ΑΠΟΨΕΙΣ

Φυσικά και μας ενδιαφέρει τι πολιτικές θα ακολουθήσει ο Ντόναλτ Τραμπ στην Οικονομία, αν θα βάλει δασμούς προς πάσα κατεύθυνση, πώς θα διαμορφωθούν οι σχέσεις των ΗΠΑ με το ΝΑΤΟ, τι θα κάνει με την Ουκρανία, όπου επαγγέλθηκε την άμεση λήξη του πολέμου, πώς θα αντιμετωπίσει τον οικονομικό γίγαντα που λέγεται Κίνα, αν θα υποβαθμίσει τον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής. Αλλά εμάς εδώ στην Ελλάδα, πρωτίστως, μας ενδιαφέρει να δούμε τις επιλογές που θα κάνει για την περιοχή μας.

Εκτιμώ ότι τα πάντα θα περιστραφούν γύρω από την άνευ όρων στήριξη που θα δώσει στο Ισραήλ του Νετανιάχου. Εν λευκώ εξουσιοδότηση να τελειώσει τον πόλεμο, χωρίς κανέναν περιορισμό και, το κυριότερο, ο επανασχεδιασμός της περιοχής θα γίνει με μοναδικό κριτήριο την ασφάλεια του Κράτους του Ισραήλ. Επάνω σε αυτήν τη στρατηγική θεώρηση θα γίνει προσπάθεια να αναβιώσουν οι συνθήκες του Αβραάμ με τις μοναρχίες του Κόλπου, ώστε να δρομολογηθεί η διάνοιξη του μεγάλου εμπορικού δρόμου που θα συνδέσει την Ινδία με την Ευρώπη. Σε αυτό το πλάνο θα δοκιμαστούν οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία.

Σίγουρα ο Ερντογάν δεν θα αισθανόταν άνετα με μία νίκη της Χάρις, όμως με την εκλογή Τραμπ η κατάσταση για τη χώρα του είναι επίσης περίπλοκη, διότι υπάρχει απόκλιση σημαντική μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας σε στρατηγικούς στόχους, όπως είναι η περίπτωση του Ισραήλ και ο νέος εμπορικός δρόμος που σχεδιάζουν οι ΗΠΑ και ο οποίος θα λειτουργήσει ανταγωνιστικά προς τον μεγάλο δρόμο που θέλει να χαράξει η Κίνα. Ένας δρόμος που θα διασχίζει και την Τουρκία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Ερντογάν διαισθάνεται πως πιθανόν ο Τραμπ να ρίξει στο τραπέζι το χαρτί του κουρδικού ζητήματος είτε για να πιέσει την Τουρκία είτε ακόμα χειρότερα για να την αποσταθεροποιήσει.

Στο παρελθόν οι σχέσεις Τραμπ-Ερντογάν ήταν περίεργες με δεδομένο ότι είχαν μεν απευθείας επαφές, όμως επί Τραμπ ελήφθησαν όλα τα σκληρά μέτρα κατά της Τουρκίας. Συνεπώς, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς θα κινηθούν όχι οι προσωπικές σχέσεις των δύο ηγετών αλλά οι πολιτικές των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία.

Στην εξίσωση της ευρύτερης περιοχής θα πρέπει να βάλουμε και το Ιράν. Νομίζω ότι το θεοκρατικό καθεστώς θα πρέπει να σκεφτεί αν θα ανταπαντήσει στην πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ. Τραμπ και Μπάιντεν ομονοούν στην πλήρη στρατιωτική υποστήριξη προς τον στρατηγικό τους εταίρο, κάτι που δε θα πρέπει να το αγνοήσουν οι ακραίοι της Τεχεράνης.

Φυσικά, αν κάποιος πρέπει να πήρε βαθιές ανακουφιστικές ανάσες από τη νίκη του Τραμπ, αυτός είναι ο Νετανιάχου και επί του προκειμένου δε χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση.

Και η πατρίδα μας; Πολλά ερωτηματικά, με τη θετική έννοια, άφησε η αστραπιαία επίσκεψη του Πομπέο στην Ελλάδα και η συνάντησή του, εκτός πρωτοκόλλου, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Φυσικά, το τι συζήτησαν ουδείς μπορεί ούτε καν να το εικάσει, όμως καταγράφεται ως μία κίνηση που μάλλον εγγράφει υποθήκες για τη μελλοντική πορεία των ήδη στενών ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Είναι δεδομένο ότι η εικόνα του Έλληνα πρωθυπουργού στο «βαθύ» κράτος των ΗΠΑ είναι η καλύτερη δυνατή. Και ο Πομπέο εκφράζει αυτό το κράτος.