«Η εργατική τάξη θα εξαφανιστεί»
«Η εργατική τάξη θα εξαφανιστεί αφού σύντομα θα αντικατασταθεί στην παραγωγή από τα ρομπότ» δήλωσε σε συνέντευξή του στην ιταλική Repubblica ένας από πιο σημαντικούς κοινωνιολόγους του πλανήτη. ο 82χρονος Άντονι Γκίντενς.
Η πρόβλεψή του, που φυσικά στηρίζεται στην περίφημη 4η βιομηχανική επανάσταση που ήδη συντελείται, αν και είναι εξαιρετικά τρομακτική είναι εντελώς… προβλέψιμη.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων για να καταλάβει ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι κοσμογονικές και αναπότρεπτες και θα αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο εργαζόμαστε και λειτουργούμε.
Το ερώτημα λοιπόν είναι τι κάνει μια κοινωνία για να προετοιμασθεί για το επόμενο βήμα, προκειμένου να επωφεληθεί από τις εξελίξεις και να μην θέσει στο περιθώριο μεγάλα κομμάτια της τα οποία θα μείνουν χωρίς επαγγελματικό αντικείμενο.
Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, έπεσα πάνω σε δημοσιεύματα για τις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών στο νέο νομοσχέδιο για την Παιδεία που πλέον ψηφίστηκε και αποτελεί νόμο του κράτους.
Έμεινα σε δύο από αυτές. Στη ζωντανή αναμετάδοση των μαθημάτων και την αξιολόγηση.
Το πρώτο «όχι» που αφορά τη χρήση καμερών προκειμένου τα παιδιά που δεν μπορούν να βρεθούν στην τάξη να μπορούν να παρακολουθήσουν το μάθημα από το σπίτι τους, αποδίδεται στη ζημιά που όπως υποστηρίζουν θα γίνει στην εκπαιδευτική διαδικασία από την -πιθανή ή σίγουρη- αλλοίωση που θα επιφέρει στη συμπεριφορά μαθητών και δασκάλων το γεγονός της καταγραφής μέσω της αναμετάδοσης.
Άσχετα με τον αν συμφωνεί κανείς ή όχι με τη συγκεκριμένη προσέγγιση, δεν μπορεί παρά να προβληματισθεί από το γεγονός ότι στην ουσία η άρνηση περιλαμβάνει τη νέα πραγματικότητα που ήδη έχει διαμορφωθεί. Είναι σαν να κλείνεις τα μάτια σε αυτό που είναι ήδη εδώ αντικαθιστώντας αυτό που υπερασπίζεσαι.
Άφησα για το τέλος το θέμα της αξιολόγησης. Φίλος εκπαιδευτικός, συνδικαλιστής και με υψηλό αξίωμα στην ιεραρχία του κόμματός του, μου εκμυστηρευόταν πριν από χρόνια το όραμά του για το δημόσιο σχολείο. «Δίνεις τη δυνατότητα στον διευθυντή ή σε μια επιτροπή να κάνει “μεταγραφές” εκπαιδευτικών, για να επιλέξει τα μέλη της ομάδας που θα δουλεύουν στο σχολείο του. Στη συνέχεια αξιολογείς εκπαιδευτικούς και σχολείο ανάλογα με το έργο τους και την επιτυχία των μαθητών τους σε διαγωνισμούς-εξετάσεις και φυσικά επιβραβεύεις το θετικό αποτέλεσμα. Στην ουσία διαμορφώνεις τις συνθήκες ώστε να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι και έτσι να δημιουργηθεί ένα δημόσιο σχολείο που να παρέχει δωρεάν υψηλού επιπέδου εκπαίδευση η οποία στον ιδιωτικό τομέα στοιχίζει ακριβά».
Ούτε στους συναδέλφους του ούτε στο κόμμα κατέθεσε ποτέ αυτή την πρόταση. Φυσικό είναι. Σε μια κοινότητα όπου ο άλλος έχει πάρει πτυχίο πριν από δεκαετίες και έκτοτε η μόνη ψηφιακή δεξιότητα που απέκτησε είναι η χρήση του pin της κάρτας ανάληψης, είναι δυνατόν να ζητάς, και πολύ περισσότερο να περιμένεις, συναίνεση σε οποιαδήποτε διαδικασία μπορεί να αποδείξει ελλείψεις ή ανικανότητα;
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 14 Ιουνίου 2020
