Κοινωνική αποστασιοποίηση με ατομική ευθύνη
Είναι απολύτως σαφές και κοινώς αποδεκτό ότι η παιδεία είναι η μόνη λύση για μια σειρά από προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες.
Ιδιαίτερα στη χώρα μας επειδή με κάθε ευκαιρία διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μικρή ή - συνήθως- μεγάλη υστέρηση στο θέμα αυτό σε σχέση με τις ανεπτυγμένες χώρες της δυτικής Ευρώπης, η σχετική κουβέντα έρχεται στην επικαιρότητα ως ζητούμενο και στη συνέχεια σβήνει και χάνεται από το προσκήνιο μαζί με την αφορμή που το ανέδειξε.
Όμως η πανδημία που, εξαιτίας των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης, μας ανάγκασε να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με την κοινωνική μας συμπεριφορά -κλασικό θέμα παιδείας- θα μας συνοδεύει όπως φαίνεται για αρκετό καιρό ακόμη. Γι’ αυτό το λόγο μία ψύχραιμη και ρεαλιστική αποτίμηση των επιδόσεών μας είναι χρήσιμο εργαλείο για τη συνέχεια.
Πρώτα απ΄ όλα, μόνο ψεκασμένοι, γονιδιακά αντιπολιτευόμενοι και λοιπές «προοδευτικές» δυνάμεις, δυσκολεύονται να αποδεχθούν ότι η χώρα κατέγραψε μία επιτυχία.
Για πρώτη φορά από το Euro του 2004 γίνονται διθυραμβικές αναφορές στην Ελλάδα από μεγάλα ευρωπαϊκά και αμερικανικά ΜΜΕ.
Η ανακοπή της μετάδοσης του κορονοϊού και ο εξαιρετικά χαμηλός αριθμός θυμάτων υποχρέωσε φωνές, που μόνο φιλελληνικές δεν τις λες, να πούνε μια καλή κουβέντα για τη μικρή και απείθαρχη χώρα που πέτυχε εκεί που απέτυχαν οι μεγάλες και πειθαρχημένες.
Δεν νομίζω πως υπάρχει αντικειμενικός παρατηρητής που δεν θα πίστωνε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι επέδειξε γρήγορα αντανακλαστικά και εμπιστεύθηκε αυτούς που έπρεπε, δηλαδή τους επιστήμονες, στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων.
Ποια όμως ήταν η συμμετοχή της κοινωνίας; Εδώ ομονοούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση. «Μεγάλη και καθοριστική» λένε χαϊδεύοντας στην πλάτη το εκλογικό σώμα. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν η συμπεριφορά του Έλληνα καθορίστηκε από φόβο για τη ζωή του, από το φόβο των προστίμων ή (και) από το σεβασμό του στη ζωή του διπλανού του.
Αυτό σε μεγάλο βαθμό θα το δούμε το επόμενο διάστημα καθώς οι περιορισμοί αίρονται ο ένας μετά τον άλλο και η συμπεριφορά μας εξαρτάται μόνο από την παιδεία μας που δεν διαμορφώνεται και δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Γι’ αυτό και αν θέλουμε να έχουμε επιτυχίες με εθνικό πρόσημο θα πρέπει να επενδύσουμε στο χρόνο και όχι τη στιγμή.
Διαφορετικά θα γίνει ό, τι έγινε και με το ποδόσφαιρο. Μια στιγμή με άπλετο φως και μετά τεράστιες διαδρομές στο σκοτάδι…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 17 Μαΐου 2020
