ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν κάτι δείχνει να χαρακτηρίζει τον πρωθυπουργό είναι η συναίσθηση της αξίας των συμβολισμών σε σχέση με το πολιτικό τάιμινγκ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πυγμή που επέδειξε η νεαρή κυβέρνηση του, όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με τη μεταναστευτική έφοδο στον Έβρο. Αν τα σύνορα είχαν τότε καταρρεύσει, πιθανότατα δεν θα είχε υπάρξει ούτε αξιοπρεπής διαχείριση της πανδημίας, και κατ’ επέκταση ούτε δεύτερη συνεχόμενη θητεία.

Έτσι ερμηνεύεται γιατί επελέγη η συγκεκριμένη συγκυρία για να τεθεί το ζήτημα των γαμήλιων δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών. Καταρχάς εξυπακούεται ότι η προτεινόμενη ρύθμιση διαχειρίζεται υπαρκτά ζητήματα της εποχής μας κι ότι αποτελεί μία επικρατούσα στο δυτικό κόσμο τάση, άρα η ενσωμάτωση της στην εθνική νομοθεσία είναι και δίκαιη και θετική για τη διεθνή εικόνα της χώρας. Παράλληλα, η νομική προσέγγιση μπορεί να θεωρηθεί μάλλον συνετή, καθώς δεν διακρίνεται για τις υπερβολές που έχουν παρουσιαστεί αλλού, με πιο οικείο παράδειγμα τα περί Γονέα 1 και Γονέα 2. Ωστόσο, ουκ ολίγοι κυβερνητικοί φρονούν (ίσως προσδοκώντας να πάει το πράγμα στις ελληνικές καλένδες) ότι η τωρινή στιγμή είναι λανθασμένη.

Μικροπολιτική αιτία αυτών των επιφυλάξεων είναι οι επερχόμενες ευρωεκλογές • για κάποιους, επί της παρούσης το Μαξίμου δεν διαθέτει την πολυτέλεια να έρθει σε ρήξη με την πιο παραδοσιακή εκλογική βάση του κυβερνώντος κόμματος. Υπάρχει ήδη αρκετός προβληματισμός σε πολλούς ψηφοφόρους του όσον αφορά τα ως τώρα πεπραγμένα μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, οπότε -αναρωτιούνται οι αρνητικοί- γιατί να πέσει κι άλλο λάδι στη φωτιά;

Διότι ο Μητσοτάκης πλέον απευθύνεται κυρίως σε μητσοτακικούς κι όχι σε νεοδημοκράτες. Απευθύνεται σ’ αυτό το ευρύ ακροατήριο που βλέπει σ’ αυτόν το μέλλον της Ελλάδας. Καταγράφεται ως ο συνεπής μεταρρυθμιστής που δεν λογαριάζει πολιτικό κόστος μπροστά στην εθνική πρόοδο, όπως φυσικά την αντιλαμβάνεται το εν λόγω ακροατήριο. Ταυτόχρονα, με την πρωτοβουλία του για τα ομόφυλα ζευγάρια εκθέτει στελέχη της αξιωματικής μα και της εσωκομματικής αντιπολίτευσης για την κοινωνική υποκρισία τους. Η Αριστερά αναδεικνύεται όχι ιδιαίτερα κοινωνικά φιλελεύθερη, ενώ η Δεξιά εμφανίζεται πρόθυμη να υιοθετήσει αντισυμβατικές θέσεις για χάρη κυβερνητικών θώκων.

Ωραίοι λοιπόν οι συμβολισμοί, αλλά το τάιμινγκ πού κολλάει; Μα αυτό ακριβώς είναι το σπουδαιότερο. Ο Κ.Μ. αντιλαμβάνεται ότι η εκτιμώμενη επιτυχία των ακροδεξιών δυνάμεων σε Ευρώπη και ΗΠΑ θα μετακινήσει το πολιτικό εκκρεμές μακριά από το κέντρο. Εφόσον εξελιχθούν τα πράγματα έτσι, κάθε κίνηση υπέρ του δικαιωματισμού θα αποτελεί αυτοχειρία, κι ο πρωθυπουργός μόνο αυτόχειρας δεν είναι. Βέβαια οι ως τώρα ευφυείς χειρισμοί δεν τον απαλλάσσουν από το βασικότερο ερώτημα που θέτουν οι πιο μετριοπαθείς υποστηρικτές του: γιατί τόση αγωνία γύρω από κάτι σημαντικό για μία μικρή μειοψηφία, όταν Υγεία, Παιδεία και Δημόσια Ασφάλεια παρουσιάζουν εικόνα μερικής διάλυσης; Αργά ή γρήγορα, τούτο το ερώτημα θα πρέπει να απαντηθεί πειστικά.