ΑΠΟΨΕΙΣ

Καταλαβαίνω ότι είμαστε κουρασμένοι. Έναν χρόνο τώρα, μιλάμε για τις… δύο επόμενες κρίσιμες βδομάδες. Ανάσα δεν πήραμε. Κι όταν πήραμε, την πληρώσαμε πανάκριβα. Ας μην μας διαφεύγει όμως, ότι η κλεισούρα και η συνεπακόλουθη μονότονη και στερημένη ζωή, είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πάθουμε. Για σκεφτείτε εκείνους που νόσησαν βαριά, για σκεφτείτε όσους καταστράφηκαν οικονομικά, για αναλογιστείτε τους μικρούς για τους οποίους κάθε χρόνος είναι σημαντικότατος για την διαμόρφωση του χαρακτήρα τους, την απόκτηση γνώσεων και την κοινωνικοποίησή τους.

Καταλαβαίνω επίσης, ότι όσο κι αν φτάσαμε στα όριά μας, δεν είναι εύκολη η αλλαγή στρατηγικής απέναντι στον θανατηφόρο ιό. Τα άλλα δύο μοντέλα που ακολουθήθηκαν σε Κίνα (lockdown με φυλάκιση στο σπίτι) και Σουηδία (όλα ανοιχτά με την ελπίδα ότι θα επιτευχθεί ανοσία αγέλης), δεν ενδείκνυνται για εμάς.

Όσο κι αν πιεζόμαστε, ας ακολουθήσουμε την «κοινή λογική»:

Από την στιγμή που τα κρούσματα αυξάνονται, που το ΕΣΥ είναι έτοιμο να κρασάρει (να σπάσει), που πεθαίνει κόσμος, δεν έχουμε άλλη λύση από μιας μορφής lockdown. Ιδιαίτερα όταν όλοι μας συνομολογούμε ότι τα όποια μέτρα, τα καταστρατηγούμε. Ας «παλουκωθούμε» μέχρι να προχωρήσει το εμβολιαστικό πρόγραμμα που πηγαίνει καλά.

Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα των ημερών. Το δεύτερο, είναι πως σε μια κοινότητα κουρασμένη και απογοητευμένη, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί οφείλουν να ασκούν με φειδώ την εξουσία τους. Η αδικαιολόγητη βία είναι ανεπίτρεπτη. Ακόμη κι αν παρατηρείται σε μια περίπτωση στις μερικές χιλιάδες ελέγχων. Και όπου διαπιστώνεται (Νέα Σμύρνη) η πολιτική ηγεσία οφείλει άμεσα να καταδικάζει, να αναζητά ευθύνες και να τις αποδίδει. Όχι μετά από μέρες, αλλά…στη βράση.

Τρίτο συμπέρασμα, ότι η «οχλοκρατία» και η βία των δρόμων, (Νέα Σμύρνη πάλι), δεν έχουν θέση σε μια δημοκρατική κοινωνία. Πόσω μάλλον, η οργάνωση εκδηλώσεων υπέρ της τρομοκρατίας και των καταδικασμένων για δολοφονίες κατά συρροή. Το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση απλώνει ομπρέλα προστασίας σε διαδηλώσεις υποστήριξης του Κουφοντίνα (όχι υπέρ των δικαιωμάτων του ως κρατούμενου αλλά «δικαίωσης» της δράσης του) είναι ανεπίτρεπτο σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Όπως και το γεγονός πως τρεις βουλευτές του εν λόγω κόμματος έσπευσαν στο ΑΠΘ (μαζί με πρώην κρατικούς αξιωματούχους επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) για να παρεμποδίσουν ενδεχόμενη επέμβαση των ΜΑΤ για λήξη της πολυήμερης κατάληψης του κτιρίου διοίκησης του ιδρύματος.

Τέταρτο συμπέρασμα, ότι καθώς η βία φέρνει βία και το αίμα θέλει αίμα, εκείνος που πρώτος οφείλει να κάνει πίσω ώστε να μην μπούμε στον φαύλο κύκλο της βεντέτας του μίσους, είναι το επίσημο κράτος και η αστυνομία. Οι άνδρες, που επέλεξαν να κάνουν δουλειά τους την τήρηση του νόμου και της τάξης, δεν δικαιούνται να οργίζονται (σαν θερμόαιμοι έφηβοι) ακόμη κι αν τους βρίζουν, ούτε να εκδικούνται σαν αυτεπάγγελτοι τιμωροί- τρομοκράτες. Τέλος, η λελογισμένη και ελεγχόμενη χρήση βίας σταματά αυτόματα με την επίτευξη της σύλληψης ή την αποτροπή του κινδύνου για τον πολίτη. Διαφορετικά είναι κατάχρηση. Είναι αυθαιρεσία. Είναι βασανισμός.
Είναι παράνομη και ως τέτοια πρέπει να τιμωρείται.

***************************************************************************************************************************

Την ώρα που όλος ο πλανήτης παλεύει να επιβιώσει, να επιζήσει κι επιτέλους να ζήσει, σ’ ένα νησί όχι και τόσο μακρινό, κατοικεί μια γηραιά βασίλισσα που μάλωσε με νύφες και μ’ εγγόνια. Θα μπορούσε να είναι παραμύθι από κείνα που στο τέλος ζούνε εκείνοι καλά κι εμείς καλύτερα, αλλά στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα, ακόμη κι αν όντως υπάρχουν κακές βασίλισσες και όμορφες μα αδικημένες πριγκιποπούλες.

Αναφέρομαι φυσικά στην όλη ιστορία με την περίφημη συνέντευξη του Χάρι και της Μέγκαν στην Όπρα Γουίνφρεϊ κι όχι επειδή θέλω να αλλάξω την ατζέντα της συζήτησης από τα άκρως δυσάρεστα της χώρας μας, ούτε επειδή είναι επίκαιρος ο χαρταετός και θέλω να τον πετάξω μια ώρα αρχύτερα. Σε μια χώρα όπως η δικιά μας που ξεφορτώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και αγώνες τους ξενόφερτους «γαλαζοαίματους» όλα τα του Μπάκιγχαμ, μοιάζουν φαιδρά, ασήμαντα και... λαϊφσταλίστικα, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι για τα εκατομμύρια των Βρετανών. Εντάξει, δε μπορώ να δικαιολογήσω ούτε να εκλογικεύσω το πάθος τους με τη βασιλική οικογένεια από το οποίο τρώνε με χρυσά κουτάλια δεκαετίες τώρα οι... κίτρινοι Τύποι και οι πωλητές σουβενίρ, όμως αυτό που ξέρω είναι πως το κράτος τους ολόκληρο, ο κόσμος τους όλος αρχίζει και τελειώνει από τη μοναρχία κι αυτό δεν εξαντλείται σε πρόσωπα –άλλο πως γενιές και γενιές μεγάλωσαν με αιώνια βασίλισσα την Ελισάβετ. Οι θεσμοί σε χώρες σαν τη Βρετανία είναι ισχυροί, ακλόνητοι, δεν γίνονται έρμαιο κανενός αιρετού, δεν γίνονται σεβαστοί κατά το δοκούν, αλλά πάντοτε, ενώ το Στέμμα είναι η μοναδική σταθερά κάθε που ο κόσμος γύρω γκρεμίζεται.

Αυτή τη φορά, όμως, φαίνεται πως ακόμη και η σταθερά αρχίζει να... λασκάρει. Λίγο η εποχή που τους ξεπέρασε τους βασιλιάδες γενικώς με τα πρωτόκολλα τα σχεδόν στρατιωτικά να μοιάζουν έως αστεία, λίγο πώς δεν της συγχώρεσαν ποτέ της Ελισάβετ οι υπήκοοι το χαμό της αγαπημένης τους πριγκίπισσας, της Νταϊάνα και πολύ η πανδημία που άλλαξε ό,τι ήξεραν για τη ζωή και τον κόσμο, ε ήρθε και η συνέντευξη της αμερικάνας νύφης να λέει για μπούλινγκ και ρατσισμό και ξεχείλισε το ποτήρι.

Κι όλα αυτά σε μια χώρα που χτυπήθηκε αλύπητα από τον κορονοϊό και μόλις τώρα άρχισε να καταλαβαίνει τις δραματικές συνέπειες του Brexit το οποίο αποφάσισε ελαφρά τη καρδία. Τι μας νοιάζουν εμάς τώρα αυτά, ας πρόσεχαν θα σκεφτεί κάποιος. Κι όμως δεν είναι έτσι γιατί το αποτέλεσμα όπως αρχίζει να αποτυπώνεται σε δημοσκοπήσεις και εκτιμήσεις ειδικών είναι πως η Βρετανία βαδίζει ολοταχώς στον μεγάλο διχασμό. Ό,τι δεν κατάφερε μόνο του το Brexit (ακριβώς γιατί λειτουργούν σωστά οι θεσμοί και η δημοκρατία), τώρα μοιάζει αναπόφευκτο.

Την ώρα που εμείς ζούμε το δικό μας διχασμό με άλλη αιτία κι αφορμή (για τα Παλάτια είχαμε διχαστεί στο παρελθόν και το λύσαμε, αλλά τα πάθη παρέμειναν) κι ελπίζουμε το κακό να σταματήσει εδώ, οι Βρετανοί αρχίζουν να μιλάνε για τις βαθιές τους διαφορές, τις ανισότητες, το μέλλον κι όχι φυσικά για τα παρδαλά κοστουμάκια της γηραιάς Ελισάβετ. Κι όλα αυτά την ώρα που οι ΗΠΑ μετρούν ακόμη τις πληγές του ακραίου διχασμού τους που προκάλεσε ο πρώην και ο νέος Πρόεδρος έχει αναλάβει να επουλώσει.

Άλλα καράβια, άλλες φουρτούνες, θα πείτε. Αν όμως το ξανασκεφτείτε κι αφήσετε στην άκρη χρυσοποίκιλτα παλάτια, δισεκατομμυριούχους ημίτρελους και επαναστάτες εγγονούς, τίποτα δεν είναι άλλο, τίποτα δεν είναι μακρινό και όλα αφορούν όλους, όπως άλλωστε μας απέδειξε περίτρανα η πανδημία. Απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου, η ένταση είναι κακός σύμβουλος κι ο διχασμός ειδικά όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τον «αόρατο εχθρό» άκρως επικίνδυνος.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 13-14 Μαρτίου 2021.