Πού θα κριθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης
Τα συνέδρια των κομμάτων είχαν πάντα κάτι το συναρπαστικό. Είτε επρόκειτο για το ΠΑΣΟΚ είτε παλιότερα για τον ΣΥΝ και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ είτε για τη ΝΔ. Θυμηθείτε τι είχε γίνει το 1996 στο συνέδριο της διαδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν κέρδισε τη μάχη ο Κώστας Σημίτης για 400 ψήφους. Ή μία χρονιά μετά τη σκληρή μάχη για τη διαδοχή του Μιλτιάδη Έβερτ, με τελικό νικητή τον Κώστα Καραμανλή. Ή πιο πρόσφατα το «μπρος πίσω» στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι να αποδεχθούν όλοι ότι ο Κασσελάκης δε θα αμφισβητηθεί.
Αντίθετα ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταφέρει να δημιουργήσει μέχρι στιγμής μία συνεδριακή παράδοση, όπου όλα κυλούν μέλι-γάλα. Φυσικά δεν αμφισβητείται, γι’ αυτό και η εσωκομματική ηρεμία. Σας θυμίζω ότι είναι ο πρόεδρος της ΝΔ που έχει κάνει τα περισσότερα συνέδρια. 15 έχει διοργανώσει συνολικά η ΝΔ τα 50 χρόνια της, τα 5 είναι επί προεδρίας Κυριάκου Μητσοτάκη. Το 10ο τον Απρίλιο του 2016 λίγους μόνο μήνες μετά την εκλογή του και το 15ο αυτές τις ημέρες στο Ζάππειο.
Ηρεμία θα υπάρξει και το σημερινό συνέδριο, που έτσι και αλλιώς έχει ως σκοπό μία γενική εγρήγορση των δυνάμεων της ΝΔ ενόψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου. Την χρειάζεται αυτή την εγρήγορση η ΝΔ σήμερα, γιατί σαν κάτι να έχει συμβεί μετεκλογικά και η κυβερνητική απόδοση έχει πέσει.
Φταίει το rotation που έκανε, λένε κάποιοι. Δε συμφωνώ, γιατί έρεπε να κάνει αλλαγές. Είναι αποδεδειγμένο ότι η αλαζονεία και ο εφησυχασμός ξεφυτρώνουν πάντοτε πιο εύκολα σε περιβάλλοντα όπου δεν αλλάζει κάτι. Και ένας αιώνος ο υπουργός στην ίδια θέση δημιουργεί τέτοιες συνθήκες. Καλά έκανε λοιπόν, και άλλαξε την ομάδα.
Θα το θυμίσω ξανά γιατί μάλλον το ξεχνάμε. Οι αλλαγές που θέλει να κάνει ο Μητσοτάκης και για τις οποίες ψηφίστηκε πρέπει να γίνουν τώρα. Τα μη κρατικά πανεπιστήμια, ο εκσυγχρονισμός της δικαιοσύνης και της υγείας. Γιατί στην Ελλάδα παραδοσιακά όσο προχωρά η κυβερνητική θητεία τόσο η αποφασιστικότητα λιγοστεύει γιατί έπονται οι εκλογές. Για αυτό επιλέχτηκαν και οι συγκεκριμένοι υπουργοί. Ο Πιερρακάκης που είναι μεθοδικός και αποφασιστικός, ο Φλωρίδης και σε δεύτερη φάση ο Χρυσοχοΐδης, γιατί δεν θα υποχωρήσουν μπροστά στο περίφημο πολιτικό κόστος. Και ο Άδωνις γιατί έχει τη δική του τρέλα και δεν καταλαβαίνει από πιέσεις. Εκεί θα κριθεί η σημερινή κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές.
Όμως όχι μόνο εκεί. Η καθημερινότητα είναι το βασικό της πρόβλημα. Και η καθημερινότητα μπορεί να είναι η αστοχία ενός κρίκου στην κρατική μηχανή που δεν αλλάζει εύκολα. Είναι ο υπάλληλος του ΟΣΕ που θα στη βάρδια του θα αδιαφορήσει εγκληματικά, είναι ο αστυνομικός που παραμονές του Δεκαπενταύγουστου δε θα δώσει σημασία σε ένα email και θα αφήσει τους ξένους χούλιγκανς να κάνουν βόλτα στην Ελλάδα, είναι ο βαρεμένος αστυνομικός που ακολουθώντας το γράμμα της γραφειοκρατίας δε θα αντιληφθεί την κρισιμότητα μίας κλήσης προκαλώντας δολοφονικά περιστατικά.
Παραδινόμαστε λοιπόν, στο τυχαίο; Ελπίζω πως όχι. Για να μη γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει η κυβέρνηση να εξασφαλίσει αυτές τις ασφαλιστικές δικλίδες έτσι ώστε να αποφεύγεται το ανθρώπινο λάθος. Όπου μπορεί…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 07.04.2024
