Όταν το κράτος σκοτώνει τη χώρα
Ίσως υπερέβαλα, αλλά όσα παρακολουθούμε αυτές τις μέρες κάπως με δικαιολογούν.
Μου καρφώθηκε λοιπόν ότι η επόμενη μεγάλη πυρκαγιά θα ξεσπάσει στη Κασσάνδρα, και μάλιστα στη δασική έκταση που τη γλίτωσε το 2006 στην τεράστια έκταση από τη Σάνη μέχρι την Κρυοπηγή, όπου ούτε σοβαρές αντιπυρικές ζώνες έχουν διανοιχτεί, ούτε κλαδιά και χόρτα απομακρύνονται, ούτε οι μεγάλοι παραθεριστικοί οικισμοί θωρακίστηκαν.
Αγχωμένος, λοιπόν, τηλεφώνησα στ’ αγόρια μας στο εξοχικό, και φορτικά τους δασκάλευα τι να κάνουν αν τα πράγματα στραβώσουν, λες και δε θα είχαν τη μαμά τους δίπλα τους. Παράνοια.
Όσοι ωριμάζουμε στον τόπο μας καταλήγουμε να δαπανούμε μεγάλο μέρος του χρόνου και της σκέψης μας αόριστα φοβούμενοι «μη μας βρει το κακό». Η ανησυχία μας αυτή φυσικά δεν ταιριάζει σε κατοίκους ενός προηγμένου κράτους (όπου γενικά η ζωή είναι τακτοποιημένη και προβλέψιμη) μα ούτε και κάποιου τριτοκοσμικού (όπου η άγνοια κινδύνου προστατεύει από άγχος και μιζέρια). Ο φόβος ενός τραγικού απροόπτου αποτελεί χαρακτηριστικό της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας.
Από τη μια η επιπολαιότητα των μίντια και η χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση υπερμεγεθύνουν κάθε πιθανό κίνδυνο, από την άλλη η διαχρονική ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού απέναντι σε σχεδόν κάθε είδους κρίση δεν προσφέρει οποιαδήποτε εγγύηση στους πολίτες ότι τελικά όλα θα πάνε καλά.
Το χιλιοείπαμε μετά τα Τέμπη, και μόνο τέσσερις μήνες μετά θα πρέπει να το ξαναπούμε: το ελληνικό κράτος αποδεικνύεται ανίκανο να διαφυλάξει με συνέπεια τις ζωές και τις περιουσίες μας.
Μπορεί οι επιτυχημένες εκκενώσεις να έχουν αποτρέψει ένα νέο Μάτι, όμως νεκροί υπάρχουν, έστω και λίγοι. Ταυτόχρονα, οι -εξαιτίας και της ανεπάρκειας διαφόρων δημόσιων φορέων- ετησίως επαναλαμβανόμενες καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες πείθουν τους περισσότερους Έλληνες ότι μια νέα εκατόμβη θα πρέπει να αναμένεται ανά πάσα στιγμή.
Δεν έχουν κι άδικο να σκέφτονται έτσι. Παντού γύρω τους το κράτος καθημερινά τους σκοτώνει ποικιλοτρόπως.
Τους σκοτώνει αφήνοντας ανενόχλητους τους ξενοκίνητους και μη εμπρηστές. Τους σκοτώνει σε δρόμους με ανάποδες κλίσεις και ανύπαρκτη σήμανση και διαγράμμιση.
Τους σκοτώνει σε κακοφτιαγμένες πόλεις, μολυσμένες από μικροσωματίδια. Τους σκοτώνει ανεχόμενο ρυπογόνες μεγάλες βιομηχανικές μονάδες. Τους σκοτώνει κάνοντας τα στραβά μάτια μπροστά στην εγκληματικότητα «ευάλωτων ομάδων».
Τους σκοτώνει όταν τους στέλνει σε στρατιωτικές αποστολές με ακατάλληλα μέσα. Τους σκοτώνει όταν δεν καλύπτει τα μέρη διακοπών τους με ασθενοφόρα και ιατρικό προσωπικό. Τους σκοτώνει βλάπτοντας την ψυχική υγεία τους.
Και ο θάνατος αυτός συνήθως δεν είναι ακαριαίος μα είναι αργός, τυραννικός. Είναι μια αργόσυρτη διαδικασία που καθιστά την καθημερινότητα αβίωτη, τη δημιουργία παράλογη και την ελπίδα μάταιη.
Αδυνατώντας να μας προστατέψει όπως πρέπει, άθελά του το κράτος μας τελικά σκοτώνει την Ελλάδα.
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 30.07.2023
