ΑΠΟΨΕΙΣ

Με την τηλεόραση και όλα τα διαθέσιμα δίκτυα ενεργά 24 ώρες καθημερινά, μια εβδομάδα τώρα, με αισθήματα δέους, οργής, έκπληξης και φόβου, γράφουμε, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε μια πραγματικότητα, που άλλαξε τα πάντα για πάντα, με ρυθμούς που συντρίβουν τον χρόνο και τις βεβαιότητες και φώτισε τα κενά της κοντόθωρης πολιτικής και προσωπικής μας τοποθέτησης για έναν κόσμο που «δεν θα αλλάξει ποτέ». Τουλάχιστον μόνος του. Αποσπασματικές οι κρίσεις μας, παρακινδυνευμένη η κριτική μας για γεγονότα που αύριο μπορεί να αποδειχθεί ότι ήταν ψεύτικα σαν τον κορμοράνο του πολέμου στο Κουβέιτ ή για αιτίες της σύγκρουσης, διαφορετικές από τις προφανείς αλλά και για αποτελέσματα που κανένας αναλυτής, σήμερα, δεν μπορεί να προβλέψει. Μένουμε λοιπόν στα επιμέρους, εστιάζουμε ανάλογα με τις προσωπικές, του καθενός, γνώσεις και ευαισθησίες, έχοντας ανοιχτά τα αυτιά μας στις ειδήσεις και τις «ειδήσεις», καθώς, κάθε λεπτό μπορεί να υπάρξει μια εξέλιξη που θα αναποδογυρίσει την οπτική μας ή θα την εκμηδενίσει, ως μια άχρηστη λοξή ματιά στα ελάσσονα, γιατί, όσο εμείς «φιλοσοφούμε», ο πλανήτης καταρρέει. Έχοντας λοιπόν μια, στοιχειώδη, επίγνωση της πολυπλοκότητας και του κινδύνου, τολμώ, την καταγραφή κάποιων, από τις πρώτες, διδαχές των ημερών, εκκινώντας, προς αποφυγή παρεξηγήσεων που παραμονεύουν, από την καταδίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία, καταστροφική για όλους τους λαούς . Οι πρόσφυγες πολέμου καταφανώς κατηγοριοποιούνται. Η Ευρώπη ανοίγει τις πόρτες της, και καλά κάνει, για τους δυστυχισμένους ουκρανούς, σε αντίθεση με όσα μέχρι σήμερα πράττει για τους άλλους δυστυχισμένους, πρόσφυγες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Πόση δημοσιότητα μπορεί να δοθεί για άλλους επτά νεκρούς , που πνίγηκαν, προχθές, ανοιχτά της Μυτιλήνης; Άλλωστε, έχουμε, προ πολλού, συνηθίσει στα ναυάγια απελπισμένων ανθρώπων που έρχονται από τις απέναντι ακτές. Και εάν αυτή η επισήμανση αυτές τις ώρες φαίνεται να έχει στοιχεία ύβρεως, μπροστά στην εξελισσόμενη φρίκη του πολέμου στην Ουκρανία, ας μου επιτραπεί να επιμείνω στο γνωστό παλιό, σοφό ότι «όταν αδιαφορούμε για την φωτιά στην αυλή του γείτονα, αργά ή γρήγορα, θα φθάσει και στη δική μας». Ο πόλεμος είναι πόλεμος, όπου και να συμβαίνει. Και οι δυνάμεις που κερδίζουν από αυτόν είναι συγκλονιστικά δυνατές, για να σταματήσουν μπροστά σε «ασφαλή» σύνορα που φαντασιωνόμαστε ότι έχουμε ορθώσει. Όλα αυτά που έχουμε ακούσει για την «πρώτη φορά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο», εκτός από ανιστόρητα, είναι και επικίνδυνα. Ούτε ο πρώτος πόλεμος είναι, ούτε η πρώτη εισβολή, ούτε η πρώτη προσφυγιά. Κύπρος, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Συρία και τι να πεις για τον κρυμμένο από το πανοπτικό διαδίκτυο πόλεμο στην Υεμένη. Ανατριχιαστικά διδακτικά και όσα, παρεμπιπτόντως, αποκαλύπτονται για τα όπλα. Πληροφορούμαστε τι σημαίνει θερμοβαρική βόμβα, που χρησιμοποιείται ένθεν κακείθεν από τη δεκαετία του 60, δείχνοντας ότι, μάλλον, δεν διδαχθήκαμε αρκετά από τους παγκόσμιους πολέμους. Θα μου πείτε, πόση σημασία να δώσουμε σε αυτήν, όταν σε τρείς ημέρες συρράξεων ορθώθηκε ο κίνδυνος ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος! Μέρα μέρα, ακούμε όλο και περισσότερα για τον ολέθριο αριθμό των καταγεγραμμένων πυρηνικών όπλων, διάβαζα για 13.400, τις Συνθήκες αφοπλισμών και περιορισμού των πυρηνικών, που έχουν γίνει, προ πολλού, κουρελόχαρτα, ενώ, οι αποφάσεις του ΟΗΕ από τη δεκαετία του 90 για απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών, δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Μία πολιτισμένη Δύση που επιχαίρει για την απόφαση της Γερμανίας για εξοπλισμούς, επικεφαλής των Διεθνών Οργανισμών που μιλούν ως πρόεδροι ΜΚΟ εξαγγέλλοντας οικονομική βοήθεια περίθαλψης και μέσα σε όλα αυτά, η κατάρρευση των βασικών αξιών του δυτικού πολιτισμού, της ελεύθερης έκφρασης, της πολυφωνίας και της αυταξίας της Τέχνης. Δεν μπορεί κανείς μας να σιωπά στις απαράδεκτες απαγορεύσεις λειτουργίας Μέσων Ενημέρωσης και τις αχαρακτήριστες απαγορεύσεις του Τσαϊκόφσκι και του Τσέχωφ.

Με αυτά τα μικρά διδακτικά, απλές ματιές στην μεγάλη οθόνη, που ακόμα δεν έχει ανοίξει σε όλο της το εύρος, έχοντας όλοι μας, προ πολλού, ευτελίσει την αξία της Πολιτικής και κυρίως της πολιτικής συμμετοχής, με ανύπαρκτα Κινήματα Ειρήνης, το μεγάλο ερωτηματικό είναι αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να διαχειριστεί αυτό το μανιτάρι του φόβου που καλύπτει τον ουρανό του Κόσμου.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΣΑΡΤΑΝΑ

Μέσα στα μαθήματα των ημερών, συγκαταλέγεται και αυτό της ύπαρξης Ελλήνων στην Μαριούπολη!

Πέρασαν κάποια εικοσιτετράωρα για να συνειδητοποιήσουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι ότι υπάρχουν δεκάδες χωριά στην περιοχή με σχεδόν αποκλειστικά πληθυσμό ελληνικής καταγωγής.

Γιατί, σ’ αυτήν την χώρα της μικρής μνήμης, η ελληνική Διασπορά είναι άγνωστη. Άγνωστη και η Ιστορία και η σημασία της. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι, το Προξενείο της Μαριούπολης, που για τον θάνατο των ελλήνων κατοίκων της, μας συλλυπούνται γάλλοι και αμερικανοί (συχνά γνωρίζουν καλύτερη Ιστορία από εμάς), ήταν ακέφαλο για 15 μήνες. Τι είναι όλα αυτά τα ελληνικά τοπωνύμια που ακούγονται τις μέρες αυτές; Χερσώνα, Μαριούπολη, Φιδονήσι ή Νησί του Αχιλλέα, Οδησσός, στενά του Κερτς ή αλλιώς Κιμμέριος Βόσπορος και παλαιότερα Σεβαστούπολη, Συμφερούπολη στην Κριμαία; Τι σημαίνουν άραγε όλα αυτά για την Ελλάδα, τις διεθνείς της σχέσεις, πώς θα μπορούσε η χώρα μας να διαχειριστεί αυτό το μοναδικό της πλεονέκτημα και αυτήν την κληρονομιά ευθύνης; Προσπαθώ να διώξω, καλύτερα να αναβάλλω τη συγκίνησή μου, καθώς, όσο γράφω αυτές τις γραμμές, επιχειρείται μια επικίνδυνη έξοδος από την πολιορκημένη Μαριούπολη, ενώ, οι περισσότεροι των δεκάδων χιλιάδων κατοίκων της παραμένουν στα υπόγεια. Το χωριό Σαρτανάς έχει χτυπηθεί ανελέητα, κανείς δεν μπορεί να μετρήσει και να περισυλλέξει τους νεκρούς από τα ερείπια.

Τη δεκαετία του ‘90, που η Θεσσαλονίκη είχε αρχίσει να παίρνει σοβαρά το ρόλο της ως έδρας του παγκόσμιου Ελληνισμού, με το Κέντρο Μελέτης και Ανάπτυξης του Ελληνικού Πολιτισμού της Μαύρης Θάλασσας της τότε Νομαρχίας Θεσσαλονίκης, αναπτύξαμε στην περιοχή προγράμματα ενίσχυσης της ελληνικής γλώσσας, συνεργαστήκαμε με πανεπιστημιακές έδρες, γιορτάσαμε μαζί τους στη δική τους Μέγα Γιορτή που οργάνωναν κάθε δύο χρόνια, συμβάλαμε στη διάσωση ενός μοναδικού τοπικού γλωσσικού ιδιώματος. Γυρνώντας από ένα ταξίδι, μίλησα στο Ράδιο Θεσσαλονίκη για την προσπάθειά των Μαριουπολιτών να συγκεντρώσουν χρήματα για τη θεμελίωση μιας εκκλησίας. Διοργανώθηκε ραδιομαραθώνιος, μεταφέραμε τα χρήματα και τοποθετήσαμε μαζί τους τον θεμέλιο λίθο του Αγίου Γεωργίου του Σαρτανά, που στη συνέχεια, κατάφεραν να αποπερατώσουν.

Αγαπημένε Σαρτανά! Δεν ξέρω εάν τώρα υπάρχεις…

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 05-06.03.2022