Δύο από τα δέκα να κάνουν…
Δε χρειάζεται φαντασία. Πέντε χρόνια, από το 2010 μέχρι το 2014, αυτό βλέπαμε κάθε μέρα. Μόλις με το καλό κοπάσει η θύελλα με τον covid-19 και αρχίσουμε να μαζεύουμε τα ερείπια της οικονομίας, θα ξεχαστεί το «μαζί» και θα αρχίσει το «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Όλες οι κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες θα αποδυθούν στην προσπάθεια στην οποία με ζήλο επιδόθηκαν κατά την περίοδο του «αντιμνημονιακού αγώνα»: Να βάλουν τους άλλους να πληρώσουν το λογαριασμό. Με την συμπαράσταση των γνωστών «φίλων του λαού» που πάλι έσκασαν μύτη, έτοιμοι να πάρουν το αίμα τους πίσω. Παίζοντας το ίδιο θέατρο με το οποίο έχτισαν πολιτικές καριέρες. Οι «φίλοι του λαού» θα είναι με τους δημόσιους υπαλλήλους, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους συνταξιούχους, τους επιχειρηματίες, τους ανέργους, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αγρότες, γενικώς με όλους όσους ψηφίζουν. Και θα είναι εναντίον των τραπεζών, του μεγάλου κεφαλαίου, των ανάλγητων αγορών, του νεοφιλευθερισμού και «αυτής» της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν μοιράζει αρκετά λεφτά.
Μην έχετε αμφιβολία ότι αυτό θα γίνει. Όχι επειδή ο κόσμος θα πιστέψει ότι ο Τσίπρας θα φυτέψει λεφτόδεντρα ή ότι θα πιάσει τη Μέρκελ από το λαιμό και θα την αναγκάσει να υπογράψει το «κορωνοομόλογο». Αυτά δεν τα πίστευε ούτε και τότε. Παρίστανε ότι τα πίστευε γιατί κάπως έπρεπε να καμουφλάρει την ιδιοτέλειά του. Άλλωστε, ο μόνος τρόπος για να προσεγγίσεις την πολιτική συμπεριφορά της ελληνικής κοινωνίας, είναι η ρεαλιστική παρατήρηση του περίγυρου.
Να μετρήσεις τους ανθρώπους που γνωρίζεις. Εάν δεχθούμε ότι δύο στους τρεις Έλληνες, αυτοί που ψήφισαν αντιμνημονιακά κόμματα ή «όχι» στο δημοψήφισμα, όντως πίστεψαν στο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» ή ότι οι αγορές θα χόρευαν με το νταούλι του Τσίπρα, τότε έχουμε να κάνουμε με πρόβλημα αρμοδιότητος ειδικών επιστημόνων.
Έχουμε δείκτη νοημοσύνης μικρότερο από 30, δηλαδή ανθρώπους που αδυνατούν να διαχειριστούν τις υποθέσεις τους, οπότε πρέπει να επέμβει αυτεπαγγέλτως ο εισαγγελέας και να κινήσει την διαδικασία για να τεθούν σε καθεστώς πλήρους, στερητικής δικαστικής απαγόρευσης. Προφανώς, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με κοινωνία διανοητικά καθυστερημένων. Μια χαρά κόβει το μυαλό των περισσότερων Απλώς, πίστευαν ότι, στο πλαίσιο μιας οικονομίας που θα συρρικνωνόταν, εκείνοι θα έμεναν άθικτοι, είτε χάρη στο εκλογικό μέγεθος της επαγγελματικής τους ομάδας είτε χάρη στις προνομιακές σχέσεις της συντεχνίας με τη νέα κατάσταση. Και περίπου το κατάφεραν. Τρία Μνημόνια πέρασαν πάνω από τη χώρα και δεν ολοκληρώθηκε καν η απογραφή των φορέων του Δημοσίου. Όλο το κόστος φορτώθηκε στον απροστάτευτο ιδιωτικό τομέα.
Μόνο οι λεπτομέρειες θα διαφέρουν. Μικρή σημασία έχει που αυτή η κρίση δεν θα μπορεί να χρεωθεί στο «παλιό πολιτικό σύστημα» ούτε να υπάρξει τηλεοπτική εκπομπή που θα απαιτεί «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Ένα άλλοθι θα βρεθεί για να συγκαλύψει την υπόρρητη αλλά σαφή αξίωση που θα ακούγεται από παντού: Μην αγγίζετε εμάς - με τους δίπλα κάντε ό,τι θέλετε. Το Κράτος θα πρέπει να αυξήσει τις δαπάνες για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής και μάλιστα σε περιβάλλον ύφεσης, αλλά το «προοδευτικό» αίτημα θα είναι να τις αυξήσει χωρίς να μειώσει μισθούς και συντάξεις στο Δημόσιο και χωρίς να αυξήσει τη φορολογία. Προφανώς η εξίσωση δεν λύνεται αλλά ας δοκιμάσουμε και τους περιπατητές της Γένοβας. Δύο από τα δέκα να κάνουν, πάλι κερδισμένοι θα είμαστε…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26 Απριλίου 2020
