Οι κατσίκες που παραμένουν ζωντανές στην Ελλάδα σίγουρα ζουν κάπου απόμερα. Στις πυκνοκατοικημένες περιοχές δεν υπάρχει κατσίκα ούτε για δείγμα, αφού έχει φροντίσει για τον αφανισμό της κάποιος καλός γείτονας. Η νοοτροπία που δεν αφήνει τον κάθε Έλληνα ξεχωριστά και την ελληνική κοινωνία συνολικά να αλλάξει επίπεδο δεν μας εγκαταλείπει. Μόλις πάμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, να περάσουμε το δρόμο απέναντι σαν το εξώφυλλο του γνωστού δίσκου των Beatles και να μη γυρίσουμε πίσω, τσουπ εκεί. Η συνήθεια χτυπάει σαν την αφύπνιση στο κινητό, μην τυχόν και ξεχαστούμε.

Φίλος καλός, με αξιόλογη εκπαίδευση, με πτυχία και κοινωνική μόρφωση, αναγνωρισμένος στον επαγγελματικό του χώρο του και όχι μόνο, έχει μία και μόνη φιλοδοξία. Να κερδίσει το ΛΟΤΤΟ (ΠΡΟΤΟ, Τζόκερ, Λαϊκό, ό,τι να ’ναι δεν έχει πρόβλημα), για να αγοράσει την αντίπαλη ομάδα και να την καταστρέψει.

Δεν θέλει να αγοράσει την αγαπημένη του ομάδα, στο όνομά της οποίας ζει και αναπνέει για να την ανεβάσει ψηλά στα σύννεφα. Θέλει την αντίπαλη, για να τη σηκώσει στον ουρανό και απ’ εκεί να την αφήσει να σκάσει στο έδαφος σαν καρπούζι. Να μη μείνει τίποτε όρθιο. Να καταστραφεί ολοσχερώς. Να μην υπάρχει επιστροφή για τους αντιπάλους όχι στην πρώτη εθνική κατηγορία αλλά ούτε σε ανθυποκατηγορία της Άνω Στρούγκας.

Τέτοιο μένος με τους αλλόθρησκους. Αυτούς που δεν πιστεύουν στον ίδιο θεό του ποδοσφαίρου, γι’ αυτό και τους αξίζουν τα χειρότερα. Και πρόκειται για άνθρωπο με ευαισθησίες, γνώσεις και πολλά ενδιαφέροντα. Και παρ’ όλα αυτά πιστό στο εθνικό μας σπορ. Όχι το ποδόσφαιρο, αλλά το αβυσσαλέο μίσος της κατσίκας του γείτονα.

Αν δεν μπορεί αυτός να κάνει έναν λογικό διάλογο με τον εαυτό του και να πεισθεί ότι είναι καλύτερα να συγκεντρώσει όλες του τις δυνάμεις, για να επιτύχει την πρόοδο της ομάδας που θεωρεί οικογένειά του από το να «τελειώσει» την αντίπαλη, ποιος μπορεί;

Αν δεν καταλαβαίνει αυτός από ευγενή άμιλλα και κουραφέξαλα, και αντιλαμβάνεται τον αγώνα μόνο ως θρίαμβο ή ταπείνωση, τότε ποιος μπορεί;

Ο άλλος που ζει όλη την εβδομάδα για να ξημερώσει Κυριακή και να πάει στο ματς και δεν βρίσκει νόημα στη Δευτέρα αν δεν αναλύσει με πρόθυμους ομοϊδεάτες του το ματς της Κυριακής; Αποκλείεται.

Ας αποδεχθούμε λοιπόν τη μοίρα μας κι ας δεχτούμε ότι θα αργήσουμε να δούμε στην Τούμπα και στου Χαριλάου εικόνες που μας είναι οικείες μόνο μέσα από ξένες ταινίες (ακόμη και 20ετίας) με σύσσωμη την οικογένεια στις κερκίδες.

Εκτός αν μας επιβληθεί το ΔΝΤ του ποδοσφαίρου…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Ιανουαρίου 2020