Υπάρχει κοινό για μεταρρυθμίσεις;
Στα λόγια συμφωνούμε. Η τραγωδία στα Τέμπη αποτυπώνει την χειρότερη Ελλάδα. Ένας αχθοφόρος που έγινε σταθμάρχης μέσω ενός περίεργου, πολιτικά κατευθυνόμενου σχήματος μετατάξεων. Δεν ξέρει τι του γίνεται αλλά θεωρεί φυσικό να είναι σταθμάρχης και να ορίζει τις ζωές ανθρώπων. Ένα σύστημα που τον πιστοποίησε για σταθμάρχη χωρίς να αντιληφθεί την ανεπάρκειά του. Ένας δεύτερος σταθμάρχης που φεύγει πριν λήξει η βάρδια του, ενώ γνωρίζει ότι αφήνει πίσω του έναν δημόσιο κίνδυνο.
Ένα μπακαλοτέφτερο στο οποίο γράφουν και σβήνουν με μπλάνκο τις ώρες προσέλευσης και αναχώρησης. Ένας προϊστάμενος που βάζει τον άπειρο σταθμάρχη σε δύσκολο σταθμό για να κάνει τις βάρδιες των «παλιοσειρών», λες και βγάζει υπηρεσίες θαλαμοφύλακα στο 6ο ΣΠ. Ο ίδιος που ενώ οι διασώστες μάχονται με τις φλόγες, τηλεφωνεί στον γνωστό του γιατρό και ζητά αναρρωτική άδεια τριάντα ημερών. Ο γνωστός γιατρός που τηλεφωνεί σε άλλο γιατρό και εκείνος υπογράφει χωρίς καν να εξετάσει τον υποτίθεται ασθενή γιατί κάπως έτσι δίνονται οι άδειες στο Δημόσιο. Τριάντα - τριάντα μέρες! Σιδηροδρομικοί που συζητούν από υπηρεσιακές συχνότητες για τις ερωτικές επιδόσεις τους. Και ένας Οργανισμός που κουμαντάρουν συνδικαλιστές.
Αλλά εδώ ανεβαίνει στη σκηνή η άλλη εκδοχή της χειρότερης Ελλάδας. Άσχετοι, που τα κόμματα της Αριστεράς σέρνουν από τη μύτη, διαδηλώνουν «τα κέρδη σας, οι νεκροί μας» για ένα δυστύχημα που αρχίζει και τελειώνει στην φαυλότητα του Δημοσίου, χωρίς υποψία ιδιωτικού τομέα. Η μικτή περίπολος πολιτικής, social media και δημοσιογραφίας απονέμει φωτοστέφανο στον σταθμάρχη που δεν ήξερε να βάλει ένα τρένο στη σωστή γραμμή, εμφανίζοντάς τον ως «εξιλαστήριο θύμα».
Η ΑΔΕΔΥ αξιώνει ασφαλείς συγκοινωνίες με πλακάτ που γράφουν «όχι στην αξιολόγηση». Πρωταγωνιστές της trash tv που έκαναν καριέρα με τα μπιτσόμπαρα της Μυκόνου και γυμνασιακού τύπου χαβαλέ καταγγέλλουν γενικώς και αορίστως «τους πολιτικούς που τα φάγανε».
Επαγγελματικά σωματεία -υποτίθεται σοβαρά- απεργούν απαιτώντας «να αποδοθούν πραγματικές ευθύνες για το έγκλημα των Τεμπών» αλλά χωρίς να λένε ποιος θα αποδώσει τις «πραγματικές ευθύνες» αν όχι η Δικαιοσύνη που ήδη έχει επιληφθεί. Και μία πανικόβλητη κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι το χάλι του ΟΣΕ δεν ήταν γνωστό στον πρωθυπουργό, παίζοντας με τη νοημοσύνη μας. Ο ΟΣΕ δεν είναι ο Οργανισμός Αποξήρανσης Κωπαίδας. Αν ο πρωθυπουργός δεν έχει ενδιαφερθεί με το «καλημέρα» να μάθει για τους σιδηροδρόμους, προφανώς λάθος προτεραιότητες επέλεξε και υπέδειξε στο αρμόδιο υπουργείο. Όπως όλοι με τον σιδηρόδρομο.
Δυστυχώς, αυτή είναι η Ελλάδα. Η διάλυση του Δημοσίου, η γραφικότητα του συνδικαλισμού, η μόνιμη και οργισμένη υπεράσπιση του κρατισμού, το μαύρο που εμφανίζεται ως άσπρο, οι στρατευμένοι καθηγητές πανεπιστημίου, η χυδαία εκμετάλλευση του συναισθήματος, ο «καλλιτεχνικός κόσμος» που πήγε να τιμήσει τη μνήμη των νεκρών παιδιών αλλά χαριεντιζόταν και έβγαζε σέλφι σαν σε πανηγύρι στην Αμφίκλεια. Και είναι αμφίβολο εάν απέναντί της υπάρχει ένα κοινό διατεθειμένο να υπερασπισθεί μία Ελλάδα διαφορετική.Οι μεταρρυθμίσεις, ο εκσυγχρονισμός, ο εξορθολογισμός του Δημοσίου δεν υπήρξαν ποτέ πλειοψηφικό αίτημα στην ελληνική κοινωνία. Όλοι καταγγέλλουν την παρακμιακή Ελλάδα των Τεμπών αλλά μόλις η αλλαγή φτάσει στην πόρτα τους θα δείχνουν τον γείτονα. Και ο πρωθυπουργός που θα θελήσει να αλλάξει κάτι, πρέπει να είναι έτοιμος για πολύ μοναχική πορεία που στο τέλος πιθανότατα θα έχει μιαν εκλογική ήττα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε το πολιτιστικό κεφάλαιο που δεν έχει ο Τσίπρας και μπορούσε να αντιληφθεί την πραγματική ανάγκη της χώρας. Επέλεξε να μην συγκρουσθεί με κανέναν, να μοιράζει επίδομα βενζίνης και να εμφανίσει ως μεταρρύθμιση την ψηφιοποίηση του Δημοσίου. Τα password και τα enter. Ανάμεσα στην υστεροφημία και στην επανεκλογή, επέλεξε την επανεκλογή. Και κινδυνεύει να μην έχει τίποτε από τα δύο.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19.03.2023
