ΑΠΟΨΕΙΣ

Όταν τον Ιανουάριο η κυβέρνηση ανακοίνωνε την στρατηγική της για τον περιορισμό της διασποράς του κορονοϊού, θεμελιώνοντάς την στην «ατομική ευθύνη», θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενο ότι η αποτελεσματικότητά του σχεδίου θα ήταν περιορισμένη.

Ως λαός, δεν φημιζόμαστε για την πειθαρχία μας, τον σεβασμό στο σύνολο, την αποδοχή κανόνων. Κάθε άλλο μάλιστα.

Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα, όταν στην έλλειψη πειθαρχίας, η κυβέρνηση απάντησε με αυστηροποίηση ελέγχων, επιβολή προστίμων και…ξύλο. Είχε, βλέπετε, περάσει μακρύ χρονικό διάστημα και ο κόσμος δεν μπορούσε να ανεχτεί νέα παράταση σκληρού lockdown.

Τότε ήταν που… «χάθηκε η μπάλα» και πλέον οδηγηθήκαμε σε χαλάρωση των μέτρων- λόγω κόπωσης και…τουρισμού, ενώ ο θάνατος κάνει πάρτι στις ΜΕΘ αλλά και έξω από αυτές.

Αυτά για να πω την αλήθεια, τα ανέμενα. Με βεβαιότητα μάλιστα. Όχι μόνο επειδή έχω εντρυφήσει στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας του νεοέλληνα, αλλά και επειδή ανήκω σε εκείνους που θεωρούν ότι η προσδοκία ομοιομορφίας συμπεριφορών σε μια κοινωνία, εκτός από εσφαλμένη, είναι και μάταιη. Δεν υπάρχει δηλαδή καμιά καμπάνια που να μπορέσει να πείσει το σύνολο του πληθυσμού να τηρήσει τα μέτρα προστασίας, να διατηρήσει την υπομονή και την ψυχραιμία του και να προσέλθει με την σειρά του στα εμβολιαστικά κέντρα.

Όπως και δεν υπάρχει κανένας λαός που να μην έχει ένα ποσοστό δύσπιστων, αρνητών και πρόθυμων να πιστέψουν οτιδήποτε αρκεί αυτό να φαίνεται αντίθετο στην κοινή λογική…

Με αυτά ως δεδομένα, αναγνωρίζω την τεράστια δυσκολία να οργανώσει η κυβέρνηση μια επιτυχημένη και αψεγάδιαστη στρατηγική αντιμετώπισης της πανδημίας, όπως και αντιλαμβάνομαι την ευκολία του να ασκεί κανείς κριτική εκ των υστέρων. Ειδικά σε συνθήκες έλλειψης χρόνου, που θα ήταν απαραίτητος για να αναπτυχθούν εξειδικευμένες καμπάνιες που απευθύνονται στα διαφορετικά κομμάτια του παζλ της κοινωνίας.

Κακά τα ψέματα. Όσο κι αν μας ξενίζουν- εμάς που ανήκουμε στους πολλούς- οι μειοψηφικές συμπεριφορές, πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτές και να πορευόμαστε ανάλογα.

Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που θα νιώθουν ότι ξέρουν τα κρυμμένα μυστικά του σύμπαντος, πάντα θα υπάρχουν άλλοι που θα φοβούνται ότι το εμβόλιο θα τους αλλοιώσει την συγκρότηση και πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που νομίζουν ότι οι ισχυροί του κόσμου ασχολούνται από το πρωί μέχρι το βράδυ, με το πώς θα καθυποτάξουν την αφεντιά τους.

Και φυσικά υπάρχουν και οι…πονηροί, που προτείνουν να εμβολιαστούν όλοι οι άλλοι κι έτσι να την…σκαπουλάρουν οι ίδιοι.

Παρόλα αυτά, με το δικό μου το μυαλό και την δικιά μου θεώρηση των πραγμάτων, αδυνατώ να κατανοήσω το πόσοι πολλοί συμπατριώτες μας, είχαν την δυνατότητα να εμβολιαστούν, αλλά το απέφυγαν:

Το 37 % των μεγαλύτερων των 80 ετών

Το 36,5% των 70-79 ετών

Το 54,5% των 60-69 ετών.

Οι αριθμοί είναι πράγματι πρωτοφανείς, την ώρα μάλιστα που καθημερινά πεθαίνουν εκατό περίπου άνθρωποι και περισσότεροι ακόμη μπαίνουν για μια βασανιστική και με αβέβαιη εξέλιξη νοσηλεία, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων – το 95%- είναι ανεμβολίαστοι.

Αλλά είπαμε: ο…εξυπνότερος λαός του κόσμου, αμφισβητεί την επιστήμη και λατρεύει τους…αλμπάνηδες!

****************************************************************************************************

Ύστερα από δεκαετίες απόλυτης κυριαρχίας του χρήματος που επέβαλε σε πολιτικούς και κυβερνώντες ανά τον κόσμο πώς θα πορεύονται και τι θα αποφασίζουν, ύστερα από πολέμους όχι στο όνομα του κάποιου ιδανικού, αλλά των «συμφερόντων», τα οποία ήταν πάντοτε και χωρίς εξαιρέσεις τα κέρδη, ύστερα από δεκαετίες που με τη βοήθεια της παγκοσμιοποίησης επιβλήθηκε με το καλό ή το άγριο πως νόμος είναι το κέρδος των πολυεθνικών και των funds που έκαναν ό,τι ήθελαν σε κάθε επίπεδο, κάτι δείχνει πως αλλάζει και πώς αυτή η πορεία μπορεί να ανακοπεί.

Κι αυτό μέσα σε συνθήκες πανδημίας. Εντυπωσιακό αλλά συνάμα απόλυτα λογικό. Γιατί για να πιάσεις το κουβάρι από την αρχή, δυστυχώς πρέπει να έχεις φτάσει προηγουμένως στον μέγιστο κίνδυνο. Γιατί ο κόσμος μπορεί να αλλάξει (κι έχει γίνει αυτό στο παρελθόν) μόνο μέσα από τις καταστροφές ή τις επαναστάσεις. Γιατί η ανθρωπότητα στην τελική είναι σαν τον... Φοίνικα. Μόνο μέσα από τις στάχτες μπορεί να αναγεννηθεί.

Το ακόμη, όμως, πιο εντυπωσιακό είναι πως η σπίθα δεν άναψε από τους «συνήθεις υπόπτους» ούτε σε τόπους με... παράδοση στην εναντίωση σ’ αυτό που ονομάζουμε «σύστημα», αλλά εκεί που γεννήθηκε η προηγούμενη κατάσταση, στην κοιτίδα των πολυεθνικών, των funds, των πολέμων, στην πατρίδα του «συστήματος», δηλαδή τις ΗΠΑ.

Ο Τζο Μπάιντεν έχει εκπλήξει μέχρι τώρα ευχάριστα τον πλανήτη, του οποίου ηγείται ως «πλανητάρχης» και έχει ξεπεράσει κατά πολύ και τις υψηλότερες προσδοκίες των υποστηρικτών του και όσων πίστευαν και ήλπιζαν πως θα αρκεστεί στο να κλείσει σχετικά σύντομα τις βαθιές πληγές που άνοιξε ο Τραμπ.

Μέσα σε 100 ημέρες από την ώρα που ανέλαβε τα ηνία έχει δείξει μεγαλύτερη τόλμη και αποφασιστικότητα ακόμη και από τον Μπαράκ Ομπάμα, μια χαρισματική προσωπικότητα για τις ΗΠΑ και για τον πλανήτη.

Πρώτος στόχος ήταν η καταπολέμηση της πανδημίας και το πέτυχε. Ταυτόχρονα έτρεχε και τρέχει με ταχείς ρυθμούς το μεγαλεπήβολο όραμά του για τη σωτηρία του πλανήτη από την κλιματική αλλαγή με μια προσήλωση πρωτοφανή. Έπειτα έκανε μια πλήρη αναστροφή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ που υπέστη καταστροφή πραγματική και αίγλης από τον αλλοπρόσαλλο προκάτοχό του και φυσικά με το πιο φιλόδοξο οικονομικό σχέδιο στην ιστορία των ΗΠΑ βάζει πλώρη για μια Αμερική που θα τιμήσει το προσωνύμιο «χώρα της ευκαιρίας» και του ονείρου.

Το τελευταίο χτύπημα του γηραιού, πλην με ιδέες και τόλμη 20άρη, Μπάιντεν ήταν αυτό με την απελευθέρωση των πατεντών των εμβολίων.

Για να ξέρουμε τι λέμε, ούτε ο 78χρονος πλανητάρχης έγινε ξαφνικά πολέμιος του «συστήματος», το οποίο υπηρετεί άλλωστε ως πολιτικός για περισσότερα από 50 χρόνια, ούτε κανείς μας είναι τόσο αφελής να πιστεύει σε ρομαντισμούς μιας άλλης εποχής.

Μονόδρομος φαίνεται να είναι η απόφαση αυτή και άκρως κυνική και υπολογιστική. Κι αυτό καθώς ο μόνος τρόπος να τελειώσει η πανδημία –και να μπει στις ράγες και πάλι η παγκόσμια οικονομία, την οποία έν πολλοίς ελέγχει ο Μπάιντεν- είναι ο μαζικός εμβολιασμός όχι των δικών μας μόνο, αλλά όλων, όπου κι αν βρίσκονται, ό,τι εισόδημα κι αν έχουν, ό,τι ιδέες κι αν κουβαλούν.

Όποιος αδυνατεί να κατανοήσει τι σημαίνει το «παν», το πρώτο συνθετικό της ελληνικής λέξης πανδημία, ξεχνώντας ταυτόχρονα σε ποιον αιώνα ζούμε και πώς η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μια αφηρημένη έννοια για τσιτάτα στους τοίχους, αλλά μας αφορά από την ώρα που ξυπνάμε και ετοιμάζουμε τον καφέ που παράγεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και συσκευάζεται σε άλλη ήπειρο, τότε μπορεί να δει τον Μπάιντεν σαν έναν «γραφικό παππού» που έπαθε... λατινοαμερικανίαση.

Τον εαυτό του, τη χώρα του και τα συμφέροντά της κοιτάζει με την απόφαση αυτή ο Μπάιντεν. Γιατί ή θα γίνει μαζικός εμβολιασμός σε κάθε γωνιά του κόσμου τώρα ή θα μας προλάβουν οι μεταλλάξεις. Και τότε μπορεί οι φαρμακευτικές να θησαυρίζουν αλλά όλος ο κόσμος θα μετρά νεκρούς και χαμένα χρόνια.

Ας μη γελιόμαστε, όμως. Η συζήτηση μόλις άνοιξε, οι πρώτες αντιδράσεις ήρθαν (όπως το «nein» της Μέρκελ) κι ακόμη κι αν οι Δυτικοί δεθούν στο άρμα του Μπάιντεν, δεν μπορεί να αλλάξει κάτι από τη μια μέρα στην άλλη. Όμως, το πρώτο βήμα έγινε κι ας ενώσουμε κι εμείς το «εύγε» μας με εκείνο της ανθρωπότητας που έχει ανάγκη από ανθρώπους που βγαίνουν μπροστά και κυρίως έχει ανάγκη να τελειώσει... χθες την περιπέτειά της με τον κορονοϊό.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 09.05.2021