ΑΠΟΨΕΙΣ

Το κείμενο αυτό γράφεται κάποιες ημέρες νωρίτερα από τη δημοσίευσή του. Διακινδυνεύω να προβλέψω ότι την ημέρα που θα το διαβάζετε, η δολοφονία του 19χρονου Άλκη θα έχει χαθεί με ταχύτητα στον Καιάδα της καθημερινότητας και της μηχανής των ειδήσεων όπου πολτοποιούνται, χωρίς αξιακή διάκριση, μικρά και μεγάλα, σοβαρά και ευτελή, μια γάτα που απεγκλωβίστηκε από τον φωταγωγό σε μια πόλη των ΗΠΑ, που δεν γνωρίζουμε, δίπλα σε έναν πιθανό γενικευμένο πόλεμο στη γειτονιά μας. Μια διάρρηξη με μια δολοφονία. Μία δολοφονία εν βρασμώ με μία προσχεδιασμένη. Μια προσχεδιασμένη δολοφονία εναντίον κάποιου με τον οποίο κάποιος είχε προηγούμενα με μια δολοφονία ενός νέου που περπατούσε νωρίς το βράδυ σε πολυσύχναστη γειτονιά από κάποιον που δεν τον γνώριζε, αλλά ήταν αποφασισμένος και εξοπλισμένος για να το κάνει. Άλλωστε το είχε επιχειρήσει ξανά.

Όλα είναι εγκλήματα και η απώλεια ζωής δεν έχει μέτρο βαρύτητας. Και βέβαια όλα θα τα αντιμετωπίσει η αστυνομία («καμία ανοχή στη βία») που θα συλλάβει τους δράστες και η Δικαιοσύνη που θα επιμετρήσει τις ποινές («έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη»). Ανέτρεξα στις δηλώσεις, τις ανακοινώσεις και τα δελτία τύπου περισσοτέρων των δέκα κορυφαίων επιστημονικών και επαγγελματικών Οργανώσεων αλλά και στους ιστοτόπους πολιτικών και κομμάτων. Είτε δεν εξέδωσαν κάτι, είτε επαναλάμβαναν, ως να μην έχουν άλλο χρέος, το αυτονόητο της ανάγκης άμεσης σύλληψης των δολοφόνων.

Στον δημόσιο λόγο το έγκλημα από άλλους ταξινομήθηκε αορίστως ως «οπαδική βία», ενώ από άλλους διαχωρίζεται. Καταδικάζεται βέβαια, «όπως κάθε μορφή βίας» (sic), ενώ η καταδίκη συνοδεύεται από τα δάκρυα της ημέρας, τη θλίψη και τα συλλυπητήρια στην οικογένεια του Άλκη. Όπως έγινε με τον Βούλγαρο φίλαθλο χρόνια πριν, όπως με τα άλλα παιδιά που κακοποιήθηκαν στην παραλία μία ημέρα πριν, όπως με μια άλλη δολοφονία για την οποία, πέντε χρόνια τώρα, κανείς δεν καταδικάστηκε. Όπως θα συμβεί ξανά και σύντομα, με μαθηματική ακρίβεια πρόβλεψης, εάν, έστω τώρα, έστω για μία φορά, δεν σταθούμε με ευθύνη, απέναντι στην πραγματικότητα. Συνομίλησα στο διαδίκτυο με κάποιες δεκάδες φίλων και είχαν, σχεδόν όλοι, να μου διηγηθούν μια ιστορία. Δύο μαθητές που έκαναν βόλτα σε πολυσύχναστη περιοχή της ανατολικής ακτής του Θερμαϊκού και τους σταμάτησαν με τον ίδιο τρόπο ρωτώντας τους τι ομάδα είναι, μια αντίστοιχη περίπτωση μπροστά στον Λευκό Πύργο, επίθεση έξω από το φροντιστήριο, κλοπή έξω από το σχολείο.

Αμέτρητες υποθέσεις, που μέχρι σήμερα, απ’ όσα γνωρίζω, κανείς δεν έχει αξιολογήσει, όχι ως απλή «έξαρση της βίας» (βολεύει να την αποδίδουμε στην πανδημία), αλλά γενικευμένο κοινωνικό φαινόμενο, που τροφοδοτείται γενναία από το σκουπιδαριό της τηλεόρασης, από την υποβάθμιση κάθε έννοιας ουσιαστικής Παιδείας, από έναν βλακώδη έως ύποπτο δικαιωματισμό του «έτσι γουστάρω, ελεύθερος δεν είμαι; Γιατί στοχοποιείτε το παιδί μου;», από τη δόξα του χρήματος κάθε απόχρωσης, από την ανοχή των μπάφων μέσα στις αίθουσες, από τα χαρτζιλίκια επιφανών. Η σχολική, λεγόμενη, βία δεν αφορά μόνον στα ΕΠΑΛ Ευόσμου. Ο φόβος πλανάται επάνω από ολόκληρη την πόλη. Και αλλοίμονο στην πόλη που την επομένη της δολοφονίας ενός παιδιού, οι καθηγητές συνέχισαν να διδάσκουν και δεν κατέβασαν τα μολύβια τους, οι γονείς δεν έκλεισαν τους δρόμους, οι τοπικοί άρχοντες αρκέστηκαν στην έκφραση του αποτροπιασμού τους και στην αναπαραγωγή των τελευταίων σπαρακτικών λόγων του Άλκη. « Μη με χτυπάτε άλλο»… Δεν ήταν μόνο μια κραυγή στους δολοφόνους του. Αλλά και σε όλους εμάς. Που αδυνατούμε να εντοπίσουμε το σημείο μηδέν στην ανοχή μας.

ΜΕ ΞΕΠΕΡΝΑ!

Καθώς ολοκλήρωνα το παρόν σημείωμα, έπεσε στην αντίληψή μου, επιστολή του Διευθυντή του σχολείου που βρίσκεται δίπλα στον τόπο δολοφονίας του Άλκη, προς τους γονείς. με ημερομηνία 2 Φεβρουαρίου. Την μεταφέρω ολόκληρη, αδυνατώντας να τη σχολιάσω: «ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ Δ/ΝΣΗ Π/ΘΜΙΑΣ ΚΑΙ Δ/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ Δ.Ε. ΑΝΑΤ. ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ 2ο ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΧΑΡΙΛΑΟΥ
ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΥ 79
Αγαπητοί γονείς των μαθητών μας. Καταρχάς, με την ευκαιρία της σημερινής εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου και του «σαραντισμού» της Παναγίας, όπου κατά την παράδοση της Εκκλησίας εορτάζει η ελληνίδα χριστιανή Μητέρα, ευχόμαστε σε όλες τις μητέρες των μαθητών μας Χρόνια πολλά με υγεία, αισιοδοξία, υπομονή και αντοχές, πίστη και ελπίδα στον Τριαδικό Θεό. Κατά δεύτερον, ζητάμε συγνώμη για τις συνεχόμενες αλλαγές στο Ωρ. Πρόγραμμα, για τις οποίες δεν ευθυνόμαστε, καθώς καθυστερούν υπηρεσιακά οι οριστικές τοποθετήσεις αναπληρωτών αλλά και λόγω των πολλών ασθενειών καθηγητών μας. Από την ερχόμενη εβδομάδα όμως θα αναρτηθεί στην Ιστοσελίδα του σχολείου το οριστικό Ωρ. Πρόγραμμα για το Β΄τετράμηνο, σύμφωνα με το οποίο θα αναρτήσουμε και τις ώρες (2 ανά εβδομάδα) που οι διδάσκοντες καθηγητές θα δέχονται δια ζώσης γονείς που επιθυμούν να ενημερωθούν για τα παιδιά τους, τηρώντας βέβαια κάθε γονέας τα μέτρα προστασίας. Παράλληλα κάθε γονέας μπορεί να τηλεφωνεί στο γραφείο των καθηγητών (2310-316596). ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι έλεγχοι επίδοσης για το Α΄τετράμηνο θα σταλούν στα μέηλ σας την Τρίτη (8-2-2022). Με την ευκαιρία επιτρέψτε μας να επισημάνουμε ότι εκτός από την βαθμολογία και την καλή επίδοση στα μαθήματα, αγωνιζόμαστε ως σχολείο να διαμορφώσουν τα παιδιά σας και τον ανάλογο χαρακτήρα και το ήθος ώστε να γίνουν ολοκληρωμένες και ελεύθερες προσωπικότητες. Σε αυτήν την προσπάθειά μας ζητάμε από όλους σας να ρωτάτε σε καθημερινή βάση για τη συμπεριφορά των παιδιών σας στο σχολείο, κάνοντας και τις ανάλογες συστάσεις αποφυγής υπέρμετρων ζωηράδων, να σέβονται τους καθηγητές τους, τους συμμαθητές τους και το σχολικό περιβάλλον, αποφεύγοντας τις υλικές φθορές, τις οποίες βέβαια θα ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΤΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Εννοείται ότι πρέπει να μας ενημερώνετε έγκαιρα για κάθε πρόβλημα του παιδιού σας. Τέλος, σας υπενθυμίζουμε ότι προ ολίγου σας αποστείλαμε στα μέιλς σας Επιστολή του Δ. Σ.του Συλλόγου Γονέων του σχολείου μας με δράσεις προς όφελος του σχολείου μας».

ΜΙΑ ΔΙΑΡΚΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ

Σαράντα μέρες τώρα συνεχίζεται μια επαναλαμβανόμενη κακοποίηση. Είναι, βλέπετε, ευθύνη της Γεωργίας να επισημαίνει ότι, ενώ πήγε αμέσως για καταγγελία και εξέταση δεν της πήραν αίμα, να εξηγεί με λεπτομέρειες ξανά και ξανά όσα υπέστη και όσα θυμάται, να διαψεύδει την αστυνομία σχετικά με το ποιος έδωσε ουροσυλλέκτες αναζητώντας αποδείξεις αγοράς, να περιμένει τα αποτελέσματα από τα εργαστήρια της Ελβετίας (!!!), να εκτίθεται ολόκληρη η προηγούμενη ζωή της για να φανεί ότι δεν είναι ελέφαντας. Πάμε στον δεύτερο μήνα αυτής της φρικώδους περιπέτειας και θαυμάζω τη δύναμη και το κουράγιο της. Σκεφθείτε λοιπόν να μην επρόκειτο για μια γυναίκα με δυνατή προσωπικότητα, σκεφθείτε μία γυναίκα που μπορεί να μην βρισκόταν νόμιμα στη χώρα, σκεφθείτε ένα κορίτσι που αξιολογεί ως δική του ντροπή τον βιασμό, σκεφθείτε, μετά την Γεωργία, πόσες γυναίκες θα τολμήσουν να καταγγείλουν κακοποίηση. Πρόκειται για ένα κουβάρι διλημμάτων. Η αναγκαία δημοσιοποίηση κάθε λεπτομέρειας απέναντι στον φόβο της απόκρυψης στοιχείων από πλευράς των δραστών, που, ωστόσο, σε υποβάλλει σε καθημερινή ανάσυρση κάθε στιγμής που θέλεις να ξεχάσεις. Για μια δημόσια έκθεση που υφίστασαι καθημερινά, προσέχοντας το ύφος, τις λέξεις, την εξιστόρησή σου, τα ρούχα που φοράς, γιατί, πέραν των άλλων, καραδοκούν και οι αμέτρητοι δικαστές των «κοινωνικών δικτύων» που τα βλέπουν και τα ξέρουν όλα. Υπάρχουν υπουργεία ισότητας, δομές φιλοξενίας και συμβουλευτικής, υπηρεσίες στην αστυνομία που ασχολούνται μόνον με τις καταγγελίες κακοποίησης, γραμμές SOS, εθνικά σχέδια δράσης, διεθνείς Συνθήκες που έχουμε υπογράψει, αλλά, μάλλον, κάτι δεν έχουμε μεταβολίσει σωστά στην Δημοκρατία μας .

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 06.02.2022