ΑΠΟΨΕΙΣ

Δέκα βδομάδες μετά την πρώτη δόση, αξιώθηκα να ολοκληρώσω τον εμβολιασμό μου - από τους πρώτους στην Ελλάδα με το εμβόλιο της AstraZeneca.

Είμαι πολύ χαρούμενος.

Νιώθω ότι εκπλήρωσα την υποχρέωσή μου απέναντι στον εαυτό μου, τους συναδέρφους μου στην δουλειά, τα άτομα που συναναστρέφομαι, αλλά και όλη την κοινότητα, αφού ΜΟΝΟ με τον μαζικό εμβολιασμό, θα μπορέσει η ανθρωπότητα να τελειώσει με τον επικίνδυνο αυτόν ιό.

Να ομολογήσω πως φοβόμουν ότι δεν θα κατάφερνα να φτάσω στην ατομική μου θωράκιση, χωρίς να προσβληθώ. Τηρούσα βεβαίως τα μέτρα προστασίας, αλλά καθώς ανήκω στους τυχερούς που συνέχισαν να έχουν δουλειές και υποχρεώσεις, αρκούσε ένα λάθος, μια ατυχία, ή μια στιγμή αφηρημάδας, για να μπλέξω σε μια δοκιμασία αβέβαιης εξέλιξης. Άλλωστε οι περισσότεροι από εκείνους που «χτυπήθηκαν», δηλώνουν πως δεν έχουν συνειδητοποιήσει την μοιραία στιγμή που βρέθηκαν ανοιχτοί κι ευάλωτοι στον αόρατο εχθρό.

Να ομολογήσω επίσης, πως κάθε φορά- από τις πάρα πολλές στην διάρκεια αυτού του χρόνου- που μάθαινα για έναν φίλο, ή γνωστό, ή γνωστό φίλου που νόσησε βαριά ή έχασε την ζωή του χωρίς να μπορέσει καν να χαιρετήσει τους δικούς του- λόγω της απομόνωσης- με κυρίευε ο πανικός, καθώς με κατέτρωγε το ερώτημα: γιατί αυτός κι όχι εγώ;

Νιώθω ότι όλα αυτά, τα αφήνω πίσω.

Προσωπικά, έκανα το μεγάλο άλμα προς την ελευθερία. Και οφείλω να παραδεχτώ δημοσίως ότι η διαδικασία του εμβολιασμού από το πρώτο (κλείσιμο ραντεβού), μέχρι το τελευταίο βήμα (εμβολιασμός με δεύτερη δόση), ήταν αψεγάδιαστος- πράγμα απόλυτα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα. (Τον έπαινο δικαιούνται όσοι συνέβαλαν σε αυτό το κατόρθωμα- γιατί τέτοιο είναι).

Εννοείται ότι θα συνεχίσω με μάσκα, αποφυγή συνωστισμών, έλεγχο συγχρωτισμών κλπ, παρά το ότι ο πλήρης εμβολιασμός, προστατεύει από την βαριά ασθένεια, την ανάγκη νοσηλείας σε ΜΕΘ και τον θάνατο. Ενδέχεται ωστόσο, οι εμβολιασμένοι να γίνουμε ξενιστές του ιού.

Εγώ τελείωσα λοιπόν. Εύχομαι και στα δικά σας και σε όλον τον κόσμο, ώστε σύντομα να ξαναβρούμε την χαμένη κοινωνικότητα μας.

Στο μεταξύ, αυτήν την βδομάδα, το εμβολιαστικό πρόγραμμα στην χώρα μας, μπήκε σε πλήρη ανάπτυξη. Επιτέλους, μπήκαν σε σειρά άπαντες από τα τριάντα και πάνω. Το φως στην άκρη του τούνελ, είναι πλέον ορατό και δεν αποτελεί ψευδαίσθηση. Λίγη υπομονή ακόμη και θα γίνει ο κορονοϊός, μια κακιά ανάμνηση.

Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση της κοινωνίας μας!!!

*********************************************************************************************************************************

Δεύτερο Πάσχα μακριά, λοιπόν, από φίλους και συγγενείς και για δεύτερη φορά βλέπω τα σόσιαλ μίντια να κατακλύζονται από παρομοιώσεις του Θείου δράματος που αναβιώνει στις εκκλησίες με το δικό μας, των κοινών θνητών. Θα συμφωνούσα κι εγώ έστω στην υπερβολή του, εάν δεν υπήρχε η ιστορία της «Αγίας Σκέπης», του γηροκομείου των Χανίων που έγινε κολαστήριο ανήμπορων ψυχών που όσο εμείς περνούσαμε το δράμα μας με τον ιό, εκείνοι βίωναν του... Χριστού τα πάθη.

Στο πρώτο άκουσμα της είδησης για 68 νεκρούς (73 έγιναν στη συνέχεια) παππούδες και γιαγιάδες σ’ ένα μόνο χρόνο στο ίδιο ίδρυμα το σοκ το διαδέχεται η θλίψη, μπαίνει στο παιχνίδι και η οργή και το μυαλό αρχίζει να παίζει παιχνίδια, αδυνατώντας να το χωρέσει όλο αυτό το κακό και οι λέξεις μοιάζουν φτωχές και λίγες για να περιγράψουν ένα έγκλημα διαρκείας. Και ξυπνάς και το άλλο πρωί και ανοίγεις το ίντερνετ και βλέπεις κι άλλες, ακόμη πιο τραγικές λεπτομέρειες και ξανά το μυαλό να μη χωράει τόση φρίκη και ξανά να πιστεύεις πως όχι, δεν τα ζεις, αλλά τα είδες το προηγούμενο βράδυ στο Netflix.

Από πού να το πρωτοπιάσεις το έγκλημα αυτό για να το χωρέσει ο νους σου; Από τους υπεύθυνους του γηροκομείου που, αν πιστέψεις όλες τις καταγγελίες, είχαν... χόμπι να βασανίζουν γέροντες ανήμπορους να αντιδράσουν; Από τους εργαζόμενους που, βάσει καταγγελιών πάντα, περνούσαν ειδική εκπαίδευση πώς να βασανίζουν τους τρόφιμους; Από την τοπική κοινωνία που περνούσε απ’ έξω από το κολαστήριο και δεν είδε, δεν άκουσε; Από τους τοπικούς άρχοντες που σε μια μικρή κοινωνία δεν πήραν χαμπάρι το θανατικό δεκάδων συμπολιτών τους; Από τις ελεγκτικές αρχές που δεν πήγαν ένα χρόνο να δουν τις συνθήκες «φιλοξενίας» κι αν τηρούνται τα μέτρα της πανδημίας ως όφειλαν ή πήγαν κι έκλεισαν τα μάτια ή το στόμα τους; Από τους δικηγόρους και τους συμβολαιογράφους που ήταν μάρτυρες μεταβιβάσεων περιουσιών από εμφανώς βασανισμένους ή ακόμη και εμφανώς ακατάλληλους για οποιαδήποτε απόφαση ανθρώπους; Από τους γιατρούς που πήραν τον όρκο του Ιπποκράτη και την ίδια τους την ανθρώπινη υπόσταση και την τσαλαπάτησαν, υπογράφοντας αβέρτα πιστοποιητικά θανάτου για δεκάδες ανθρώπους με μια απλή ανακοπή κι έξω από την πόρτα; Από τους εργαζόμενους που δέχτηκαν αν όχι να δένουν, να χτυπάνε ή να αφήνουν νηστικούς τους παππούδες τους, τουλάχιστον να αντικρίσουν τέτοιο θέαμα και δεν γύρισαν τον κόσμο ανάποδα;

Τα παιδιά και τα συγγενικά πρόσωπα των δεκάδων νεκρών αλλά και των βασανισμένων ζωντανών τα αφήνω στην άκρη γιατί εύκολα είναι τα αναθέματα και τα περί «πετάματος των γερόντων» και θέλω να υπενθυμίσω σε όλους πως όλα αυτά συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο, της πανδημίας δηλαδή που απαγορευόταν διά νόμου οι επισκέψεις ειδικά σε γηροκομεία, αλλά και τα ταξίδια σε περίπτωση που ζούσαν αλλού. Θέλω και θα επιμείνω να πιστεύω πως κανένα παιδί, ακόμη και το πιο «αδιάφορο» δε θα άφηνε ποτέ τη μάνα και τον πατέρα του στα χέρια βασανιστών.

Όμως, εκείνο που κυρίως μου γυρίζει το μυαλό μ’ αυτή την ιστορία, είναι η συγκυρία. Ένα χρόνο τώρα, από όταν ενέσκηψε η πανδημία από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο σ’ αυτή τη χώρα που θέλει να περηφανεύεται για τις αξίες της και τη σημασία που δίνει στην οικογένεια, όλοι μας βάλαμε τη ζωή μας σε παύση για να ζήσουν οι παππούδες μας, να μην τους βρει ο ιός και τους πάρει από κοντά μας. Στερήθηκαν κι αυτοί εμάς και τα εγγόνια τους, έμειναν μόνοι να κάνουν Πάσχα, Χριστούγεννα, Κυριακές για το δικό τους το καλό, προηγήθηκαν στον εμβολιασμό παρά τις κυνικές φωνές που επέμεναν για την προτεραιότητα της επανεκκίνησης της οικονομίας κι όλοι μας είπαμε «μπράβο» και δώσαμε νέα ψήφο εμπιστοσύνης στην οικογένεια ως αξία και τους απόμαχους της ζωής ως πυρήνα της. Μ’ αυτό όλο κατά νου, το έγκλημα στα Χανιά αποκτά μια παραπάνω χροιά... απάνθρωπου και ταυτόχρονα ξένου...

Ας ελπίσουμε οι ένοχοι όλοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί να πληρώσουν παραδειγματικά και τα Πάθη του Χριστού να μείνουν συμβολικά και να μην ξαναποκτήσουν στον αιώνα τον άπαντα κυριολεκτική απόδοση.

Καλό Πάσχα σε όλους!

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 30 Απριλίου - 2 Μάϊου 2021