ΑΠΟΨΕΙΣ

Αν είχα δύναμη κι επιρροή, θα απαιτούσα να μπει στο Σύνταγμα ένα άρθρο που να προέβλεπε ότι για να καταλάβει οποιοσδήποτε υψηλή θέση στην εκτελεστική εξουσία, θα πρέπει να έχει θητεύσει για κάποια χρόνια στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Να ξέρει τι θα πει τιμολόγιο κι επιταγή, να έχει βιώσει την σχέση με την γραφειοκρατία και τις τράπεζες, να έχει καταταλαιπωρηθεί από τις υπηρεσίες του δημοσίου (ασφαλιστικά, εφορίες, εκδόσεις αδειών), να μπορεί να καταλάβει την διαφορά του να χρωστάς στο δημόσιο από το να σου χρωστάνε πελάτες, να έχει ζήσει ανοίγματα και κλεισίματα δουλειών, προσλήψεις κι απολύσεις, εκβιασμούς και παρενοχλήσεις. Κοντολογίς να ξέρει τι θα πει άγχος για επιβίωση, και αγώνας για το μεροκάματο.

Μόνον όσοι πέρασαν από αυτό, μπορούν να συναισθανθούν την αγωνία του καταστηματάρχη, του εστιάτορα, του επιχειρηματία, του επαγγελματία για το τι σημαίνει το άνοιξε-κλείσε στη δουλειά του που αντιμετωπίζει έναν χρόνο τώρα.

Μόνοι όσοι υπήρξαν εργαζόμενοι σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που πορεύονται μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας επάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, μπορούν να καταλάβουν πώς νιώθει ένας άνθρωπος που χάνει προσωρινά ή μόνιμα την δουλειά του, το ψωμί του την κοινωνική του θέση.

Δεν γίνεται να διοικείται η χώρα από ανθρώπους που δεν δούλεψαν ούτε μια μέρα στην πραγματική οικονομία και που κατά συνέπεια δεν ξέρουν τι θα πει …βερίκοκο (συγνώμη για την αργκό). Καλές οι σπουδές, καλά τα ξένα πανεπιστήμια, καλά τα ακριβοπληρωμένα μεταπτυχιακά και τα χρονοβόρα διδακτορικά, καλή η κοσμοπολίτικη ζωή και η εμπειρία από την ζωή σε προοδευμένες χώρες, καλή η πατρική περιουσία που μπορεί να στηρίζει και να προσφέρει εφόδια στους γόνους, αλλά δεν μπορείς να αναλάβεις να λύνεις τα προβλήματα της κοινωνίας και των ανθρώπων αν δεν μπορείς να τα νιώσεις…

Αν δεν έχεις ενσυναίσθηση.

Τα γράφω αυτά παρακολουθώντας την αγωνία των «μικρών» αναφορικά με το αν θα ανοίξουν ή όχι τα μαγαζιά τους, έστω με click away ή click in shop μήπως και καταφέρουν να βγάλουν ένα μεροκάματο.

Τους βάλαμε τους ανθρώπους να ανοίξουν πριν τα Χριστούγεννα. Έκαναν προετοιμασίες, αγόρασαν προϊόντα και διάφορα εμπορεύματα, (σκεφτείτε εκείνους που πουλάνε ρούχα, παπούτσια κλπ) τα οποία μετά το νέο κλείσιμό τους μετά τις γιορτές, θα πρέπει να τα κρατήσουν στις αποθήκες μέχρι τον επόμενο χειμώνα.

Μέχρι τότε, αυτοί και οι υπάλληλοί τους, αν δεν έχουν ψωμί, ας φάνε…παντεσπάνι.

******************************************************************************************************************

Με μια καθαρή ματιά στην κοινωνία των ανθρώπων, εύκολα θα διαπιστώσει κανείς ότι τρεις είναι σε γενικές γραμμές οι πυλώνες για την λειτουργία και την εξέλιξή της: η δημόσια υγεία, η οικονομία και οι λεγόμενες δράσεις στο εποικοδόμημα της κοινωνίας (πολιτισμός, παιδεία κλπ).

Εννοείται ότι όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και πως το ένα επηρεάζει και επηρεάζεται αποφασιστικά από τα άλλα. (Μην επεκτείνομαι τώρα).

Εκείνο που έχει σημασία, είναι σε κάθε συγκυρία να αλλάζουν οι προτεραιότητες ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες και να τροποποιείται η δοσολογία- η μόχλευση- ανάμεσα στους τρεις πυλώνες ώστε να επιτυγχάνεται το καλύτερο δυνατόν αποτέλεσμα.

Σε αυτό ακριβώς έγκειται η διορατικότητα της πολιτικής ηγεσίας και η ικανότητά της: στο να βρίσκει κάθε στιγμή την χρυσή τομή, ώστε να διασφαλίζονται με ελαχιστοποίηση των απωλειών, η δημόσια υγεία, η λειτουργία της αγοράς- οικονομία, και οι λοιπές κοινωνικές δραστηριότητες.

Στον καθημερινό πόλεμο με έναν άγνωστο και ιδιαίτερα βλαπτικό ιό, οι συνθήκες αλλάζουν καθημερινά (επιδημιολογικές, αντοχές ΕΣΥ, δυνατότητες δημόσιου ταμείου για οικονομική στήριξη πληγέντων, ανάγκες εκπαίδευσης, ψυχολογία παιδιών και λοιπών πληθυσμιακών ομάδων, εξέλιξη ανεργίας κλπ). Γι’ αυτό και οι κυβερνώντες, οφείλουν να παρακολουθούν επισταμένως και αξιόπιστα την πορεία των δεδομένων και να δρουν ταχύτατα και αποτελεσματικά.

Αυτό είναι το «γήπεδο» στο οποίο διεξάγεται ο αγώνας της κοινωνίας απέναντι στον ιό, μια αναμέτρηση στην οποία η κοινωνία προσπαθεί να συγκρατήσει την ορμητικότητα του ιού και να περιορίσει την βλαπτικότητά του, μέχρι την ώρα που θα ορθώσει το ισχυρό αποτρεπτικό-αμυντικό της τείχος, με τον εμβολιασμό μεγάλου τμήματος του πληθυσμού.

Για να πάμε, όμως και σ’ ένα άλλο, «γήπεδο», στο οποίο η κοινωνία μας συνεχίζει να χάνει και μάλιστα... πανηγυρικά, η είδηση του ξυλοδαρμού μέχρι θανάτου γιαγιάς από τον εγγονό της, δείχνει πως αν στην υγεία τα πάμε άσχημα, στην ψυχική υγεία τα έχουμε κάνει ρημαδιό. Και για να εξηγούμαι: το σοκαριστικό έγκλημα στο Βύρωνα έχει πίσω του μια ιστορία που μπορούμε να βάλουμε τον λογοτεχνικό τίτλο «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Ο νεαρός, λοιπόν, εγγονός έπασχε από κάποιας μορφής διαταραχή, όμως οι υπεύθυνοι τον άφησαν στη μοίρα του, καταδικάζοντας κι αυτόν και κυρίως την ηλικιωμένη που πέθανε μ’ αυτόν τον φρικτό τρόπο. Μπαινόβγαινε το παιδί στο ψυχιατρείο και κάποιος-κάποιοι επιστήμονες, εντός ή εκτός εισαγωγικών- τον έβρισκαν υγιή και τον έστελναν σπίτι του. Κι ας είχε ήδη στείλει την γιαγιά του στο νοσοκομείο από το ξύλο. Δηλαδή, γιατροί άνθρωποι έβλεπαν σ’ αυτόν ένα «φυσιολογικό» νέο και τον έδιωχναν και ένα καλοπληρωμένο από τους φόρους μας σύστημα, δεν είχε ένα καμπανάκι να χτυπά και να συνδέει την εισαγωγή μιας γιαγιάς με κατάγματα από ξύλο σε νοσοκομείο της πρωτεύουσας με την εισαγωγή του εγγονού με ψυχολογικά προβλήματα στο ειδικό νοσοκομείο της ίδιας πρωτεύουσας.

Τα ενδοοικογενειακά εγκλήματα από ψυχικά ασθενείς έχουν πάντοτε ένα κοινό: «χτίζονται», δεν προκύπτουν εν βρασμώ ψυχής, δεν γίνονται μια κι έξω. Όλοι ξέρουν. Η πολυκατοικία, η γειτονιά, οι συγγενείς, οι γνωστοί, οι γιατροί, η αστυνομία, όλοι. Κι όμως, τόσο ταμπού παραμένει η ψυχική υγεία στη χώρα μας, τόση άγνοια αλλά και τόση αδιαφορία υπάρχει, που κάθε φορά πέφτουμε από τα σύννεφα κι ας είναι πάντα ίδιο το έργο με άλλους μονάχα πρωταγωνιστές.

Λίγο να σοβαρευτούμε, να συγκεντρωθούμε, να σταματήσουμε να είμαστε το υπανάπτυκτο παιδί της Δύσης και να δούμε τι κάνουμε. Κι ας αφήσουμε τις δικαιολογίες περί κορονοϊού γιατί αυτός ο ίδιος όσο απειλεί την σωματική μας ακεραιότητα άλλο τόσο επιτίθεται στην ψυχική μας υγεία και κάποτε πρέπει να το καταλάβουν οι κυβερνώντες πριν να είναι αργά.