Ανυποχώρητη… εθνικόφρων
Η σχεδόν βεβαιότητα για διεξαγωγή των εκλογών το φθινόπωρο έχει εντείνει τη μηδενιστική ρητορική της αντιπολίτευσης. Την εβδομάδα που μας πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα τεκταινόμενα στη Μαδρίτη, κατηγορώντας την κυβέρνηση για εθνική ολιγωρία. Φυσικά, με μία ψύχραιμη ματιά, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Οι δύο σκανδιναβικές χώρες θέλουν διακαώς να μπουν στο ΝΑΤΟ, οπότε υπέγραψαν μία δήλωση «προθέσεων» και «κατανόησης» χωρίς ουσιαστικό νομικό περιεχόμενο. Εκτός της παράθεσης πάγιων ενδοσυμμαχικών σχέσεων και ήδη ανειλημμένων νομικών πρωτοβουλιών, οι νεοεισερχόμενοι αναλαμβάνουν να συνδράμουν την Άγκυρα σε προγράμματα PESCO, μία ανούσια δήλωση του κειμένου ανάμεσα σε πολλές. Παράλληλα, δηλώνεται έμμεσα ότι για να γίνονται σεβαστές τυχόν αποφάσεις της τουρκικής δικαιοσύνης, αυτές θα πρέπει να εναρμονίζονται με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Εν κατακλείδι, η γενικόλογη διατύπωση δε δεσμεύει τους συμμάχους, ειδικά όταν θα έχει ολοκληρωθεί η ένταξη, δεδομένου μάλιστα ότι ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ δε συνυπογράφουν το μνημόνιο. Λόγια εντυπωσιακά απευθυνόμενα Τούρκους, ειδικά μη γνώστες αγγλικών και άπειρους από νομικά/πολιτικά κείμενα, ώστε να παρουσιαστεί μία νίκη με άγνωστο όμως μέλλον. Υλικό για εσωτερική κατανάλωση λοιπόν (η Άγκυρα ήδη ζήτησε απελάσεις), αλλά όχι κάτι αξιοσημείωτο για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Από την άλλη, αυτή η -έστω ήπια- ταπείνωση Σουηδίας και Φινλανδίας θα μπορούσε να στοιχίσει μελλοντικά στην Τουρκία.
Και όσο για την ελληνική κυβέρνηση; Αυτή, επιδεικνύοντας κατανόηση σε συγκεκριμένες τουρκικές ανησυχίες, ορθώς κράτησε την μπάλα χαμηλά, εβρισκόμενη έτσι μέσα στο πνεύμα της προτροπής Μπάιντεν στον Ερντογάν για ησυχία στο Αιγαίο. Όσοι δε ωρύονται (ο Τσίπρας μεταξύ αυτών) για την επαναδιατύπωση εκ μέρους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ της επιθυμίας για εκσυγχρονισμό των τουρκικών F-16, καλό είναι να θυμούνται ότι για να κρατά τη Γείτονα ήσυχη, η Ουάσιγκτον θα πρέπει περιοδικά να την ικανοποιεί. Άλλωστε είναι ακόμη ισχυρή η φωνή των γραφειοκρατικών εκείνων κύκλων που περιμένουν την επιστροφή της στο… μαντρί, μετά την πτώση Ερντογάν. Από τη μεριά του, εκείνος έχει συμφέρον να πιστεύουν οι δυτικές κυβερνήσεις πως οσονούπω θα τον διαδεχθεί κάποιος πιο διαχειρίσιμος, καθώς του προσφέρεται πίστωση χρόνου. Βέβαια, όταν η Τουρκία θυμίζει Ρωσία, γαβγίζοντας μονίμως για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα και πώς αυτές στρέφονται εναντίον της, εύλογα αναρωτιέται κανείς αν παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ.
Μετά τις κωλοτούμπες, την παθητικότητα της έναντι των Τούρκων και την υπογραφή της ζημιογόνας συμφωνίας των Πρεσπών, η προσπάθεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης να εμφανίζεται ανυποχώρητη… εθνικόφρων πάνω σε θέματα εξωτερικής πολιτικής μάλλον τη βλάπτει, καθώς υπενθυμίζει τα πεπραγμένα της. Ταυτόχρονα, σιωπά αμήχανη για όσα θέματα καθημερινότητας όντως ενδείκνυνται για σκληρή μα τεκμηριωμένη αντιπολίτευση.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 03.07.2022
