ΑΠΟΨΕΙΣ

Στην οικογένεια του πατέρα μου ήταν όλοι συνεταιριστές. Ο παππούς μου ήταν επί είκοσι συνεχόμενα χρόνια ο πρόεδρος του συνεταιρισμού του χωριού του και πολύ δημοφιλής σε όλη την περιοχή, τόσο που όταν μας άφησε ξαφνικά παραμονή 15Αύγουστου και, ενώ στο χωριό γινόταν πανηγύρι με όργανα και χορούς, μόλις μαθεύτηκε η είδηση όλα σταμάτησαν και οι συγχωριανοί του άρχισαν ένας - ένας να αποχωρούν από τη γιορτή.

Ακολουθώντας τα πατρικά του χνάρια και ο δικός μου πατέρας από παιδί ήταν συνεταιριστικός υπάλληλος, το ίδιο και η μητέρα μου, πίστευαν πολύ σ’ αυτό που έκαναν και ήταν και οι δύο αρκετά κοινωνικοί, ο δε πατέρας ως συνδικαλιστής ήταν άνθρωπος που αγαπιόταν πολύ από τον κόσμο.

Μπορεί όμως να έδειχνε πληθωρικός στις σχέσεις του αυτές, αλλά οι φίλοι του, οι πραγματικοί άνθρωποι με τους οποίους μπορούσε να συνεννοηθεί και να έχει σχέσεις ουσίας ήταν ελάχιστοι.

Ένας από αυτούς ήταν και ο θείος Γιώργος Σ. με τον οποίο, παρότι ήταν πρώτα ξαδέλφια από τις γυναίκες τους, δηλαδή εξ αγχιστείας, είχαν μία απίστευτη χημεία, που τους ένωνε. Έτσι έκαναν την καλύτερη παρέα όταν βρίσκονταν, αφού δεν κατοικούσαν στην ίδια περιοχή.

Δεν θα ξεχάσω τον τελευταίο καιρό που τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά με την υγεία του και αντιλαμβανόμουν ότι ερχόταν κάτι άσχημο, είχαν πάει με τη μαμά μου στο εξοχικό αυτού του θείου από όπου γύρισε ενθουσιασμένος. «Επιστρέψαμε, παιδί μου. Περάσαμα καλά. Είμαστε ανεβασμένοι με φορτισμένες μπαταρίες», μου είπε στο τηλέφωνο όταν το ταξίδι είχε ολοκληρωθεί κι εγώ αναθάρρησα έτσι όπως τον άκουσα να έχει τόσο καλή ψυχολογία.

Αυτός ο θείος λοιπόν ήταν ίσως ένας από τους πιο ήρεμους ανθρώπους στον κόσμο, νοικοκύρης και δουλευταράς, έπιαναν τα χέρια του ακόμη και στις δουλειές του σπιτιού και στη μαγειρική, αλλά το μεγαλύτερό του ατού ήταν το χάρισμά του να ακούει.

Άκουγε λοιπόν τον πατέρα μου, που δεν ήταν ο ευκολότερος άνθρωπος στον κόσμο, να του μιρλιάζει για διάφορα και πάντα είχε έναν μοναδικό, ξεχωριστό τρόπο να τον ηρεμεί. «Μήπως βρε Κώστα δεν είναι έτσι όπως τα λες…», «Μήπως πρέπει να φροντίσεις περισσότερο τον εαυτό σου…», «Μήπως αυτό… μήπως εκείνο» τον άκουγα να του λέει και είχε πάντα έναν τρόπο να τον πείθει.

Υψηλόβαθμος αξιωματικός της ΕΛΑΣ στα νιάτα του ήταν δε ένας από τους ωραιότερους άνδρες που είχαν δει τα μικρά παιδικά μου μάτια -μάλιστα «έπαιξε» και ως κομπάρσος, όταν ήταν διοικητής του ΑΤ του τελωνείου των Κήπων, στην ταινία «Κατάχρησις εξουσίας» όπου ο καλός της υπόθεσης Νίκος Κούρκουλος, πολεμώντας τους κακούς και μπλεγμένος σε ένα κύκλωμα ναρκωτικών επιχείρησε να περάσει τα σύνορα με την Τουρκία.

Αυτό ήταν το ανέκδοτο της οικογένειας, λοιπόν, και όλοι, θυμάμαι να του λέμε πως θα μπορούσε άνετα να γίνει ηθοποιός του σινεμά έτσι ωραία που έγραφε στο πέρασμα της κάμερας. «Έχω παίξει και σε ταινία. Αμ πώς…», συνήθιζε να λέει με το πάντα εύστοχο και, κάποιες φορές, βιτριολικό, απολαυστικό του χιούμορ.

Πριν λίγες μέρες η αρρώστια που τον βρήκε και την πάλεψε με γενναιότητα και σθένος επί αρκετά χρόνια, μας τον στέρησε. Όταν το έμαθα άρχισα αυτόματα να τηλεφωνώ σε καταστήματα λουλουδιών στην πόλη του για να του στείλω στεφάνι, μιας και λόγω απόστασης και δουλειάς δεν μπορούσα να πάω στην κηδεία.

Εκεί λοιπόν, μιλώντας με διάφορους ανθοπώλες μέχρι να βρω άκρη, μ’ έπιασε ένα κλάμα με αναφιλητά, όπως δεν μ’ έχει πιάσει σ’ όλη μου τη ζωή. Κι ήταν σαν να θρηνώ τον πατέρα μου, που έφυγε και τον… «ξαπόστειλα» βουβά (πιο βουβά πεθαίνεις).

Και σκέφτηκα ότι παίζει και να ήταν αυτός που τον έκανε για τελευταία φορά χαρούμενο. Κι ότι μπορεί τώρα να είναι και μαζί και να πίνουν τα τσίπουρά τους και να του λέει πάντα με τον ήρεμο, νηφάλιο τόνο του «Κώστα αυτό, Κώστα εκείνο…».

Κι έτσι, το φούσκωμα που είχα στο στήθος έφυγε ως δια μαγείας κι αισθάνθηκα λυτρωτικά.

Μόνο που η «Κατάχρησις εξουσίας» έγινε πια τώρα για μένα… «Ορατότης μηδέν»!

Σ.Σ: Για όσους δεν γνωρίζουν οι παραπάνω τίτλοι ανήκουν ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε ο Νίκος Κούρκουλος και έσπασαν ταμία στην εποχή τους.