας ή των άλλων- από τα σωστά των άλλων, από το αν μπορέσουμε να αντιληφθούμε τον τρόπο που εξελίσσεται ο κόσμος γύρω μας και να προσαρμοστούμε στις συνθήκες της νέας εποχής.

Όλα αυτά, προϋποθέτουν ότι θα καταφέρουμε να δούμε τη διαδρομή μας χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς του «εγώ» σκαρφιζόμενοι δικαιολογίες και να υποσχεθούμε να κάνουμε βήματα αυτοβελτίωσης σε όλα τα επίπεδα, αφήνοντας πίσω ανθρώπους που δεν αξίζουν να είναι δίπλα μας και συμπεριφορές που μας πλήγωσαν ή που μας έκαναν να πληγώσουμε άδικα άλλους.

*Περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος και μοναδικό. Πόσο μοναδικό, το συνειδητοποιεί κανείς καλύτερα, όταν ζει κοντά σε ζώα ή όταν έχει στο σπίτι του κατοικίδιο. Τα ζώα, θέλουν λίγα πράγματα και πάντα τα ίδια. Λίγο φαγητό, λίγο παιχνίδι, λίγη ασφάλεια, ένα αφεντικό. Ο άνθρωπος από την άλλη δεν αντέχει την ρουτίνα. Σε γενικές γραμμές θέλει πάντα κάτι άλλο -περισσότερο ή διαφορετικό- από αυτό που έχει. Ο άνθρωπος πάντα θέλει ό,τι δεν έχει.

*Όταν είσαι μόνος, θέλεις τη συντροφιά κάποιου. Κι όταν είσαι με πολλούς, αποζητάς την ησυχία σου. Όταν είσαι ελεύθερος, θέλεις να παντρευτείς κι όταν είσαι παντρεμένος, σκέφτεσαι συχνά την ελευθερία που έχασες.

Όταν είσαι μικρός, βιάζεσαι να μεγαλώσεις και πεισμώνεις να λειτουργείς σαν ενήλικας, ενώ, όταν μεγαλώνεις, σκίζεσαι να μικροδείχνεις και κάνεις πράγματα που κάνουν οι μικρότεροι.

*Όταν δεν έχεις δουλειά, θέλεις να δουλέψεις κι όταν δουλεύεις, το μυαλό σου είναι στις διακοπές ή στη σύνταξη.

Ζεις στον τόπο σου και αναθεματίζεις την τύχη σου που δεν έφυγες για αλλού. Μεταναστεύεις και το μυαλό σου μένει πίσω κολλημένο.

Όταν είσαι γερός, αδιαφορείς για τα πάντα που επηρεάζουν τον οργανισμό σου κι όταν κλυδωνιστεί η υγεία σου, τρέχεις να διορθώσεις τα αδιόρθωτα.

*Περίεργο πλάσμα ο άνθρωπος. Όποιος νιώθει ένας από τους πολλούς, κάνει ό,τι μπορεί, για να αποκτήσει φήμη και δόξα, την ώρα που ένας διάσημος υποφέρει από κατάθλιψη που στερείται της ιδιωτικής του σφαίρας και μετέρχεται χιλίων τρόπων, για να κερδίσει λίγη ανωνυμία.

Ο φτωχός ονειρεύεται πλούτο και ο πλούσιος σκέφτεται τη γαλήνη που έχασε, κυνηγώντας το χρήμα και την ισχύ.

*Αυτά, βεβαίως, ισχύουν για τους πολλούς, γιατί υπάρχουν και εκείνοι που δεν θέλουν αυτό που τους λείπει, αλλά θέλουν ακόμη περισσότερο από αυτό που έχουν. Που τρώνε την ψυχή τους για ακόμη περισσότερο πλούτο, για ακόμη περισσότερη φήμη, για ακόμη περισσότερη ισχύ.

*Όπως, επίσης, υπάρχουν και οι φθονεροί που θέλουν ό,τι έχει ο άλλος ή που αρκούνται σε ό,τι έχουν με την προϋπόθεση ο διπλανός τους να έχει κατά τι λιγότερα. Είναι η γνωστή ιστορία με την κατσίκα του γείτονα.

*Κάτι τέτοια αναλογιζόμουν αυτές τις μέρες που γυρνούσε ο χρόνος και δεν σας κρύβω πως μελαγχόλησα, συνειδητοποιώντας πως πολλά πράγματα έκανα λάθος στη ζωή μου. Και σε επιλογές και σε συμπεριφορές.

*Νιώθοντας πως ωρίμασα αρκετά, δηλώνω δημοσίως πως θα προσπαθήσω να επιβάλω στον εαυτό μου μία διαφορετική λειτουργία. Να μην εστιάζω σε αυτά που μου λείπουν (χρήματα, συναισθήματα, εμπειρίες ζωής), αλλά σε αυτά που έχω. Να μάθω να τα εκτιμώ και να τα χαρώ όσο και όπως μπορώ.

Α! Και να μείνω μακριά από κακούς ανθρώπους. Χειριστικούς, ναρκισσιστές, τοξικούς και καθέναν που πιστεύει πως είναι ανώτερος ή εκλεκτός, επιδεικνύοντας ασέβεια στον διαφορετικό και στις αξίες της συνύπαρξης.

Και κάτι τελευταίο που συνειδητοποίησα: να μην παίρνω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά. Ένας από όλους είμαι. Λίγο διαφορετικός μεν, αλλά όχι απαλλαγμένος από ελαττώματα και μειονεκτήματα.

Καλή χρονιά να έχουμε. Και του χρόνου, όλοι εδώ, καθένας λίγο καλύτερα