Αφού τα καταφέραμε και μείναμε μέσα το Πάσχα, κάναμε Ανάσταση στο μπαλκόνι, ψήσαμε στο φούρνο και φάγαμε ανά μικρά και ευέλικτα σχήματα αποτελούμενα από όσους μοιράζονται το ίδιο σπίτι, έρχεται η ώρα να αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα.

Η… μερική επαναφορά στη ζωή μας μετά την επίτευξη του εθνικού στόχου που ήταν η επιπέδωση της καμπύλης μετάδοσης του κορονοϊού, άρχισε να μορφοποιείται από τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, και κάνει πρεμιέρα αύριο Δευτέρα 27 Απριλίου από τα υποθηκοφυλακεία, τα πρωτοδικεία και τα ειρηνοδικεία, για να περάσει στις μικρές επιχειρήσεις και στις σχολικές τάξεις του λυκείου.

Από την πρώτη στιγμή στη χώρα μας το υγειονομικό κομμάτι της κρίσης αντιμετωπίστηκε ως το πιο σημαντικό. Είναι λοιπόν φυσικό να υπάρχει ικανοποίηση για τα αποτελέσματα σε αυτό το πεδίο, ωστόσο εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι τώρα αρχίζουν τα… επόμενα δύσκολα. Τώρα που θα ανοίξουν οι πόρτες για να βγούμε έξω, κι οι επιστήμονες θα καθορίζουν τα επόμενά μας βήματα εξετάζοντας κι επανεκτιμώντας ανά βδομάδα ή ανά δύο εβδομάδες την πορεία εξάπλωσης της νόσου.

Το περίφημο recovery plan έχει πολλές πτυχές και εκφάνσεις και το ζητούμενο είναι η επιστροφή στη ζωή να μην αφήσει κανέναν στο περιθώριο.

Η παραφωνία με τα δήθεν εκπαιδευτικά προγράμματα κατάρτισης επιστημόνων που έδειξε ότι δεν θέλουμε πολύ να πάμε από το… καλό στο χειρότερο, αποκαταστάθηκε με την απόσυρσή τους. Το «σκοιλ ελοικικού» κι «ο μέτζης του νεούκτη» μας άφησαν χρόνους αφήνοντας μόνο τα 600 ευρώ στους επιστήμονες, αλλά μας υπενθύμισαν ότι το τραύμα απέχει δύο γράμματα από το θαύμα κι ότι είμαστε τόσο ικανοί που είμαστε ικανοί για όλα. Αν έμεινε κάτι καλό από τη διαδικασία είναι ότι θα αναζητηθούν μέσω αξιολόγησης τα κέντρα κατάρτισης της κακιάς ώρας.

Γι’ αυτό χρειάζεται ένας Τσιόδρας παντού. Στην πραγματική οικονομία για να σωθούν όσο περισσότερες ΜΜΕ γίνεται, στη στήριξη της απασχόλησης ώστε να μην βρεθούν οι εργαζόμενοι που τέθηκαν σε καθεστώς αναστολής της σύμβασης εργασίας τους στο έλεος ασύδοτων εργοδοτών. Η αξιωματική αντιπολίτευση επιμένει ότι στα συρτάρια του υπουργείου Εργασίας κρύβονται σχέδια για επιστροφή στα 533 ευρώ το μήνα (κατ’ αναλογία των 800 που δόθηκαν για 45 ημέρες). Περιμένουμε να διαψευσθεί.

Στην υγεία, στους τομείς που δεν σχετίζονται με τον κορονοϊό, υπάρχουν εξετάσεις, ιατρικές πράξεις, και επεμβάσεις που πρέπει να γίνουν άμεσα, κυρίως σε πολίτες που ανήκοντας στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού παραμέλησαν την υγεία τους. Ποιοι θα προηγηθούν, θα αντέξει το δημόσιο τους εξ αναβολής ασθενείς ή όσοι αντέχουν οικονομικά θα σπεύσουν στις ιδιωτικές κλινικές; Κι εκεί θα υπάρχει κάποιος έλεγχος για τυχόν λογικές εκμετάλλευσης όσων βρίσκονται σε ανάγκη;

Ακόμη και στη διαχείριση της νέας καθημερινότητάς μας θα χρειαστούμε μπούσουλα. Οι απαγορεύσεις, τουλάχιστον στην αυστηρή μορφή που τις γνωρίσαμε από τα μέσα Μαρτίου θα αρθούν, αλλά δεν θα είμαστε σίγουροι για το τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε με την ελευθερία μας. Για παράδειγμα ποιος θα μπει μέσα σε καφέ ή σε ταβέρνα για να καταναλώσει φαγητό ή να πιει κάτι χωρίς να αναλογιστεί αν οι εργαζόμενοι στο σέρβις λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης; Για διακοπές ούτε λόγος. Ούτως ή άλλως λίγες τσέπες θα τις αντέξουν, αφήστε που θα χρειαστεί τόλμη να μείνεις σε ξενοδοχείο, γι’ αυτό και ο τουριστικός κλάδος χρειάζεται το δικό του σχέδιο για να μην αφανιστεί.

Η ζόρικη συμβίωσή μας με τον κορονοϊό θα συνεχιστεί -αν δεν αποχωρήσει ο ίδιος από αυτή τη σχέση- μέχρι να βρεθεί το σωτήριο εμβόλιο ή αξιόπιστη φαρμακευτική αγωγή. Κι όσο θα συμβαίνει αυτό, μόνο ένας Τσιόδρας δεν φτάνει.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 26 Απριλίου 2020