ΑΠΟΨΕΙΣ

Της Νάσιας Λουκοπούλου

Χριστούγεννα ήρθαν πάλι.

Γνωστότατο το άσμα της Βανδή που τραγουδούσαμε μέσα στο κέφι όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το πάλαι ποτέ, όπως και το Last Christmas, και εκείνο το αειθαλές All I want for Christmas is you που το σκυλοβαρέθηκε κι η ίδια η Mariah (πες μου πόσο χρονών είσαι χωρίς να μου το πεις), αυτή η μαγική αστραφτερή εποχή είναι πάλι εδώ και ακούμε ξανά τα ίδια τραγούδια «σαν να μην πέρασε μια μέρα» -αυτό βέβαια είναι άλλο άσμα και έχει περάσει μια μέρα και μια αιωνιότητα από τότε.

Αυτή την εποχή γινόμαστε πάλι παιδιά. Μικρομέγαλα, αλλά παιδιά. Είμαστε πολύ χαρούμενοι, φωτεινοί και γαλαντόμοι απέναντι σε όλον τον κόσμο. Τα θέλουμε για μια ακόμα φορά όλα δικά μας, τα θέλουμε τώρα και -κυρίως- τα θέλουμε όλα μαζί. Θέλουμε στην εκπνοή του χρόνου τον μεγάλο έρωτα, τη μεγάλη επιτυχία, τη μεγάλη ευκαιρία, τη ζαριά που θα αλλάξει όλο το παιχνίδι, την κίνηση ρουά ματ, τη μεγάλη θετική αλλαγή, το ντουζ πουάν της Γιουροβίζιον, τη μεγαλειώδη τάπα που θα ρίξουμε επιτέλους στο σύμπαν, το οποίο δεν συνωμοτεί ποτέ υπέρ μας, μα πάντα μας αναγκάζει να κυνηγήσουμε μόνοι μας όσα προσδοκούμε. Γενικώς θέλουμε, θέλουμε, θέλουμε.

Αυτή την εποχή κάνουμε υπερπροσπάθεια γιατί οφείλουμε να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Πασχίζουμε να δούμε μόνο τα θετικά και τα καλά γύρω μας. Στολίζουμε σπίτια και γραφεία, αγοράζουμε δώρα, και ενίοτε κυκλοφορούμε οι ίδιοι σαν κινούμενο Χριστουγεννιάτικο δέντρο -λίγος Φλωρινιώτης δεν έβλαψε ποτέ κανέναν άλλωστε. Κανονίζουμε τραπέζια, εξόδους, ταξίδια, θέλουμε να δούμε όλους όσους χάνουμε στον οδοστρωτήρα της καθημερινότητας, να τους πούμε όλα όσα ίσως δεν έχουμε πει ποτέ, θέλουμε να δημιουργήσουμε κι άλλες ωραίες αναμνήσεις, να τις έχουμε καβαντζωμένες για αργότερα.

Αυτή την εποχή, η ίδια η γιορτή σίγουρα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για κατήφεια και μελαγχολία. Όπως το Πάσχα δεν συνηθίζεται να είμαστε μέσ’ στην τρελή τρελή χαρά, αντιστοίχως τα Χριστούγεννα δεν… επιτρέπεται να είμαστε λυπημένοι -ούτε καν ελαφρώς συγκρατημένοι- μπροστά σε όλη αυτήν την υπέρλαμπρη σινεμασκόπ υπερπαραγωγή. Τι κι αν δεν αισθανόμαστε ακριβώς έτσι, τι κι αν κάνουμε επαναλαμβανόμενους απολογισμούς παθητικού-ενεργητικού (με ταχύτητα μεγαλύτερη κι από του Βουτσά σ’ εκείνη την ταινία που υπολόγιζε με την αριθμομηχανή), τι κι αν δεν προλάβαμε να κάψουμε καλά καλά τις θερμίδες από τα τηγανιτά καλαμαράκια και δε μας χωράει το στραφταλιζέ φορεματάκι ούτε το μαύρο τύπου Vogue πουκάμισο του ρεβεγιόν. Αρχίσαμε ήδη να κατεβάζουμε τρεις τρεις τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα γιατί μια ζωή την έχουμε, κι αν δεν τη γλεντήσαμε μέχρι τώρα μάλλον δε θα τη γλεντήσουμε ποτέ.

Χρονιάρες μέρες λοιπόν, και οι Αμερικανοί το λένε σωστά για όσους ζορίζονται ποικιλοτρόπως: «fake it till you make it». Θα τα καταφέρουμε και φέτος να συναντηθούμε με το χριστουγεννιάτικο εορταστικό πνεύμα γιατί η χαρά είναι επιλογή (κατά Κοέλιο), και τα Χριστούγεννα είναι επί της ουσίας η χαρά του να βρισκόμαστε με τους ανθρώπους μας, τόσο απλά.

Καλές γιορτές σε όλους, και θα είναι, γιατί οι ίδιοι θα φροντίσουμε όσο μπορούμε να τις κάνουμε αξέχαστες, ακόμη και ντυμένοι ντισκομπάλες.