ΑΠΟΨΕΙΣ

Την κοιτούσα και δεν ήξερα αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Κυκλοφόρησε τις προηγούμενες ημέρες στα ΜΚΔ, σε μία θεματική ομάδα για την πόλη, και αποτυπώνει κάποια στάση ΟΑΣΘ στην πλατεία Δημοκρατίας. Το κωμικοτραγικό θέμα της φωτογραφίας ήταν κάτι ξύλινες καρέκλες τραπεζαρίας, δεμένες εκεί από περιοίκους, σε αντικατάσταση του απολεσθέντος(;) προβλεπόμενου πάγκου. Εικόνα ομολογουμένως αντάξια της πολυπολιτισμικής και διαχρονικής Θεσσαλονίκης μας, καθώς ούτε δυτικοευρωπαϊκή χαρακτηρίζεται, ούτε φυσικά σύγχρονη.

Όποιοι ανέλαβαν την πρωτοβουλία είχαν καλές προθέσεις. Απόντων των αρμοδίων, πήραν το πράγμα πάνω τους όπως σκέφτηκαν καλύτερα. Ωστόσο, με την πράξη τους άθελά τους επεξέτειναν την ασταμάτητη ασχημοποίηση του ιστορικού κέντρου, του μεγάλου ασθενούς. Οι καρέκλες ήρθαν απλώς να προστεθούν στα γκράφιτι, στους ξέχειλους κάδους, στην απλωμένη πραμάτεια των περιπτέρων, στις ταλαιπωρημένες όψεις πολυκατοικιών, στα αιωρούμενα μικροσωματίδια, στα άλλ’ αντ’ άλλων διαλυμένα καγκελάκια-πασαλάκια-παγκάκια-καλαθάκια, στο δάσος των κεραιών, στα βρώμικα συντριβάνια (εξελισσόμενα σε άτυπα λουτρά), στα παρτέρια ως υπνωτήρια και αποχωρητήρια αστέγων, στα άρρωστα δέντρα, στο χάος των κάθε είδους πινακίδων, στις απαρχαιωμένες πλάκες πεζοδρομίου, στα παρκαρισμένα περιπολικά του τμήματος Λευκού Πύργου, στα καρότσια των ρακοσυλλεκτών, στη χιλιοειπωμένη ασχήμια του κυκλοφοριακού.

Πάντως η παραπάνω πραγματικότητα δε φαίνεται ν’ απασχολεί ιδιαίτερα τους τουρίστες: οι μεν οικογενειάρχες τη βιώνουν ελάχιστα, οι δε φοιτητές μάλλον απολαμβάνουν το μπάχαλο, διακοπάροντας/σπουδάζοντας κάπου σα την πατρίδα τους, όμως στο πολύ πιο χαλαρό όσον αφορά νόμους και κανόνες. Μάλλον δεν ενοχλεί ούτε όσους έχουν μετακομίσει στις παρυφές της πόλης και ακόμη πιο έξω. Ενδεχομένως να μην πολϋαπασχολεί ούτε αρκετούς κοντόθωρους έμπορους, αφού πρωτίστως νοιάζονται απλώς να κατεβαίνει κόσμος στην αγορά. Σίγουρα ελάχιστα ενδιαφέρει όλους όσοι πιέζονται ασφυκτικά από τα προσωπικά οικονομικά προβλήματά τους. Λογικά λίγο προβληματίζονται και οι πολυάριθμοι ηλικιωμένοι, εκ των οποίων ουκ ολίγοι ασκούνται στη… σκοποβολή, πετώντας τα σκουπίδια τους από το μπαλκόνι. Άρα, τελικά πόσοι Θεσσαλονικείς βλέπουν τη μεγάλη εικόνα και αγωνιούν για το σημερινό χάλι, απογοητευμένοι για το αύριο;

Όχι όσοι θα έπρεπε, τουλάχιστον ενσυνείδητα και υπερκομματικά. Ομολογουμένως η πραγματικότητα αυτή δε χαρακτηρίζει αποκλειστικά τη Θεσσαλονίκη. Αντίθετα, απαντάται σε κάθε μεγάλο αστικό κέντρο, ειδικά σ’ όποιο έχει δει τις ακραίες μεταβολές πληθυσμιακής σύνθεσης και οικονομικής δραστηριότητας που συνέβησαν στον τόπο μας. Σε μας όμως έχει πλέον ελαττωθεί δραματικά η μάζα και η φωνή των ενεργών αστών, με αποτέλεσμα να αναλογεί ακόμη μεγαλύτερο βάρος στους ώμους των υπευθύνων για την ευταξία και την εικόνα της πόλης. Αγνοώ πού οφείλεται η επαγγελματική ανεπάρκεια αυτών των υπηρεσιακών παραγόντων. Διαπιστώνω πάντως ότι στερούνται και αίσθησης λειτουργήματος. Επιτέλους, θα πέσει πέλεκυς;