ΑΠΟΨΕΙΣ

Δε τα λέμε μόνο μεταξύ μας. Εκτός του Μπακογιάννη, και οι δήμαρχοί μας σε κοινή συνέντευξη Τύπου αναφέρθηκαν στην έξαρση της εγκληματικότητας και της παραβατικότητας που πλήττει ολάκερη τη Μητροπολιτική Ενότητα. Κλοπές ηλεκτρολογικού υλικού από εργοστάσια του Καλοχωρίου, αρδευτικών συγκροτημάτων από αγροκτήματα του Λαγκαδά και μπρούντζινων ηρώων από τοπικές πλατείες. Δημόσια διακίνηση ναρκωτικών σε γειτονιές της δυτικής Θεσσαλονίκης μα και του κεντρικού δήμου. Κυκλώματα επαιτείας υπεράνω των νόμων. Τραμπουκισμοί χάριν ιδεολογιών. Αλλεπάλληλες διαρρήξεις πάνω από την Όλγας, στο Πανόραμα, παντού. Χουλιγκανισμοί οπουδήποτε μαζεύονται νέοι. Πορτοφολάδες, συχνά υπό καθεστώς πρόσφυγα, στα βαρυφορτωμένα αστικά λεωφορεία. Βρωμιά από συνθήματα και ακατάληπτα «ταγκαρίσματα» με σπρέι και ανεξίτηλους μαρκαδόρους. Λαθρεμπόριο τσιγάρων στην Αριστοτέλους, ληστείες και καταγγελίες για παιδική πορνεία στην πλατεία Δικαστηρίων, όλα δίπλα στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Πολλοί πολίτες και αιρετοί που διαχρονικά διαμαρτύρονται για το κλείσιμο τμημάτων ή για την μείωση της ονομαστικής δύναμης τους θα έπρεπε να επισκέπτονται το κεντρικότερο σημείο της πόλης για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι πόσο λίγα σημαίνει αυτός ο τρόπος οργάνωσης της αστυνομίας όταν λείπουν άλλα, βασικότερα.

Καταρχήν, αν και συγκριτικά έχουμε έναν από τους μεγαλύτερους αριθμούς αστυνομικών, για να κάνουν τη δουλειά τους οι αρχές θα έπρεπε να έχουν διαθέσιμο περισσότερο προσωπικό και όχι δεσμευμένο σε γραφεία, φύλαξη επωνύμων και σταθμευμένες κλούβες. Για να έχουν νόημα οι όποιες συλλήψεις θα έπρεπε να ακολουθούνται από καταδίκες. Για να επιβάλλονται ποινές θα έπρεπε να προβλέπονται νομοθετικά -αντικείμενο του υπουργείου Δικαιοσύνης και της Βουλής- και να βασίζονται σε στοιχεία -τα οποία κατά βάση συλλέγει η ΕΛΑΣ, συχνά με τρόπους αναξιόπιστους. Για να αποδίδει ένα θεσμικό πλαίσιο δραστικής αντιμετώπισης του μικρού και μεγάλου εγκλήματος θα έπρεπε αυτό να υποστηρίζεται από την κοινωνία, κάτι που φαίνεται να ισχύει -σύμφωνα με σχετικές δημοσκοπικές έρευνες- και ταυτόχρονα να μην ισχύει- αν κρίνουμε από τις τοποθετήσεις διαμορφωτών της κοινής γνώμης, πολιτικών, εκπαιδευτικών, δημοσιογράφων, «πνευματικών ανθρώπων». Συνεπώς, για να θεωρηθούμε κράτος ολοκληρωμένα ανεπτυγμένο και όχι τριτοκοσμικό, καλούνται οι κυβερνώντες να κλείσουν τ’ αυτιά τους σε όσους δύνανται να φωνάζουν πολύ και δυνατά, και να εισακούσουν τη βουβή μα πλατιά πλειοψηφία. Σε τελική ανάλυση, η ποιότητα ζωής δεν κρίνεται μόνο από τον τιμάριθμο, τη δημόσια υγεία και τις ψηφιακές υπηρεσίες, μα και από το αίσθημα ασφάλειας και από την τήρηση της τάξης, όπως άλλωστε διαπιστώνουμε μποτιλιαρισμένοι στους μη αστυνομευόμενους δρόμους. Κάμερες, διεσπαρμένα φυλάκια, καλύτερη εκπαίδευση, άλλη κατανομή προσωπικού, νέος εξοπλισμός θα είναι άχρηστα αν τα θεμελιώδη παραμείνουν ως έχουν, η δε τιμωρία όσων οδηγών μουντζώνουν προφανώς έπεται.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19.06.2022