Όταν σε μία χώρα οι τέσσερις στους δέκα εργαζόμενοι παραιτούνται από τη δουλειά τους, μάλλον πιστεύεις ότι η χώρα βιώνει εποχές υψηλών οικονομικών δεικτών και παχιών αγελάδων. Σε φυσιολογικές καταστάσεις εγκαταλείπουν την εργασία τους όσοι βρίσκουν κάτι καλύτερο σε επίπεδο παροχών, εργασιακού περιβάλλοντος, προοπτικών εξέλιξης και ωρών εργασίας.

Η κινητικότητα είναι υγιές δείγμα στην αγορά εργασίας όταν αυτή είναι ανθηρή και τα πράγματα είναι κανονικά.

Όταν η χώρα αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα, τα πράγματα αλλάζουν. Όπως αναλυτικά περιέγραφε το ρεπορτάζ της «ΜτΚ», που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο φύλλο του Ιανουαρίου, οι εργαζόμενοι αναγκάζονται σε φευγιό, επειδή είναι εγκλωβισμένοι σε μία αδιέξοδη κατάσταση δωρεάν παροχής υπηρεσιών στην εργασία τους, που καταλήγει σε συσσώρευση δεδουλευμένων, τα οποία δεν θα πάρουν ποτέ.

Ειδικοί σε θέματα αγοράς εργασίας και συνδικαλιστές επιβεβαιώνουν ότι συχνά ο μεγάλος όγκος παραιτήσεων υποκρύπτει εκβιαστικές πρακτικές των εργοδοτών, που πιέζουν τους εργαζόμενους να παραιτηθούν, με το επιχείρημα «θέλω να σε κρατήσω, αλλά δεν μπορώ να σου δίνω το μισθό που παίρνεις, ούτε όμως και να σε απολύσω, και να πληρώσω αποζημίωση».

Κάποιοι εργαζόμενοι δέχονται να παραιτηθούν γιατί τους υπόσχονται ότι θα επαναπροσληφθούν, έστω και με χειρότερους όρους, με χαμηλότερες αμοιβές και χάνοντας τα δικαιώματα που προκύπτουν από την προϋπηρεσία τους.

Η εναλλακτική τους είναι η ανεργία ή -ακόμη χειρότερα- η εργασία χωρίς πληρωμή!

Αυτά γιατί οι «εμβληματικές κινήσεις», όπως χαρακτήρισαν την αύξηση του κατώτατου μισθού πρώτα ο πρωθυπουργός και στη συνέχεια η αρμόδια επί της Εργασίας υπουργός, είναι καλές μόνο όταν μπορούν να εφαρμοστούν. Το νόημα είναι ακριβώς αυτό που πολλά χρόνια νωρίτερα είχαν τραγουδήσει οι Κατσιμιχαίοι, για τις λύσεις που είναι φίνες και ωραίες όταν είναι εφικτές. Αυτό σημαίνει πως όταν με το καλό επιστρέψουμε στην κανονικότητα -στην πράξη κι όχι στα λόγια- θα μπορέσουμε να αυξήσουμε και τον κατώτατο μισθό και να είμαστε σίγουροι πως η αύξηση θα ισχύσει και θα λειτουργήσει σε όφελος των εργαζομένων, χωρίς να οδηγεί σε αλχημείες και λουκέτα κακομαθημένους, αλλά και φιλότιμους επιχειρηματίες που παλεύουν για την επιβίωση.

Μέχρι τότε, στη θέση της κανονικότητας στρογγυλοκάθεται η πραγματικότητα με τους απλήρωτους εργαζόμενους, τους ανέργους και τους αυτοαπασχολούμενους των καφέ και των σαντουιτσάδικων να παλεύουν για το μεροκάματο, τις 120 δόσεις και την αποπληρωμή των δανείων τους 14 ώρες το 24ωρο.

Ίσως οι μόνοι που θα… απολαύσουν την «εμβληματική αύξηση» να είναι οι άνεργοι και όσοι βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας και λαμβάνουν επιδόματα, αφού τουλάχιστον το κράτος δεσμεύεται από τους νόμους του.