ΑΠΟΨΕΙΣ

H ιστορία θυμίζει κάτι από το παρελθόν. Λίγο από την εποχή του «δώσε και μένα, μπάρμπα», πριν από το 2009, όταν τα δικαστήρια ήταν large και επιδίκαζαν στους απόφοιτους ΙΕΚ βοηθούς βρεφονηπιοκόμων, εν ονόματι της ισότητος, το επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης, που είχε προβλεφθεί για τους εκπαιδευτικούς. Και λίγο από την εποχή του «αντιμνημονιακού αγώνα», δηλαδή της προσπάθειας να διατηρήσουν τα προνόμιά τους οι βολεμένοι του συστήματος και να φορτώσουν τη ζημιά στα κορόιδα, όταν όποιος νόμος έκοβε κάτι από κάποιον, προσβαλλόταν ως αντισυνταγματικός. Εδώ και δύο περίπου χρόνια έχει, ανά την Ελλάδα, στηθεί μία φάμπρικα αγωγών από υπαλλήλους του δημοσίου, ΝΠΔΔ και οργανισμών ΟΤΑ, που ζητούν να τους καταβληθούν δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και επίδομα αδείας, τα οποία κόπηκαν από το 2013. Το δικόγραφο ισχυρίζεται ότι ο δημόσιος τομέας πλήρωσε το βάρος της κρίσης, ότι τα δώρα είναι απαραίτητα, προκειμένου οι εργαζόμενοι να αισθανθούν το νόημα των εορτών και ότι οι περικοπές υποβαθμίζουν το επίπεδο της ζωής τους. Τα ποσά που ζητούνται κυμαίνονται από 2.500 έως 4.250 ευρώ, αναλόγως με το ποιος είχε και ποιος δεν είχε την πρόνοια να τα ζητήσει εγγράφως και, συνεπώς, διέκοψε ή όχι την παραγραφή.

Μέχρι τώρα έχουν εκδοθεί δεκάδες πανομοιότυπες αποφάσεις από ειρηνοδικεία, που κρίνουν αντισυνταγματική τη σχετική διάταξη του ν. 4093/2012. Πόση επαφή έχει με την πραγματικότητα ένα σκεπτικό που λέει ότι για όσους έχουν μισθό έως 3.000 ευρώ είναι ανεπίτρεπτη η κατάργηση των δώρων, διότι με λιγότερα «δεν διασφαλίζεται το ελάχιστο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβιώσεως»; Όπως το πάρεις. Όποιος προπληρώνεται κάθε 1 και 15 από το δημόσιο ταμείο και δεν του καίγεται καρφί πού βρίσκονται τα λεφτά, θα συμφωνήσει ενθουσιωδώς, αλλά αν το μάθει ο εργάτης στην ΒΙ.ΠΕ. Σίνδου, κινδυνεύει με εγκεφαλικό. Δεν έχει νόημα να το συζητάμε νομικά. Η απόφαση είναι πρωτίστως «πολιτική», υπό την έννοια ότι επικαλείται άρθρα του συντάγματος (προστασία ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, αρχή αναλογικότητας, αρχή κοινωνικού κράτους δικαίου), που λόγω της αναπόφευκτα γενικόλογης διατυπώσεώς τους ερμηνεύονται ανάλογα με τις προδιαθέσεις καθενός.

Πώς θα καταλήξει η ιστορία; Άγνωστο! Αφού περάσει κατ’ έφεση από τα μονομελή πρωτοδικεία, θα κριθεί στον Άρειο Πάγο (για τους επί συμβάσει ιδιωτικού δικαίου) και στο Συμβούλιο της Επικρατείας (για τους επί συμβάσει δημοσίου). Τι κάνει, λοιπόν, ένας δήμαρχος που αντιμετωπίζει τέτοιες αποφάσεις; Πληρώνει μόνο όταν έχει εξαντλήσει τα ένδικα μέσα. Αλλά επειδή στην Ελλάδα ζούμε, δεκάδες δήμαρχοι δεν ασκούν έφεση, για να παραστήσουν τους καλούς στους εργαζόμενους και κάνουν κουβαρνταλίκια με τα χρήματα των δημοτών. Φυσικά, με την ανοχή των αντιπολιτεύσεών τους, γιατί αυτό το παιχνίδι είναι ομαδικό. Και όπου δεν ασκήθηκε έφεση, τα χρήματα δεν θα επιστραφούν ποτέ, ακόμη και εάν τα ανώτατα δικαστήρια κρίνουν ότι ο νόμος είναι μια χαρά.

Εκλογές που έρχονται, καλό είναι να μάθουν οι δημότες πού πηγαίνουν τα λεφτά τους…