Το Κράτος Δικαίου ως φερετζές
Η σκέψη για τους ανθρώπους που χάθηκαν στο δυστύχημα των Τεμπών είναι φυσικό να κατευθύνεται από το συναίσθημα Η απονομή δικαιοσύνης πρέπει να κατευθύνεται μόνο από τη λογική. Ακριβώς γι’ αυτό, δεν είναι καλή ιδέα να αναθέσουμε στο συναίσθημα να απονείμει δικαιοσύνη. Για την ακρίβεια, είναι πολύ κακή!
Είναι σαφές ότι το δυστύχημα προήλθε από έναν συνδυασμό ανθρώπινης ολιγωρίας - ανικανότητος - ωχεδελφισμού και της χρόνιας παθογένειας του Δημοσίου, τυπικό δείγμα του οποίου αποτελεί ο ΟΣΕ -έλλειψη αξιολόγησης, κομματισμός, διαπλοκή στην εκτέλεση των συμβάσεων. Τι από αυτά αποτελεί ποινικό αδίκημα και τι ανάγεται στη σφαίρα της πολιτικής ευθύνης θα το κρίνει η Δικαιοσύνη. Είναι μία υπόθεση-βουνό που δεν διεκπεραιώνεται και δεν πρέπει να διεκπεραιωθεί συνοπτικά. Αλλά στη χώρα της ανεξάντλητης φαιδρότητας, Αριστεροί και Δεξιοί, θαυμαστές του Κάστρο και του Πούτιν, ανακάλυψαν το Κράτος Δικαίου. Και στο όνομα του Κράτους Δικαίου καταγγέλλουν τη Δικαιοσύνη ότι προσπαθεί να συγκαλύψει το «έγκλημα». Μαύρα μεσάνυχτα έχουν από τη δικογραφία αλλά η λέξη αρέσει στη νεολαία και κάνει για σύνθημα στον τοίχο. Κοντά στους δεδηλωμένους θαυμαστές αυταρχικών καθεστώτων ανησυχούν και φιλελεύθεροι. Κι αυτοί πιστεύουν στο Κράτος Δικαίου, αλλά όχι αρκετά ώστε να εμπιστευθούν την έρευνα στους δικαστές. Βάζουν και οι ίδιοι ένα χεράκι. Μόνο που άπειροι όπως είναι στα συνωμοσιολογικά, καταπίνουν αμάσητες τις φόλες που τους πετάνε οι ειδικοί του είδους. Τους παίζουν στα δάχτυλα οι Βελόπουλοι.
Τα social media δουλεύουν υπερωρίες. Οι χρήστες έχουν ήδη πεισθεί ότι όχι απλώς το εμπορικό τρένο μετέφερε απαγορευμένο φορτίο αλλά ότι το μετέφερε εν γνώσει της κυβέρνησης. Γι’ αυτό, μέσα σε δύο ώρες από το ατύχημα δόθηκε εντολή για μπάζωμα. Η εξήγηση που δίνει ο υπεύθυνος της Πυροσβεστικής, ότι οι γερανοί που έπρεπε να σηκώσουν βαγόνια και να αναζητήσουν εγκλωβισμένους δεν μπορούσαν να στηριχτούν σε σαθρό έδαφος φαίνεται λογική αλλά δεν είναι βολική. Εάν δεν είχε μπαζωθεί το έδαφος για να δουλέψουν οι γερανοί, οι ίδιοι άνθρωποι θα τον κατηγορούσαν ότι δεν έκανε το καθήκον του. Σκεφτείτε τον επόμενο που θα βρεθεί σε παρόμοια θέση: Να κατευθύνει τα σωστικά συνεργεία σε μία καταστροφή, να παλεύει με τον χρόνο για να σώσει ζωές αλλά και να σκέφτεται τι μπορεί να κατεβάσει αύριο το μυαλό του καθενός και πώς δεν θα βρεθεί κατηγορούμενος.
Η κατάσταση θυμίζει τις πλατείες του 2011. Τότε που έβλεπες ανθρώπους που θεωρούσες κανονικούς και μόλις άνοιγαν το στόμα τους, έλεγαν απίστευτα πράγματα. Όπως τότε έτσι και τώρα, το παράδοξο φαίνεται λογικό και το λογικό παράδοξο. Όπως τότε, έτσι και τώρα, το συναίσθημα συντρίβει την λογική. Όπως τότε, έτσι και τώρα, η άλλη γνώμη δεν είναι λάθος, είναι δόλια. Όπως τότε έτσι και τώρα, στήνονται λαϊκά δικαστήρια. Η «κοινή γνώμη» θέλει κρεμάλες εδώ και τώρα.
Οι συγγενείς των θυμάτων είναι πονεμένοι άνθρωποι και τους αξίζει σεβασμός. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχουν και δίκιο σε ό,τι κι αν λένε. Γενικώς, τι είναι δίκαιο και τι άδικο σε αυτή την υπόθεση, δεν θα κριθεί με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» που καθένας ορίζει όπως θέλει. Θα κριθεί με τον ποινικό νόμο. Και δεν θα κριθεί από τους πολιτικούς που δεν έχουν το θεό τους, από τις πανελίστριες της τηλεόρασης, από τους ινφλουένσερς του πληκτρολογίου ή από τους συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ που έκαναν απεργία για τα παιδιά των Τεμπών και ζητούσαν «αυξήσεις, προσλήψεις, μονιμοποιήσεις». Θα κριθεί από την μόνη αρμόδια σε ένα κράτος δικαίου, τη Δικαιοσύνη. Και για να είμαστε εξηγημένοι: Όχι από τις παραπομπές. Οι παραπομπές γίνονται με ενδείξεις. Από τις αποφάσεις! Αυτό, βέβαια, θέλει χρόνο και χαλάει το «εδώ και τώρα» αλλά τι να κάνουμε; Ή πιστεύουμε στο Κράτος Δικαίου ή το λέμε για φερετζέ.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 10.03.2024
