ΑΠΟΨΕΙΣ

Όλοι εμείς που παρακολουθούσαμε κάθε Κυριακή -σε όλη την δεκαετία του ’60- τους ποδοσφαιρικούς αγώνες με το αυτί μας κολλημένο στο ηρωικό τρανζιστοράκι, μεγαλώσαμε με τις φωνές του Μιχάλη Γιαννακάκου από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, του Στάθη Γαβάκη από το γήπεδο Καραϊσκάκη, του Βασίλη Γεωργίου από το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας και με την φωνή του μεγάλου Γιάννη Λογοθέτη από τα γήπεδα της Θεσσαλονίκης. Λίγο αργότερα, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60, προστέθηκαν και οι φωνές του Γιώργου Κοντοβαζενίτη και του Αντώνη Πυλιαρού. Ηρωικές εποχές και για το ελληνικό ποδόσφαιρο και για τους speakers των αγώνων. Tότε δεν υπήρχαν τα προστατευτικά κουβούκλια και ο speaker μετέδιδε τον αγώνα ακάλυπτος, κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, με περιορισμένο οπτικό πεδίο, καθώς ήταν στο ίδιο επίπεδο με τον αγωνιστικό χώρο. Όταν στεκόταν μπροστά του ο επόπτης γραμμών, έκανε την χαρακτηριστική κίνηση να αλλάξει στάση το σώμα του για να παρακολουθήσει την φάση που μπορεί να εκτυλισσόταν στην απέναντι πλευρά του αγωνιστικού χώρου.

Θυμάμαι πιτσιρικάς στην κυριακάτικη απογευματινή βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, η πλειοψηφία των αντρών και των φαντάρων περπατούσε με το τρανζιστοράκι στο αυτί και οι φωνές των εκφωνητών αντηχούσαν σε όλο το μήκος της παραλίας. Ας σημειωθεί πως τότε, επειδή το μικρόφωνο του ραδιοφωνικού σταθμού βρισκόταν λίγα μέτρα μπροστά από τις κερκίδες, οι ιαχές των φιλάθλων κάλυπταν τη φωνή του εκφωνητή και προδιέθεταν για την κρισιμότητα της φάσης. Κάτι που μαρτυρούσε και ένταση της δικής του φωνής που ακολουθούσε την ένταση της κερκίδας.

Ο Γιάννης Λογοθέτης φάνταζε για εμάς τους πιτσιρικάδες, τότε, σαν μια μυθική φυσιογνωμία. Δεν ήταν μόνον η καθαρότητα της άρθρωσης του, προτέρημα που δεν το είχαν όλοι οι εκφωνητές, ήταν κυρίως ο άριστος χειρισμός της ελληνικής γλώσσας που πέραν του διδακτικού ρόλου, μας βοηθούσε να φανταστούμε πώς εξελίσσεται ο αγώνας. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Γιώργος Λυσσαρίδης στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα του «ο Γιάννης Λογοθέτης πέρασε από τη δημοσιογραφία αφήνοντας ανεξίτηλο το επισκεπτήριο του. Υπήρξε στην κυριολεξία των όρων ‘φιλόλογος’ (φίλος του καλού και ορθού λόγου) και ‘λογοτέχνης’ (δεξιοτέχνης στο χειρισμό του λόγου)».

Επέλεγε πάντα τις λέξεις που αποτύπωναν πληρέστερα την εξέλιξη των φάσεων και του αγώνα, μακριά από την χρήση αγοραίων λέξεων και εκφράσεων της ποδοσφαιρικής αργκό που χαρακτηρίζουν σήμερα τις ποδοσφαιρικές αναμεταδόσεις.

Αντικειμενικός, μπόρεσε και ξεπέρασε τις τοπικές κόντρες και η φωνή του ένωσε όλους τους Θεσσαλονικείς φιλάθλους για, σχεδόν, δύο γενιές. Ήταν μια προσπάθεια με πολλές δυσκολίες γιατί ο φανατισμός και οι αντιπαλότητες πάντα υπήρχαν και ο Γιάννης Λογοθέτης έπρεπε πάντα να ισορροπεί. Έκρυβε την οπαδική προτίμηση του, κάτι όχι ιδιαίτερα εύκολο, αν κρίνω από το πώς επηρεαζόταν άλλοι συνάδελφοι του από τις δικές τους προτιμήσεις κατά την μετάδοση των αγώνων.

Όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση αυτή η γενιά των speakers, έκλεισε και μια ολόκληρη περίοδος για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Στη συνέχεια, η τηλεόραση περιόρισε σημαντικά τον ρόλο του ραδιοφώνου και στις μεταδόσεις των αγώνων ποδοσφαίρου και συνακόλουθα εξέλιπαν και οι προικισμένοι και χαρισματικοί speakers.

Ο Γιάννης Λογοθέτης θα μείνει για πάντα στην μνήμη όλων, όσοι μεγαλώσαμε με το τρανζιστοράκι στο αυτί μας κάθε Κυριακή απόγευμα.