ΑΠΟΨΕΙΣ

Δύο ειδήσεις από το αστυνομικό ρεπορτάζ πρωταγωνιστούν το τελευταίο διάστημα στα δελτία των καναλιών αλλά και στα ενημερωτικά sites της χώρας.

Πρόκειται για υποθέσεις που προκάλεσαν αίσθηση στο πανελλήνιο και γι’ αυτό η δημοσιογραφική τους κάλυψη κάποιες φορές έβαλε σε δεύτερη μοίρα ακόμη και τα νέα για τον κορονοϊό.

Πρόκειται για την επίθεση με βιτριόλι στην Αθήνα και την απαγωγή της Μαρκέλλας στη Θεσσαλονίκη.

Αν στα όσα μετέδωσαν για τις δύο αυτές υποθέσεις τα ΜΜΕ προσθέσει κανείς τα χιλιάδες ποστ που έγιναν στα social media εύκολα διαπιστώνει ότι δεν ακούστηκε καλή κουβέντα για την ΕΛ.ΑΣ.

Τι κι αν οι Έλληνες αστυνομικοί κατάφεραν με μεθοδικότητα και δουλειά υψηλού επιπέδου να λύσουν το γρίφο των δύο εγκλημάτων. Τι κι αν χρησιμοποίησαν στοιχεία και μεθόδους που παραπέμπουν σε αμερικάνικες σειρές για να ανακαλύψουν τους υπόπτους. Τι κι αν ενήργησαν γρήγορα και αποτελεσματικά υπερασπιζόμενοι στην ουσία το αίσθημα της δημόσιας ασφάλειας.

Ούτε κουβέντα!

Δύο είναι νομίζω οι βασικοί λόγοι που έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση. Ο πρώτος είναι η λογική ότι αυτή είναι η δουλειά τους, γι’ αυτό πληρώνονται και αυτό πρέπει να κάνουν. Αλλοίμονο αν λέμε μπράβο σε κάποιον επειδή απλά κάνει αυτό για το οποίο έχει προσληφθεί.

Αυτή η προσέγγιση είναι προφανώς προβληματική καθώς σε όλο τον πλανήτη και σε όλες τις δουλειές η επιτυχία επιβραβεύεται ανάλογα με τη δυσκολία του εγχειρήματος.

Ακόμη και στη δική μας κοινωνία κάπως έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα αποδίδαμε εύσημα στον Δ. Τσιόδρα για τις επιδόσεις της χώρας στην αντιμετώπιση του κορονοϊού. Δεν θα χρειαζόταν να πούμε κάτι αφού απλά έκανε το καθήκον του.

Ο δεύτερος λόγος της σιωπής παρουσιάζει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί συνδέεται με τον «προοδευτισμό» που αποπνέει κάθε επίθεση δίκαιη ή άδικη που γίνεται στους αστυνομικούς. Πετάει ο άλλος ένα «μπάτσοι» και σφραγίζει με μιας το διαβατήριο του αντισυστημικού, του αντιμπεριαλιστή, του «αντι» γενικώς που μάχεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μια καλύτερη κοινωνία χωρίς βία, χωρίς εγκλήματα, χωρίς… επαφή με την πραγματικότητα.

Πώς λοιπόν να βγει από το στόμα ή το πληκτρολόγιό του θετικό σχόλιο για τους αστυνομικούς. Θα ήταν σαν να προδίδει τα «ιδεώδη» του. Η ρετσινιά του «νεοφιλελέ» θα τον ακολουθεί για πάντα. Οπότε;

Ούτε λέξη!

Όσοι μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε τα κείμενά μου θα έχετε διαπιστώσει ότι γράφω και ξαναγράφω υπερασπιζόμενος ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που υπάρχει αλλά δεν ακούγεται όσο θα έπρεπε. Εκείνο που θέλει να κρίνει κάθε φορά ανάλογα με τα δεδομένα που έχει μπροστά του και όχι ανάλογα με τις προκαταλήψεις που επικρατούν.

Θέλει να μπορεί να καταδικάζει φαινόμενα αστυνομικής βίας όταν υπάρχουν και να επιδοκιμάζει τις αστυνομικές επιτυχίες χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί με ταμπέλες που εξυπηρετούν μόνο αυτούς που τις βάζουν.

Γιατί προκαταλήψεις και ιδεοληψίες οδηγούν πολλές φορές σε ένα τύπο ρατσισμού χειρότερο και πιο άδικο από αυτόν που καταγγέλλουμε.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Ιουνίου 2020