ΑΠΟΨΕΙΣ

Ήταν Μάιος του 1999 όταν για πρώτη φορά βρέθηκα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στο πλαίσιο μίας δημοσιογραφικής αποστολής με τον αείμνηστο Νίκο Παπακυριαζή, που ήταν τότε ευρωβουλευτής από τη Θεσσαλονίκη και είχε εκλεγεί με το ΠΑΣΟΚ. Το κτίριο μπροστά από την πλατεία Luxembourg ήταν εντυπωσιακό, όπως και οι χώροι εντός του Ευρωκοινοβουλίου, το οποίο εκείνα τα χρόνια δέσποζε επιβλητικό και λαμπερό στο κέντρο των Βρυξελών.

Από τότε ξαναπήγα στην πόλη που θεωρείται το απόλυτο κέντρο της Ευρώπης πολλές φορές. Στη μνήμη μου δεν ξεχνώ τη σημαδιακή Σύνοδο Κορυφής του 2000 όταν και επισήμως αποφασίστηκε ότι η Ελλάδα θα μπει από τις αρχές του 2002 στη ζώνη του ευρώ. Τότε ψάχναμε να βρούμε τις ισοτιμίες. Πόσο θα κοστίζει σε ευρώ ένα πακέτο τσιγάρα ή μία φρατζόλα ψωμί, πόσο θα πληρώνουμε σε ευρώ για το φαγητό σε ένα εστιατόριο ή για ένα κιλό ντομάτες.

Την Τετάρτη, όταν και ξαναβρέθηκα στις Βρυξέλες, μπορεί να είδα και πάλι ένα κτίριο που παραμένει λαμπερό και επιβλητικό, όμως τα πάντα είναι πια αρκετά διαφορετικά. Ο εσπρέσο στο καφέ EKX μπροστά από το Ευρωκοινοβούλιο κάνει πια 3,50 ευρώ, το εισιτήριο στο μετρό 2,7 ευρώ για την πιο κοντινή διαδρομή, οι έλεγχοι ασφαλείας για να μπει κανείς στο κτίριο είναι πολύ πιο αυστηροί, ενώ και ο κόσμος στη βελγική πρωτεύουσα έχει αλλάξει. Στον περίγυρο του Ευρωκοινοβουλίου θα δει κανείς τη νομενκλατούρα των Βρυξελών και της Ευρώπης με τις γραβάτες και τα κοστούμια. Αντίστοιχα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς θα συναντήσει κανείς τον απλό κόσμο. Τις μαντήλες των μωαμεθανών, τα σκούρα χρώματα των έγχρωμων Βέλγων και την αίσθηση τι σημαίνει πραγματικά πολυπολιτισμική πόλη.

Στους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου η κίνηση είναι πια πολύ πιο έντονη από ότι παλιότερα, καθώς στο κτίριο εργάζονται πλέον χιλιάδες άνθρωποι. Οι δε ευρωβουλευτές είναι πια 730 από τις 27 χώρες που μετέχουν στην Ένωση. Το 1999 ήταν μόλις 12.

Η Ευρώπη έχει μεγαλώσει, οι θεσμοί της έχουν αυξηθεί (δίπλα στο Ευρωκοινοβούλιο είναι πια μία ισχυρή και ενισχυμένη Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά και το Συμβούλιο της Ευρώπης), ενώ και η σημασία της Ευρώπης στη ζωή μας έχει αυξηθεί σημαντικά. Ό,τι μακροπρόθεσμα αφορά στη ζωή μας αποφασίζεται εδώ πριν γίνει ντιρεκτίβα και ξεκινήσει να υλοποιείται και στις 27 χώρες της Ευρώπης.

Αυτό που δεν υπάρχει σήμερα είναι η ισχυρή ευρωπαϊκή ηγεσία. Κάποτε ήταν ο Σμιτ, ο Μπραντ, ο Κολ, ο Μιτεράν, η Θάτσερ, ο Ντ’ Εσταίν, η Μέρκελ. Σήμερα δυστυχώς ούτε ο Μακρόν μπορεί να συγκριθεί με τους παλιότερους, ούτε φυσικά Σολτς που αποδείχτηκε πολύ λίγος. Ένας Σαντέρ ήταν κάποτε ο φόβος και ο τρόμος όλων των πρωθυπουργών, σήμερα η φον ντερ Λάιεν βασίζει την ισχύ σε πολιτικές συμμαχίες και όχι στο ισχυρό πολιτικό της προφίλ.

Όμως με τον επιστροφή του Τραμπ στις ΗΠΑ και τον Πούτιν να παίζει πανέξυπνα το παιχνίδι της ενέργειας η Ευρώπη πρέπει οπωσδήποτε να ξαναβρεί την παλιά της αίγλη και να γίνει ξανά ισχυρή. Αλλιώς θα μείνει τρίτη (ή μήπως τέταρτη;) και καταϊδρωμένη.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 17.11.2024