Καλά η Αριστερά! Αλλά και οι φιλελεύθεροι;
Ύστερα ήρθαν τα Μνημόνια. Όσοι έλεγαν ότι καιρός ήταν να καθιερωθεί η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, να κάνουμε απογραφή συνταξιούχων και να δούμε μήπως ήταν προτιμότερο να νοικιάσουμε σε ιδιώτες κάποια αεροδρόμια που η οροφή τους έσταζε σε κάθε βροχή, ήταν «πράκτορας του ιδιωτικού κεφαλαίου».
Και έπειτα το Δημοψήφισμα όπου δύο στους τρεις, βέβαιοι ότι είχαν αντιληφθεί το ερώτημα «Preliminary Debt Sustainability Analysis», ψήφισαν εκείνους που του υποσχέθηκαν ότι θα έσκιζαν τα Μνημόνια «με ένα νόμο και με ένα άρθρο» και, χορεύοντας στο Σύνταγμα, έβριζαν ως «Γερμανοτσολιάδες» όσους έλεγαν ότι μόνο απατεώνες μπορούν να υπόσχονται τέτοιες ανοησίες. Από όλους αυτούς τους «ασυμβίβαστους αγώνες» προέκυψαν μειώσεις συντάξεων, ένας σοβιετικού τύπου δημόσιος τομέας όπου όποιος θέλει εργάζεται και όποιος θέλει κοροϊδεύει την κοινωνία αλλά όλοι πληρώνονται το ίδιο, παράδοση του δημόσιου πλούτου στους δανειστές για 99 χρόνια και η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου με σύμβουλο τον Καρανίκα.
Ο ορθός λόγος έχει εξοστρακιστεί από τον δημόσιο λόγο. Δεκαετίες συστηματικής καλλιέργειας του λαϊκισμού, επέτρεψαν στην ιδεοληψία ή στο συμφέρον -συχνότατα και στα δύο- να επενδύουν με φωτοστέφανο τις πιο παράλογες ή ιδιοτελείς διεκδικήσεις. Ακόμη χειρότερα, να επιτίθενται στην διαφορετική άποψη, με λόγο που δεν περιλαμβάνει επιχειρήματα αλλά μόνο προσβλητικά επίθετα -κάτι σαν τις αγορεύσεις του γενικού εισαγγελέα Βισίνσκι στις Δίκες της Μόσχας. Κι επειδή ευκαιρίες για τον παραλογισμό πάντα προκύπτουν σ’ αυτή τη χώρα, το ίδιο σκηνικό στήθηκε και στο θέατρο του Μεταναστευτικού. Απλώς, εδώ υπάρχουν και καινούριοι πρωταγωνιστές.
Η θέση της Αριστεράς -όποιος περνά τα σύνορα πρέπει να παίρνει αμέσως «χαρτιά», σπίτι και επίδομα- ήταν αναμενόμενη. Η Αριστερά θέλει την παράνομη μετανάστευση όχι από διάθεση ανθρωπισμού -ο ανθρωπισμός δεν καλοπέρασε όπου επικράτησε η Αριστερά, σε οποιαδήποτε μορφή της- αλλά επειδή όσο περισσότεροι φτωχοί, εξαθλιωμένοι και απέλπιδες άνθρωποι συσσωρεύονται στην ίδια χώρα, τόσο πιο ευάλωτο «επαναστατικό υποκείμενο» διαμορφώνουν.
Η ενστικτώδης αντίδραση της Αριστεράς στην «κρίση του Έβρου» ήταν το open border. Αυτό δεν άλλαξε ούτε όταν κατέστη σαφές ότι επρόκειτο για σχέδιο του Ερντογάν, ευθέως απειλητικό για την εθνική ασφάλεια. Ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ σιώπησε μεν, όμως οι ανεπίσημες φωνές του (κομματική δημοσιογραφία, στρατευμένοι πανεπιστημιακοί και «διανοούμενοι», καθ’ υπαγόρευση λογαριασμοί στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης) συνέχισαν να καταγγέλλουν την Κυβέρνηση για την υποτίθεται «ανάλγητη» στάση της.
Εκείνο που αποτελεί έκπληξη είναι ότι με τις απόψεις της Αριστεράς συμπλέει και ένα μεγάλο μέρος του φιλελεύθερου τόξου. Με άλλη αφετηρία, βεβαίως, αλλά απέχοντας επίσης από τον ορθό λόγο.
Το επιχείρημα «λιγοστεύουμε, να σώσουμε το Ασφαλιστικό, να τους ενσωματώσουμε», πέραν του κυνισμού του, αγνοεί θεμελιώδη ερωτήματα που θέτει η λογική. Έχει όρια το μεταναστευτικό φαινόμενο; Εάν πάρουν «χαρτιά» εκατό χιλιάδες άνθρωποι, την επομένη δεν θα έλθουν άλλες εκατό χιλιάδες; Πώς ακριβώς θα «ενσωματωθούν» στην ελληνική κοινωνία πληθυσμοί που δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν τίποτε από τον τρόπο ζωής τους αλλά επιμένουν να ζουν στον Μεσαίωνα -απλώς με κινητά τηλέφωνα; Μπορεί να αγνοηθεί το θρησκευτικό υπόβαθρο, δεδομένου ότι εδώ μιλάμε για μία θρησκεία η οποία επιμένει να καθορίζει τον πολιτειακό και νομικό χαρακτήρα της χώρας όπου επικρατεί; Και εντέλει, είναι τόσο κακός ο «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής» ώστε να πρέπει να τον «εμβολιάσουμε» με ήθη και νοοτροπίες που στις χώρες καταγωγής τους έφεραν μόνο καταστροφή; Ως γνωστόν, στο Πακιστάν λιθοβολούν τους «άπιστους» αλλά δεν φημίζονται για το Ασφαλιστικό…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 20 Σεπτεμβρίου 2020
