Όταν η «Πρόοδος» οργιζόταν για τις κάμερες ασφαλείας…
Όσες πιθανότητες υπάρχουν για να βρεθεί ο/η δράστης της επίθεσης με βιτριόλι, στηρίζονται στις κάμερες ασφαλείας και στα δεδομένα των κινητών τηλεφώνων. Διαφορετικά, ο φάκελος θα είχε αρχίσει να μαζεύει σκόνη. Δεκάδες κακουργήματα του κοινού ποινικού δικαίου εξιχνιάσθηκαν και ανήμπορα πρόσωπα που είχαν χαθεί εντοπίσθηκαν χάρις στις κάμερες ασφαλείας ενώ είναι αδύνατο να καταμετρηθούν οι περιπτώσεις στις οποίες και μόνο ο φόβος της καταγραφής απέτρεψε βίαιες πράξεις.
Θυμάστε τι είχε συμβεί όταν η κυβέρνηση Σημίτη είχε θεσμοθετήσει τις κάμερες ασφαλείας; Η «Πρόοδος» ήταν πάρα πολύ οργισμένη, φώναζε ότι απειλούνται οι ατομικές ελευθερίες. Τους έλεγες ότι η χρήση των στοιχείων γίνεται υπό την εποπτεία εισαγγελέα και μάλιστα υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Δεν εμπιστευόμαστε τους εισαγγελείς του αστικού κράτους, σου απαντούσαν. Με το αστικό κράτος είχαν πρόβλημα οι άνθρωποι, όχι με τις κάμερες. Στα καθεστώτα που λατρεύουν, η μυστική αστυνομία ήξερε και τι όνειρο είδες χθες βράδι αλλά η «Στάζι», η «Σιγκουρίμι», η «Κα-Γκε-Μπε», η «Σεκουριτάτε» υπήρχαν για το καλό της εργατικής τάξης οπότε το πράγμα αλλάζει. Παραμονές της Συνόδου Κορυφής του 2003, ο επικεφαλής της Παράταξης του ΚΚΕ στον κεντρικό δήμο, σε μια πλήρους θεατρικότητος ενέργεια και καταχειροκροτούμενος, είχε ξηλώσει τα καλώδια από κάμερα στην πλατεία Συντριβανίου.
«Χαφιεδοκάμερα» έγραφε ο «Ριζοσπάστης». Όταν μετά από χρόνια ήρθε η ώρα να δικαστεί, εξέδωσαν ψηφίσματα από τον Δικηγορικό Σύλλογο μέχρι και την Κουτσή Μαρία της πόλης. Σουρεαλισμός; Αυτοκτονικός ιδεασμός; Μπούλινγκ; Το πιο πετυχημένο μάρκετινγκ των τελευταίων εβδομήντα χρόνων; Απλώς ανοησία; Όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως; Η ελληνική πολιτική τάξη όχι απλώς αντιμετωπίζει με σεβασμό ανθρώπους που της λένε κατάμουτρα «αν πάρουμε την εξουσία δεν θα ξαναγίνουν εκλογές» αλλά τους ανέθεσε και να απονέμουν πιστοποιητικά δημοκρατικών φρονημάτων.
Χρόνια τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι, η ίδια μιζέρια, η ίδια έπαρση. Υπάρχουν για να διαφωνούν, να διαμαρτύρονται, να ανησυχούν. Κάποιοι έκαναν τους «αγώνες» επάγγελμα – πήραν μια σύμβαση μετακλητού, οι πιο καπάτσοι και βουλευτιλίκι. Οι άλλοι περιφέρονται ασκόπως. Παριστάνουν ότι πουλάνε ιδεολογία. Παραμύθι! Με τον εαυτό τους αναμετρώνται. Έτσι, δικαιώνουν την ύπαρξή τους, αισθάνονται ότι κάτι κάνουν, αναδεικνύονται στην ιεραρχία του «χώρου», οι νεοσύλλεκτοι τούς κοιτάζουν στα μάτια.
Πολύ θέλει ο άνθρωπος να καβαλήσει το καλάμι; Όχι ανεμογεννήτριες, ναι στο λιγνίτη, αγωνία για τις σπουδές του Δημάκη, μισή δουλειά η βόμβα στον Παπαδήμο, τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα του πλανήτη, «χαρτιά» σε όλους τους μετανάστες, άργησε το lock down, πρόσχημο για να μας μαντρώσουν η πανδημία, χαλαρώσατε τα μέτρα για χάρη των επιχειρηματιών, οι Αμερικάνοι ζήτησαν τα αγγλικά στα νηπιαγωγεία, όχι στην ασύγχρονη εκπαίδευση, όχι στη σύγχρονη εκπαίδευση, όχι στα πρότυπα σχολεία, όχι στα πειραματικά, αυτό είναι το ρεπερτόριο μιας μόνο εβδομάδας. Την επόμενης θα είναι άλλο – αποκλείεται να πλήξουμε. Εάν πάρουμε μια εφημερίδα και καταγράψουμε τι βάφτισαν «κοινωνικούς αγώνες» σαρανταπέντε χρόνια τώρα, θα τρομάξουμε. Τίποτε δεν θα είχε αλλάξει σ΄ αυτή τη χώρα. Γι΄ αυτό, ένας ασφαλής τρόπος για να καταλαβαίνουμε εάν κάτι γίνεται σωστά, είναι να ακούμε τι λένε η Αριστερά και η «Πρόοδος». Εάν «οργίζονται», καλά πάμε…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 14 Ιουνίου 2020
