ΑΠΟΨΕΙΣ

Ήμουν και εγώ ένας από τους φαν του Μαραντόνα. Σε εποχές που ήταν τελείως διαφορετικές από τις σημερινές όταν τα Μουντιάλ, όπως το 1982 με εκείνη την απρόβλεπτη Ιταλία που κέρδισε την αγαπημένη όλου του κόσμου Βραζιλία και το 1986 με την «αλήτικη» Αργεντινή που κέρδισε στα προημιτελικά την Αγγλία με εκείνα τα δύο απίστευτα γκολ του αρχηγού της. Το πρώτο («το χέρι του Θεού») θεωρείται το fake γκολ όλων των εποχών, το δεύτερο ένα από τα ωραιότερα.

Τα χρόνια ήταν τότε διαφορετικά και όσοι βλέπαμε ποδόσφαιρο δεν ήμασταν κορεσμένοι, όπως οι σημερινές γενιές που από το πρωί μέχρι το βράδυ μπορούν να παρακολουθούν μπάλα. Στο YouTube, στα συνδρομητικά κανάλια, στο ίντερνετ. Το ‘82 και το ‘86 οι συνθήκες ήταν άλλες και οι παλιότεροι θα θυμούνται ακόμη και τις ενοικιάσεις τηλεοράσεων που γίνονταν για να δει κανείς ομαδικά τους αγώνες σε σπίτια φίλων. Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν τα σημερινά Sport Cafe.

Eκείνα τα χρόνια δημιουργήθηκε σιγά σιγά και ο θρύλος του Μαραντόνα, που αποτέλεσε ένα είδος αντισυστημικού σταρ. Που όμως δεν θα υπήρχε αν δεν είχε από πίσω του τέσσερις πέντε συνεργάτες που έκαναν τη βρώμικη δουλειά. Τον Μπατίστα, τον Μπουρουσάγια και τον Βαλντάνο στην Αργεντινή και τον Καρέκα και τον Αλεμάο στη Νάπολι. Γιατί ας μη γελιόμαστε. Ο μεγάλος σταρ είναι απαραίτητος για να πάρει την ομάδα από το χέρι (για να χρησιμοποιήσω και ένα ποδοσφαιρικό κλισέ) και να την οδηγήσει στις μεγάλες επιτυχίες. Ισχύει όμως και το ανάποδο. Η επιτυχία στα ομαδικά αθλήματα είναι κάτι που χρειάζεται πολλούς. Αυτή ήταν και η φιλοσοφία του Ρεχάγκελ με την οποία οδήγησε την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή κορυφή.

Αυτό ισχύει σε όλα τα ομαδικά σπορ και σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες. Και η πολιτική είναι μία από αυτές. Θα πετύχει ένα εγχείρημα, θα υλοποιηθεί μία προσπάθεια, θα θριαμβεύσει ένα κόμμα μόνο όταν διαθέτει και τα δύο. Πρώτον, ικανό αρχηγό που κάνει γκελ στον κόσμο, όπως με το δικό τους διαφορετικό τρόπο πέτυχαν τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να αναφερθούμε στους πιο πρόσφατους Έλληνες πολιτικούς αρχηγούς. Και δεύτερον, συμπαγή και αποτελεσματική ομάδα, ιδιαίτερα σε εποχές, όπως ήταν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα που απατούνται δύσκολοι χειρισμοί και αποφασιστικές κινήσεις.

Ο Μητσοτάκης δείχνει ικανός και έχει επιβεβαιώσει σε μία δύσκολη περίοδο ότι είναι και αποφασιστικός και ρεαλιστής και καλός γνώστης της κατάστασης. Αυτό που χρειάζεται σιγά σιγά είναι να αποκτήσει και μία ισχυρή, αποτελεσματική και συμπαγή κυβέρνηση. Κάτι που θεωρώ ότι θα ένα από τα πρώτα πράγματα που θα διευθετήσει μετά το πέρας της πανδημίας και την επιστροφή στην κανονικότητα.