Το «μικρό καλοκαιράκι»
Ό,τι ζήσαμε, ζήσαμε και αυτό το καλοκαίρι. Το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου έκρυβε ανέκαθεν μία μικρή μελαγχολία για όσα αφήνουμε πίσω μας: νησιά, ανεμελιά, πλοία, μελτέμια εν μέσω καύσωνα…
Λίγο πριν καλά - καλά τελειώσει ο πιο θερμός μήνας του έτους άρχισαν οι πρώτες μπόρες, εσωτερικές, εξωτερικές, μεταφορικές ή κυριολεκτικές.
Είναι ίσως ο Σεπτέμβριος ο καιρός για ανασυγκροτήσεις; Ανοίγουν νέες σελίδες; Κλείνουν παλιές; Είναι η 1η Σεπτεμβρίου η «πρωτοχρονιά» των εργασιακών μας συνθηκών, αφού πρέπει να φορτσάρουμε θέτοντας νέους στόχους ή ξεκινήματα;
Είναι η εποχή των ετήσιων απολογισμών σε ό,τι πετύχαμε η δεν πετύχαμε επαγγελματικά, προσωπικά, ενδοσκοπικά;
Ποιος ξέρει… Πάντως ο Σεπτέμβριος ήταν ανέκαθεν ένας μήνας προσαρμογής, αναπροσαρμογής, αρχής…
Ας μην κλαίμε λοιπόν πάνω από το καλοκαίρι που μας αποχαιρετά. Ας δούμε και αυτό το θέρος ως την τονωτική μας «ένεση», την επαναφόρτιση της «μπαταρίας» μας για να αρχίσουμε ορεξάτα μία νέα εποχή που έρχεται.
Μπορεί να έχει και τις βροχές και τους αέρηδές της, πάντα όμως ο ήλιος θα παραμονεύει. Ας μην ξεχνάμε πως οι πρώτες ημέρες του μήνα χαρακτηρίζονται και ως ένα «μικρό καλοκαιράκι».
Κι αν έχουμε τη δυνατότητα αυτό το «μικρό καλοκαιράκι» να το χαρούμε με λίγες ακόμη μέρες ξεκούρασης, κακό δεν θα ’ναι.
Ας αδράξουμε την ευκαιρία, αν μας προκύψει, κι ας έχουμε όλοι μία ελπίδα: Ότι αυτή η χρονιά θα κυλήσει πολύ καλύτερα από τις άλλες δύο δύσκολες που προηγήθηκαν, ότι αυτή η τρικυμία του πολέμου που μοιάζει να μας πνίγει κάποια στιγμή θα δώσει τη θέση της στην απόλυτη μπουνάτσα και ότι θα έχουμε έναν χρόνο δημιουργικό και γόνιμο.
Καλό φθινόπωρο!
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 28.08.2022
