ΑΠΟΨΕΙΣ

Σιχαίνομαι να εμφανίζομαι ως εκ των υστέρων προφήτης. Το θεωρώ ύπουλο και αναξιοπρεπές. «Τζάμπα μαγκιά» κατά τα κοινώς ομιλούμενα.

Το ίδιο με ενοχλεί και η φράση: «εγώ τα έλεγα» που μαρτυρά μια εναγώνια προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης εκ του ασφαλούς -μετά δηλαδή την οριστικοποίηση μιας εξέλιξης.

Όσοι παρακολουθούν τα γραφόμενά μου στην εφημερίδα και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, γνωρίζουν ότι είχα προβλέψει την εκλογή Κασσσελάκη όχι από… μαντεψιά, αλλά με βάση κάποια συγκεκριμένα επιχειρήματα στα οποία οδηγήθηκα προσπαθώντας να δω τα πράγματα με τα μάτια της κοινωνίας -όχι με τα δικά μου- και δίχως να προβάλω τα δικά μου θέλω ως πλειοψηφικά.

Το κεντρικό ερώτημα κατά την γνώμη μου στο οποίο ένιωσαν πως καλούνται να απαντήσουν μέλη και φίλοι του είναι αν επιθυμούν την αναβίωση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ ή θέλουν κάτι νέο. Όσο κι αν το «κάτι νέο» που είχαν στα χέρια τους ήταν τελείως απροσδιόριστο και ασαφές, η επιλογή τους ήταν πως πίσω δεν γυρνάνε.

«Καλύτερα σε έναν άγνωστο που μπορεί να αποδειχτεί χίμαιρα, παρά να γυρίσουμε στο 10% και κάτω από αυτό», ήταν το κριτήριο που βάρυνε την πλειοψηφία των προσερχόμενων στην κάλπη.

Ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανιζόμενος ως σύγχρονος… θείος από την Αμερική, κατάφερε να τραβήξει στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ ικανό αριθμό ανθρώπων, ώστε να ανατρέψει την σιγουριά νίκης που φαινόταν να έχει εξασφαλισμένη η Έφη Αχτσιόγλου αν στην ψηφοφορία μετείχαν μόνον οι… καραμπινάτοι Συριζαίοι.

Μετά την σαστιμάρα που ευλόγως προκάλεσε στους παροικούντες την Κουμουνδούρου το γεγονός πως ένας άγνωστος ήρθε από το πουθενά και τους πήρε μέσα από τα χέρια το κόμμα που το έστησαν δεκαετίες τώρα με μεγάλη προσπάθεια, άρχισαν τα σενάρια για το τι μέλλει γενέσθαι.

Πολλοί είναι εκείνοι που αδυνατώντας να συγκρατηθούν, επιτίθενται με σφοδρότητα κατά του…ξενόφερτου, προεξοφλώντας πως σύντομα θα αποκαλυφτεί η γύμνια του -η ένδεια γνώσεων, ικανοτήτων και επιχειρημάτων του- και θα καταρρεύσει. Έχουν μάλιστα θέσει ως ορόσημο το επόμενο συνέδριο του κόμματος, στο οποίο θεωρούν πως θα πάρουν τη ρεβάνς αφού έως τότε θα έχει αποδειχθεί πως ο Κασσελάκης είναι… πουκάμισο αδειανό.

Οι περισσότεροι ωστόσο, από τους δύσπιστους και τους αμφισβητίες των ικανοτήτων του νέου προέδρου, επιλέγουν την αποστασιοποίηση και την αναμονή. Είτε κρατώντας καραμπίνα για να τον πυροβολήσουν στο πρώτο στραβοπάτημά του, είτε πιο αδιάφορα και με στραβό μάτι, έτοιμοι να εγκαταλείψουν το καράβι του ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση που νιώσουν ότι διαψεύδονται οι προσδοκίες που θρέφουν για κάτι ελπιδοφόρο και με προοπτική νίκης.

* Για να πω ευθέως και χωρίς περιστροφές τη δική μου γνώμη, πρώτα από όλα οφείλω να υπογραμμίσω πως δεν θεωρώ σε καμιά περίπτωση πως ο άνθρωπος είναι κενός περιεχομένου. Αν ήταν έτσι, δεν θα έκανε τέτοιο γκελ στους βαριά ηττημένους του Ιουνίου, ώστε να τους ξεσηκώσει να πάνε στις κάλπες, πράγμα που οφείλουμε να το σεβαστούμε.

Δεύτερο, η πλατιά αποδοχή του στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, του προσφέρει σημαντική πίστωση χρόνου. Ακόμη και στις ευρωεκλογές, δεν θα είναι κρίσιμη μάχη για τον ίδιο, ενώ όσοι πιέζουν για «συνέδριο εδώ και σε λιγάκι», προβλέπω να μείνουν με την όρεξη. Εκτιμώ πως θα το πάει πίσω και θα ακολουθήσει μία τακτική εξώθησης σε αποχώρηση των ανεπιθύμητων.

* Ωστόσο, όσο κι αν έχει πίστωση χρόνου εσωκομματικά, ο Στέφανος Κασσελάκης, είναι υποχρεωμένος να βγει στο γήπεδο για να δείξει τις δυνατότητές του. Εκεί, στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής, θα κριθεί αν πείσει ότι η αρχική του υπόσχεση πως μπορεί να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν είναι έωλη.

Ο χρόνος θα αρχίσει να τον πιέζει. Και να τον υποχρεώνει να φτιάξει ομάδα συνεργατών, να διαμορφώσει θέσεις και προστάσεις που αντέχουν στον δημόσιο διάλογο, να πάρει πρωτοβουλίες που ικανοποιούν το ακροατήριο του κι ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας που επιθυμεί να εκπροσωπεί.

Ακόμη περισσότερο όμως, ο χρόνος πιέζει τους… ηττημένους. Πώς θα αντέξουν να συνυπάρχουν με κάποιον που τον θεωρούν το απόλυτο κακό; Ελπίζω μετά από αυτό που έπαθαν, να κατανοήσουν πως ο Κασσελάκης δεν ήταν ουρανοκατέβατος, αλλά οι ίδιοι βρίσκονταν στα σύννεφα και έπεσαν από αυτά.

* Σε ένα κόμμα αχταρμά -όπως είχε μετεξελιχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ- στο οποίο συσπειρώνονται ανομοιογενή κομμάτια (από τον Κουίκ μέχρι την Ραχήλ κι από τον Αντώναρο μέχρι τον Κραουνάκη) όχι επειδή συνέχουν σε μία ιδεολογία ή ένα πρόγραμμα, αλλά επειδή εναντιώνονται σε κάτι -το μνημόνιο, τον ΓΑΠ, τους Σαμαροβενιζέλους, τον Μητσοτάκη- και που ο μοναδικός συνεκτικός ιστός είναι ο εμπνευσμένος αρχηγός, τότε η αναζήτηση νέου Μεσσία, είναι η μοίρα τους…

Θα φύγουν οργανωμένα και μαζικά -όπως είχαν κάνει οι του Λαφαζάνη μετά την πρώτη κωλοτούμπα Τσίπρα και την μετατροπή του δημοψηφισματικού ΟΧΙ σε μεγάλο ΝΑΙ- και θα ιδρύσουν το κόμμα της καθαρής ριζοσπαστικής αριστεράς;

Θα φεύγουν μεμονωμένα, καθείς ανάλογα με τις αντοχές, τη διάθεσή και την αυτοπεποίθησή του στα πρότυπα Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου;

Θα φύγουν και θα πάνε σπίτι τους, απογοητευμένοι και με την πεποίθηση πως «δυστυχώς χάσανε»…

Θα παραμείνουν και θα αφήσουν τον χρόνο να αποδείξει πράγματα;

Θα ψάξουν να ρίξουν γέφυρες με τον περίγυρο Κασσελάκη ώστε να διαπραγματευτούν τον ρόλο και την συμμετοχή τους στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται;

* Επανέρχομαι στο νέο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να πω ότι θεωρώ πιο ενδεδειγμένο γι’ αυτόν, να επιλέξει τους πλέον ακίνδυνους από τους πολέμιούς του και να τους μοιράσει κάποιους ρόλους στην διαχείριση των τετριμμένων, ενώ ο ίδιος να επικεντρωθεί στο να παρουσιάσει τις βασικές αρχές της ιδεολογίας του και της πολιτικής του πρότασης, χτίζοντας μεθοδικά την προσωπική σχέση του με τους πολίτες.

Ακόμη κι αν αποχωρούν τα «ιστορικά» στελέχη, αυτός δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει από το να τους εύχεται καλή τύχη και να ασχολείται ανεπηρέαστος με την δική του επαφή με τον κόσμο.

* Πρωτόγνωρα δύσκολο το εγχείρημα του. Δεν μπορώ να αποτολμήσω πρόβλεψη για το τι μέλλει γενέσθαι, καθώς πέραν της λάμψης του και της ταχύτητας σκέψης του, αγνοώ τις δυνατότητες που έχει να μαθαίνει γρήγορα, να ακούει, να έχει κριτήρια αξιολόγησης κι επιλογής, να έχει ιδεολογικό βάθος και να εννοεί πως νιώθει σύγχρονος προοδευτικός, πρεσβεύοντας τις ιδέες της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της συμπεριληπτικής κοινωνίας.

Οφείλουμε να παρατηρούμε και να περιμένουμε. Δεν έχουμε κατά την ταπεινή μου γνώμη κάτι καλύτερο να κάνουμε.

* Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 01.10.2023