ΑΠΟΨΕΙΣ

Κάθε άλλο παρά μεμψίμοιρος είμαι και σπανίως γκρινιάζω στην προσωπική μου ζωή για να ξορκίσω ή να αναθεματίσω τις ατυχίες, ή τις στραβές που μου συμβαίνουν.

Αλλά πιστέψτε με, το να ασχολείται κανείς με τα δημόσια πράγματα στην πόλη -είτε δημοσιογραφεί, είτε απλά δημοσιολογεί, είτε πολιτεύεται- είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο, καθώς συχνότερα του ανεκτού, πέφτει επάνω σε τοίχο. Στον τοίχο, ο οποίος συνίσταται στα προσκόμματα, στις παράλογες καθυστερήσεις και στα εξωφρενικά εμπόδια που εμφανίζονται σε κάθε υπόθεση που ενδιαφέρει την Θεσσαλονίκη και η οποία προωθείται με ρυθμούς χελώνας από τους δαιδαλώδεις γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του υδροκέφαλου αθηνοκεντρικού κράτους.

Όσο κι αν προσπαθώ να αποφύγω τις κλάψες, δεν μπορώ να προσπεράσω την ωμή παραβίαση της αρχής της ισονομίας, που διαπιστώνεται σε οτιδήποτε αφορά στην Αθήνα και την περιφέρεια. Δεν γίνεται δηλαδή το μετρό της Θεσσαλονίκης να χρειάζεται τριάντα χρόνια για δέκα χιλιόμετρα, ενώ σε δέκα χρόνια στην Αθήνα κατασκευάστηκαν πενήντα χιλιόμετρα, συν ο προαστιακός σιδηρόδρομος. Δεν γίνεται οποιοδήποτε δημόσιο έργο στην Θεσσαλονίκη να κολλάει σε κάθε γραφείο υπουργείου όπου περνάει για μια υπογραφή, ενώ το αντίστοιχο της Αθήνας να διεκπεραιώνεται χέρι- χέρι. Δεν γίνεται επίσης δεκάδες αναπλάσεις στην Αθήνα να γίνονται από τα υπουργεία, ενώ στην Θεσσαλονίκη να πηγαινοέρχονται φάκελοι σε περιφέρειες, δήμους, υπηρεσίες και φτου κι από την αρχή.

Ξαναήρθαν μπροστά μου όλα αυτά, βλέποντας τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να εξαγγέλλει την δημιουργία ποδηλατόδρομου στο παραλιακό μέτωπο της πρωτεύουσας, να ανακοινώνει ότι είναι εξασφαλισμένη η χρηματοδότηση και να προσδιορίζει χρονοδιάγραμμα αποπεράτωσης, ενώ η ανάλογη ανάπλαση του παράκτιου μετώπου της Θεσσαλονίκης- το βασικό και μοναδικό πλεονέκτημα της πόλης- να μην μπορεί να μπει σε μια σειρά τριετίες μετά την εξαγγελία της.

Όπως θα διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας το σημερινό αφιέρωμα της «ΜτΚ», στη Θεσσαλονίκη ακόμη ψάχνουμε ποιοι φορείς του δημοσίου εμπλέκονται (είτε ιδιοκτησιακά, είτε δικαιοδοτικά για έγκριση παρεμβάσεων, είτε ως υπεύθυνοι για να καλύψουν κάποια δαπάνη, είτε ακόμη για να επιτρέψουν το πλέον απλό κι αυτονόητο).

Δεν γίνεται αυτή η πλάκα. Δεν γίνεται δηλαδή εμείς να καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια χθεσινή ανάγκη -που σήμερα έγινε πιεστική και μας ταλαιπωρεί- και η όποια λύση επιλέξουμε να υλοποιηθεί σε εξήντα χρόνια, αφού στο μεταξύ έχουμε πεθάνει όλοι όσοι ασχοληθήκαμε με αυτό και αφού φυσικά οι συνθήκες έχουν αλλάξει τελείως.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 19/20 Ιουνίου 2021