Το έντεχνο στην πολιτική
Τα social media καταφέρνουν σε πολλές περιπτώσεις να μετατρέψουν το παγκόσμιο χωριό σε… γειτονιά. Ένα παραπάνω στη μικρή μας χώρα όπου όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε, οπότε συχνά, ακόμη και ακούσια, μαθαίνουμε τις απόψεις επί παντός επιστητού δημοφιλών -ή όχι και τόσο -συμπολιτών μας από διάφορους χώρους. Αυτό συμβαίνει και με τους καλλιτέχνες.
Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, ερμηνευτές, συνθέτες και στιχουργοί καταθέτουν δημόσια τις απόψεις τους για τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα, το προσφυγικό, την αστυνομική βία ή όποιο άλλο θέμα βρίσκεται στην επικαιρότητα.
Εύκολα διαπιστώνει κανείς τις πολιτικές - κομματικές καταβολές του καθενός καθώς τις περισσότερες φορές διαβάζουμε πράγματα που ήδη έχουμε ακούσει από τα χείλη εκπροσώπων παρατάξεων, ή, ακόμη και αν δεν τα ακούσαμε, η λογική και οι διατυπώσεις τους παρουσιάζουν τόσα κοινά, που παραπέμπουν ευθέως εκεί.
Θα έχετε προσέξει ότι κάποιοι υιοθετούν γλώσσα πιο ξύλινη και από τις αυθεντικές κομματικές δηλώσεις και κάποιοι ταλαντούχοι -σημαντικά λιγότεροι- δείχνουν τις γνώσεις και το επίπεδο που έχουν, αποδεικνύοντας ότι το εκφραστικό τους χάρισμα αποτυπώνεται και στο γραπτό λόγο.
Βέβαια, ακόμη και στη δεύτερη περίπτωση, πολλές τοποθετήσεις εύκολα πείθουν ότι άλλο πράγμα είναι το ταλέντο στην τέχνη και άλλο η ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα.
Είναι εντυπωσιακό μάλιστα πως καλλιτεχνικές περσόνες, που δικαίως έχουν κερδίσει το θαυμασμό και την αγάπη του κοινού, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν στοιχειώδη πράγματα για το πώς λειτουργεί η οικονομία, πώς διαμορφώνονται οι ισορροπίες σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον και εντέλει πόση απόσταση χωρίζει το ευκταίο από το εφικτό.
Σπεύδω να διευκρινίσω ότι θεωρώ την άνεση που έχουν να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την ανάγκη για επαφή με την πραγματικότητα, ύψιστη καλλιτεχνική αξία, την οποία υπερασπίζομαι με όλες τις -ταπεινές- δυνάμεις μου.
Δεν πρόκειται για δικαίωμα αλλά για υποχρέωση της Τέχνης να περιγράφει τον παράδεισο όπως τον ονειρεύεται, επιτρέποντας έτσι και σε εμάς τους υπόλοιπους να ονειρευτούμε.
Ένα συλλογικό «Imagine» μπορεί να προσθέσει χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων. Δυστυχώς όμως δεν αρκεί για να προσθέσει χρήματα σε μισθούς και συντάξεις, ούτε και για να υπερασπιστεί τα εθνικά δίκαια.
Αυτήν τη διαφορά δεν πρέπει να την ξεχνάνε ούτε οι έντεχνοι ούτε οι… άτεχνοι. Γι’ αυτό όσοι διεκδικούν να ακουστούν πέρα από το χώρο που τους ανέδειξε, καλό είναι να γνωρίζουν ότι άλλο πράγμα είναι μία κακή παράσταση στην τέχνη και άλλο στην πολιτική.
Στην πρώτη περίπτωση την πληρώνουν οι συντελεστές και οι θεατές, στη δεύτερη όλοι μας.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 15 Δεκεμβρίου 2019
