ΑΠΟΨΕΙΣ

Σας προτείνουν να ετοιμάσετε τα στατικά για μία οικοδομή αλλά εσείς έχετε μαύρα μεσάνυχτα από τέτοια. Όσο μεγάλη ιδέα κι αν έχετε για τον εαυτό σας, όσο αν σας τρώει το σαράκι της μεγαλομανίας, όσο και αν σας παροτρύνει το περιβάλλον σας, με κάποια πράγματα δεν παίζεις. Εκτός εάν κοντά σε αυτά τα κουσούρια, ανήκεις στη «δρακογενιά» της ελληνικής Αριστεράς τα βιώματα της οποίας αρχίζουν από το φοιτητικό αμφιθέατρο και φθάνουν έως τους δρόμους της Γένοβα. Δηλαδή της Αριστεράς η οποία δεν έχει ζήσει τίποτε από όσα έζησαν οι παππούδες και οι πατεράδες της, δεν ξανοίχτηκε ποτέ στον πραγματικό κόσμο, σάπισε στην καλοπέραση και στην τζάμπα επανάσταση, απέρριψε το ήθος του Πασαλίδη, του Ηλιού, του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη, ηρωοποίησε την αλητεία του 2008, έμαθε ότι αν δηλώνεις Αριστερός είσαι ανώτερο ον και, εντέλει, από τις ατελείωτες συζητήσεις μέσα σε καπνούς και σε βρισιές κράτησε μόνο τη δογματική της βουλησιοκρατίας. Ότι αρκεί η πολιτική απόφαση και θα αλλάξουμε την ιστορία.

Θράσος, αμάθεια, υπεροψία και αμοραλισμός δεν είναι σπάνιος συνδυασμός. Η πιάτσα βρίθει από τέτοιους ανθρώπους. Κατά κανόνα η κοινωνία τους αναγνωρίζει εγκαίρως και δεν ανοίγει παρτίδες μαζί τους. Πώς συνέβη να εμπιστευθεί στον Τσίπρα τις τύχες των παιδιών της, αποτελεί αρμοδιότητα των αδύτων της επιστήμης. Συνεπώς, την πρώτη και κεφαλαιώδη ευθύνη για το φαινόμενο Τσίπρα φέρουν οι ψηφοφόροι του Τσίπρα. Όσοι πίστεψαν ότι από τον ουρανό έπεσε ο άνθρωπος ο οποίος θα έσκιζε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο. Εξίσου οι δημοσιογράφοι, εκδότες, καναλάρχες που αντί να αρθούν στο ύψος της ευθύνης τους έναντι της λογικής και, κυρίως, της δημοκρατίας, έσπευσαν να φιλήσουν το χέρι ενός ανθρώπου που είτε κορόιδευε συνειδητά την κοινωνία είτε έλεγε ανοησίες. Και ακόμη χειρότερα, καλλιεργούσε ένα πρωτοφανές για την μεταπολιτευτική ιστορία μίσος εναντίον των αντιπάλων του, δικαιώνοντας την εμβληματική φράση του Ευάγγελου Βενιζέλου για τον «εκτσογλανισμό της ελληνικής κοινωνίας». Όταν τον Δεκέμβριο του 2014 ο Τσίπρας στη Λαμία διαβεβαίωνε ότι η Ελλάδα (δηλαδή το 2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης και το μηδέν κόμμα μηδέν κόμμα του ΟΟΣΑ) «θα βαράει τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν», αυτός ο κόσμος, αντί να τον αντιμετωπίσει ως απατεώνα ή ως Δελαπατρίδη, τον αντιμετώπισε ως Μεσσία.

Θέλετε να πάρουμε το αθώο ενδεχόμενο; Ωραία! Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο Τσίπρας δεν ήταν απατεώνας. Ότι πίστευε αυτά που έλεγε πριν από το 2015. Δεν αντιλαμβανόταν τι σήμαινε να τρέχεις στους Αγιατολάχ για να ζητήσεις δανεικά, να εξαρτάσαι από τον Πούτιν, να εγκαταλείψεις το δεύτερο ισχυρότερο νόμισμα του κόσμου για να κάνεις συναλλαγές με μαρούλια, πολύ δε περισσότερο να παραιτηθείς από το ευρωπαϊκό κεκτημένο -κάτι που δεν είναι θέμα αφέλειας αλλά αντίληψης για την Δημοκρατία αλλά είπαμε, παίρνουμε το αθώο ενδεχόμενο. Ένας έντιμος άνθρωπος που διαπράττει όλα τα λάθη του κόσμου και βάζει την χώρα του σε τόσες περιπέτειες, συνειδητοποιεί την άγνοιά του. Παραδέχεται ότι δεν κάνει για την πολιτική. Αποσύρεται σε μοναστήρι για νηστεία και προσευχή ή, τουλάχιστον, πηγαίνει στο σπίτι του. Ο Μαυρογιαλούρος παραιτήθηκε για το μαιευτήριο της Πλατανιάς αλλά, παραδόξως, ο Τσίπρας συνέχισε να θεωρεί τον εαυτό του Μεσία. Μέσα σ’ ένα κόμμα που διαμόρφωσε στα δικά του μέτρα.

Αυτοί που διεκδικούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν την ίδια αισθητική, ηθική και πολιτική κοσμοθεωρία με τον Τσίπρα. Κανένας ποτέ δεν διαχώρισε, διακριτικά έστω, τη θέση του, από τον φασισμό των «Αγανακτισμένων», το Δημοψήφισμα του ’15, την σκευωρία της «Νοβάρτις» ή το «Μητσοτάκη γα…σαι». Ακριβώς γι’ αυτό, λοιπόν, δεν αφορά τον δημοκρατικό κόσμο τι θα γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει στο δημοκρατικό τόξο. Και ας μη μασάμε τα λόγια μας.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 09.07.2023