ΑΠΟΨΕΙΣ

Έχω μείνει έκπληκτος παρακολουθώντας τη χωρίς προηγούμενο ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ που συντελείται με τόσο εξευτελιστικό τρόπο. Με εξαίρεση ίσως κάποια κομμουνιστικά κόμματα χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» μετά την κατάρρευση των καθεστώτων την δεκαετία του ’90, δεν γνωρίζω να έχει υπάρξει ανάλογη περίπτωση στον πολιτισμένο κόσμο.

Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη, ο κατήφορος δεν έχει σταματημό, οι παραβιάσεις της λογικής και οι υπερβάσεις κάθε μέτρου, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Το κυριότερο ωστόσο είναι πως ακόμη δεν φτάσαμε στο τέρμα, καθώς κάθε φορά που λέμε ότι «πιάσαμε πάτο», αυτός απομακρύνεται πηγαίνοντας σε ακόμη βαθύτερα και σκοτεινότερα επίπεδα.

Παρακολουθούμε σε απευθείας μετάδοση από τα κανάλια, μία ιστορία που ξεκίνησε το καλοκαίρι του ’23 ως επιχείρηση αλλαγής φρουράς μετά την λαϊκή αποδοκιμασία στις εκλογές, συνεχίστηκε ως σίριαλ με τα πάνω και τα κάτω του, εξελίχτηκε ως επιθεώρηση και πλέον μετατράπηκε σε φαρσοκωμωδία στην οποία πρωταγωνιστούν ατάλαντοι ηθοποιοί.

Το «σενάριο» συνεχίζεται με νέα εκπληκτικά επεισόδια να διαδέχονται τα προηγούμενα, εξίσου απρόβλεπτα και περισσότερο ερεβώδη που προσιδιάζουν μάλλον σε ταινία επιστημονικής φαντασίας παρά σε περιγραφή-απεικόνιση της πραγματικότητας.

Στην αρχή πολλοί το είδαμε χαιρέκακα. Με ένα «καλά να πάθουν» θεωρούσαμε πως η Θεία δίκη φερόταν ανάλογα σε εκείνους που ξεφτίλισαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους πριν κερδίσουν την εξουσία και αρχίσουν τις κωλοτούμπες.

Ακολούθως, το γυρίσαμε στην πλάκα στοιχηματίζοντας για το τι ακόμη έχουμε να δούμε.

Πλέον, προσωπικά, νιώθω θλίψη για το ξεκατίνιασμα και διακατέχομαι από απορία για το πού μπορούν να φτάσουν και πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι που τους θεωρούσα σοβαρούς -ή αν μη τι άλλο φυσιολογικούς- να λειτουργούν με τόσο φαιδρό τρόπο.

Όταν όμως οι ίδιοι δεν κάνουν κάτι για να υπερασπιστούν την εικόνα τους, ας μην περιμένουν από εκείνους που αντιμετώπισαν την χλεύη και την μήνι τους, να τους φερθούν με κατανόηση.

Το χειρότερο είναι πως μαζί με τα άτομά τους, διασύρουν και την ιστορική διαδρομή της αποκαλούμενης ανανεωτικής-μεταρρυθμιστικής αριστεράς

Ας πρόσεχαν.

* Ξέρω ότι είναι σκληρές οι εκφράσεις που χρησιμοποιώ, αλλά οι πιο λάιτ χαρακτηρισμοί δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν την πραγματικότητα.

Η μέχρι τώρα εξέλιξη του σεναρίου που παρακολουθούμε, πατάει επάνω σε κάποιες βασικές παραδοχές:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ ασχέτως με το πώς και από πού ξεκίνησε, από το 2015 μετεξελίχτηκε σταδιακά σε προσωποπαγές κόμμα του Αλέξη Τσίπρα που έκανε ό,τι ήθελε και το οδηγούσε όπου επιθυμούσε. Το μεγάλο λάθος του ήταν πως το πήγαινε εδώ κι εκεί, χωρίς ωστόσο να δώσει δομικά χαρακτηριστικά σε αυτές τις οβιδιακές μετατοπίσεις (ούτε επεδίωξε να το εγκαταστήσει στην κεντροαριστερά, ούτε να το δώσει σαφή προσανατολισμό την μόνιμη διεκδίκηση της εξουσίας). Αυτό το «άλλα λέω κι άλλα κάνω», οδήγησε σε μία απίστευτη κρίση ταυτότητας μετά την αποχώρηση του «φωτισμένου» ηγέτη, με τους εναπομείναντες να παλατζάρουν ανάμεσα στο τι είναι, τι μπορούν να υποστηρίξουν, τι θέλουν και τι χρειάζεται από αυτούς η εκλογική τους πελατεία.

2. Αυτή η αβεβαιότητα, έφερε τον… Κασσελάκη. Έναν νέο που είχε το επικοινωνιακό χάρισμα του Τσίπρα, αλλά δεν είχε ούτε την διαδρομή, ούτε την γνώση της διαχείρισης ανθρώπων, ούτε τις ικανότητες που είχε ο Τσίπρας στη διγλωσσία και στο να καναλιζάρει ανθρώπους. Αντικειμενικά, πρόκειται για μία τραγική επιλογή για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο χύμα τύπος από το Αμέρικα, ο φαντεζί, ο μοντέρνος, ο πλούσιος, ο όμορφος, ο ευφυής, ανέλαβε να οδηγήσει σε μια ρότα επιστροφής στην εξουσία ένα σπασμένο καράβι με προβλήματα πλοήγησης και γεμάτο με προβληματικούς- ακαμάτηδες και φαντασμένους- ναύτες, που όλοι τους νόμιζαν πως είναι καπετάνιοι, αλλά κανείς κωπηλάτης. Ο Κασσελάκης, ούτε κατάλαβε πού βρέθηκε, ούτε είχε την παραμικρή ιδέα για το πώς θα μπορούσε να βάλει σε μια σειρά αυτό το κακομαθημένο και απείθαρχο στίφος.

3. Αφού πέρασε ο όποιος ενθουσιασμός για το φρέσκο πρόσωπο του νέου ηγέτη και αποκαλύφτηκε ότι ο ίδιος δεν ήταν και τόσο εμπνευσμένος και ικανός να οδηγήσει σε τροχιά νίκης, άρχισε η αμφισβήτηση. Ξέφευγαν οι κάτω, ενώ ο νέος αρχηγός δεν επέδειξε ικανά αντανακλαστικά να διαχειριστεί την αμφισβήτησή του. Απεναντίας, μπήκε σε ένα σπιράλ απίστευτων λαθών, καταφέρνοντας να συνενώσει εναντίον του όλους, πείθοντάς τους πως… δεν μπορεί το παλικάρι. Σε αυτό το αντιηγετικό μέτωπο, ο Κασσελάκης δεν απάντησε με καθησυχαστικά επιχειρήματα. Ούτε όμως κατάφερε να τους διασπάσει στα πρότυπα του «διαίρει και βασίλευε». Απεναντίας, επίλεξε να χτυπήσει με γροθιά στο μαχαίρι κατατρομοκρατώντας τους, ανακοινώνοντας την εκ θεμελίων ανασύνταξη του κόμματος (νέο όνομα, νέα σύμβολα, νέοι στόχοι κ.λπ.) και την συνακόλουθη εκπαραθύρωση της πανίσχυρης κομματικής γραφειοκρατίας (των έμμισθων υπαλλήλων- επαγγελματικών στελεχών). Κάπου εκεί ο ίδιος προσυπέγραψε το τέλος του.

* Όλοι οι παλιοί -ασχέτως των μεταξύ τους αβυσσαλέων διαφορών, συνομολόγησαν στο να διώξουν τον Κασσελάκη με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία. Κι επειδή δεν είναι κουτοί, διείδαν πως ακόμη και έκπτωτος και τσαλακωμένος αν φτάσει στις κάλπες θα τους κερδίσει, αποφάσισαν να μην του επιτρέψουν να είναι υποψήφιος.

«Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» κι έτσι την υποψηφιότητα Κασσελάκη, κλήθηκε να απορρίψει η Κεντρική Επιτροπή. Τα τρελά του νέου αυτού επεισοδίου, είναι πολλά και πρωτοφανή:

* Η καθαίρεση του από το αξίωμα του προέδρου έγινε με μυστική ψηφοφορία και τηλεφωνική ψήφο των απόντων, ενώ με φανερή ψηφοφορία αποφασίστηκε να του απαγορευτεί να θέσει υποψηφιότητα εκ νέου, με επιχειρήματα που είναι τελείως έωλα (ουσιαστικά επειδή δεν βγήκε να πει ότι… καλώς τον αποπέμψανε).

* Υπέρ της πρότασης απαγόρευσης της υποψηφιότητας ψήφισε η ΚΕ, ένα όργανο που εκλέχτηκε πριν την εκλογή του Κασσελάκη (υπό άλλες δηλαδή συνθήκες). Κι όχι μόνον αυτό, αλλά από τα 300 μέλη που είχαν εκλεγεί τότε, δεκάδες είχαν αποχωρήσει ακολουθώντας τον εγχείρημα της Νέας Αριστεράς. Οι κενωθείσες θέσεις συμπληρώθηκαν από τους αναπληρωματικούς που ήταν λιγότεροι από τους αποχωρήσαντες με αποτέλεσμα να απομείνουν 293 μέλη. Από αυτά οι 138 -η πλειοψηφία των παρόντων στην επίμαχη συνεδρίαση- ψήφισαν την απαγόρευση.

* Το ότι για να βρεθούν αυτοί οι 138 βοήθησε αποφασιστικά ο Παππάς που λίγες μέρες πριν είχε πείσει τον Κασσελάκη πως για καλό του θα πρέπει να εκδιώξει από τη θέση του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας τον Φάμελο και δευτερευόντως ο Πολάκης που έβαλε τους δικούς του να νομιμοποιήσουν την απόφαση (αυτοί προσέφεραν την απαρτία) χωρίς να την υπερψηφίσουν, ήταν το κερασάκι της τούρτας.

* Τώρα ο Κασσελάκης, προσπαθεί να φτάσει στο συνέδριο που είχε εξαγγελθεί για τις επόμενες βδομάδες, προκειμένου να ανατρέψει εκεί την απόφαση της ΚΕ και να γίνει αποδεκτή η υποψηφιότητά του.

Εδώ είμαστε, να προβλέψουμε και ακολούθως να καταγράψουμε πως το συνέδριο, με νέα απόφαση της κολοβής Κεντρικής Επιτροπής, θα αναβληθεί για μετά την εκλογή του προέδρου.

Οι της νομεκλατούρας, προτιμούν να κάνουν οτιδήποτε, όσο εξευτελιστικό για την ιστορία του κόμματός τους και να είναι, προκειμένου να εμποδίσουν την εκλογή Κασσελάκη, την οποία θεωρούν ακόμη μεγαλύτερο εξευτελισμό.

Αναμένουμε να μας εκπλήξει ακόμη περισσότερο η συνέχεια….

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 20.10.2024