ΑΠΟΨΕΙΣ

Αυτό που συνέβη στην Πάρο φέτος το καλοκαίρι ήταν ό,τι πιο ελπιδοφόρο, σε μία χρονιά με απανωτές τραγωδίες: πρώτα το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπτη, μετά το ναυάγιο στην Πύλο, κι έπειτα οι φωτιές στη Ρόδο.

Η κατάσταση με την κατάληψη των παραλιών είχε φτάσει προ πολλού στο μη παρέκει, όχι μόνο στην Πάρο, αλλά σε όλα τα δημοφιλή νησιά των Κυκλάδων. Στη Χαλκιδική και την Καβάλα το ίδιο. Ήρθε λοιπόν η Κίνηση Πολιτών Πάρου να μας ξυπνήσει όλους, πολίτες και πολιτεία. Να διεκδικήσει το αυτονόητο, δηλαδή την εφαρμογή του νόμου. Να υπενθυμίσει το δικαίωμα στο δημόσιο χώρο. Όλα αυτά δηλαδή που θα έπρεπε να είναι μέριμνα της πολιτείας, υποχρέωση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους και καθήκον της δικαιοσύνης.

Τον περασμένο Μάιο, λίγο πριν τις εκλογές, η εισαγγελία του Αρείου Πάγου χρειάστηκε να εκδώσει εγκύκλιο για να υπενθυμίσει(!) στους κατά τόπους εισαγγελείς ότι ιδιωτικές παράλιες δεν υπάρχουν, ότι ο αιγιαλός είναι «δημόσιο κτήμα» κι ο νομοθέτης έθεσε την προστασία του σε προτεραιότητα ήδη από το 1940. Τότε ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου κάλεσε τους εισαγγελείς με την εισαγγελική πυγμή τους να καταστήσουν «τοις πάσι εμφανές, έστω και διά κυρώσεων κι διά πράξεων δικονομικού καταναγκασμού, ότι κύριος προορισμός των κοινόχρηστων πραγμάτων είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση του κοινού προς αυτά». Ο πρωθυπουργός δήλωσε τότε ότι «δεν νοείται να θεωρούν ορισμένοι τους εαυτούς τους υπεράνω του νόμου», έγιναν κάποιες θεαματικές κατεδαφίσεις στη Μύκονο, έγιναν οι εκλογές και η ζωή στις παραλίες επέστρεψε στην «κανονικότητα» με τις ξαπλώστρες-κρεβατοκάμαρες πάνω στο κύμα.

Ευτυχώς οι πολίτες στην Πάρο είπαν το «μη παρέκει» και μας ξύπνησαν από το λήθαργό μας. Ελπίζω να βρουν μιμητές παντού στην Ελλάδα. Προφανώς, καταπάτηση του νόμου δεν έχουμε μόνο στις παράλιες -όπου και να κοιτάξεις, θα βρεις και από μία περίπτωση που κάποιος γράφει το νόμο στα παλαιότερα των υποδημάτων του, απλώς γιατί μπορεί. Όμως στην περίπτωση της παραλίας γίνεται τόσο ξεδιάντροπα, και τόσο εύκολα αντιληπτή που βγάζει μάτι. Ίσως αυτό να εξηγεί το γιατί οι αρμόδιοι δεν έκαναν κάτι τόσο καιρό. Μάλλον θα ήταν… αόμματοι. Γι’ αυτό και δεν αντιλήφθηκαν ότι οι μπιτσομπαράδες νοίκιασαν 16 τ.μ. και απλώθηκαν σε μισό στρέμμα. Ή ότι -ουπς!- δεν είχαν καν άδεια. «Δεν πρόκειται να χαριστούμε σε κανέναν» δηλώνει τώρα ο υπουργός Οικονομικών, στην αρμοδιότητα του οποίου είναι τα δημόσια κτήματα.

«Ε, τότε δεν θα νοικιάζαμε καμία παραλία» μου απάντησε δήμαρχος παραθαλάσσιου δήμου στην επισήμανσή μου ότι ο νόμος προβλέπει ότι τα τελευταία πέντε μέτρα από τη γραμμή του αιγιαλού πρέπει να μένουν ελεύθερα για όλους. Και τι γίνεται όταν η παραλία είναι τόσο μικρή ή τόσο στενή που δεν μένει χώρος για να απλωθεί το μπιτσόμπαρο; Ο νόμος είναι ξεκάθαρος: ο αιγιαλός δεν δίνεται προς ενοικίαση. Επομένως δεν υπάρχει θέμα παρερμηνείας, αλλά εφαρμογής του. Κι αν δεν υπάρχουν υπηρεσιακοί παράγοντες της Κτηματικής Υπηρεσίας, αστυνομικοί, δήμαρχοι, εισαγγελείς, υπουργοί για να τον εφαρμόσουν, ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κάποιοι πολίτες, με την ουσιαστική έννοια της λέξης, Οι Παριανοί μας δείχνουν τον δρόμο.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 06.08.2023