ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θα διαλυθεί ούτε θα επιστρέψει στο 3%. Ο Αυριανισμός που εξέλιξε ο Τσίπρας και συνεχίζουν ο Κασελάκης με την φρουρά του, ανταποκρίνεται στην αισθητική ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, συνεπώς τού εξασφαλίζει μία σεβαστή απαραίτητη εκλογική περιουσία. Δεν χρειάζεται να ανταποκρίνεται και στην πολιτική της άποψη γιατί, απλούστατα, πολιτική άποψη δεν υπάρχει. Για τον ΣΥΡΙΖΑ η Αριστερά υπήρξε απλώς ο φερετζές. Το κοινό του είναι τόσο «αριστερό» όσο οι ψηφοφόροι του που το 2015 ψήφισαν στην Κοζάνη πρώτη και με διαφορά την προερχόμενη από τους ΑΝΕΛ και ήδη γνωστών απόψεων Ραχήλ Μακρή. Με αυτήν ταυτίζονταν. Και το νερό στην Κοζάνη δεν είναι πολύ διαφορετικό από το νερό στη Θεσσαλονίκη όπου ψήφισαν τον Ζουράρι, όχι τον Κουράκη ή τον Μηταφίδη. Ή σε όλη την Ελλάδα όπου ο Κουντουρά πήρε τέσσερις φορές περισσότερους σταυρούς από τον Βαλντέν ή τον Πλουμπίδη. Γι’ αυτό, άλλωστε, κατά ακόμη μία εύστοχη παρατήρηση του Ευάγγελου Βενιζέλου, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε «υδαρής». Δεν είχε ιδεολογία, ραχοκοκαλιά, έπαιρνε το σχήμα του δοχείου στο οποίο τοποθετείτο. Σήμερα, αυτό που αξιώνει ο «κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ» είναι να επιστρέψει στην εξουσία, αυτή τη φορά ως κόμμα του λαϊκίστικου κέντρου. Και επειδή ο μικρός, όντως αριστερός, πυρήνας θεωρείται εμπόδιο, τον αντιμετωπίζει με τόσο μίσος.

Όσοι θεώρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ δημιούργημα της οικονομικής κρίσης και υπέθεσαν ότι θα εξαφανιζόταν μαζί της, δεν είδαν τι συνέβαινε γύρω τους. Είτε αγνόησαν το κοινό στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται είτε το αντιμετώπισαν με εξαιρετικά φιλόφρονα τρόπο. Το κοινό αυτό δεν εμφανίσθηκε με τα Μνημόνια ούτε αποτέλεσε δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ. Προϋπήρχε! Εγκαταβιώνει εδώ και δεκαετίες στα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Ένα μικρότερο μέρος μέσα στη Νέα Δημοκρατία και ένα μεγαλύτερο στο ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα, όχι απλώς το ανέχθηκαν αλλά το κολάκευσαν και το χρησιμοποίησαν, συνεπώς φέρουν αναλόγως και την ιστορική ευθύνη. Η Νέα Δημοκρατία κλονίστηκε αλλά ορθοπόδησε. Το ΠΑΣΟΚ λίγο έλειψε να εξαφανιστεί. Στον βραχύ χρόνο, το γκρεμοτσάκισμα από το 43,92% του 2009 στο 4,68% του 2015, υπήρξε πολύ άδικο για το κόμμα που «μάτωσε» για να σώσει την πατρίδα από την καταστροφή. Αλλά στον μακρό χρόνο υπήρξε εκδίκηση της Ιστορίας. Από την οποία, πάντως, το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να έχει γενικώς παράπονα αφού χάρις σε κάποια μεταφυσική παρέμβασή της, το 1996 (και «αντίθετα με την ροή του αγώνα», όπως λέμε στο ποδόσφαιρο), τις εσωκομματικές εκλογές κέρδισε οριακά ο Σημίτης. Η χώρα εξασφάλισε τον καλύτερο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης και το ΠΑΣΟΚ τον άνθρωπο που θα έπρεπε να έχει κορώνα στο κεφάλι του. Τώρα, πώς ο Σημίτης κατάφερε να αλλάξει την πορεία της χώρας μέσα από ένα κόμμα τόσο δηλητηριασμένο από τον Αυριανισμό, αυτό ελπίζουμε να το γράψει στα απομνημονεύματά του.

Το ερώτημα είναι πώς εκτιμά το ΠΑΣΟΚ το πολιτικό καταπίστευμα Σημίτη και πόσο αυτό μπορεί να προσδιορίσει τη θέση του μέσα στο νέο πολιτικό σκηνικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να κινηθεί προς το Κέντρο, με όρους λαϊκισμού. Η Νέα Δημοκρατία έχει επιλέξει να κινηθεί προς το Κέντρο με όρους εκσυγχρονισμού που, όμως, παραμένουν λόγια. Τεσσεράμισι χρόνια τώρα, μεταρρυθμίσεις ακούμε και μεταρρυθμίσεις δεν βλέπουμε -εκτός εάν ως μεταρρύθμιση θεωρεί την ψηφιοποίηση του Δημοσίου οπότε υπάρχει παρεξήγηση ως προς την έννοια των λέξεων. Αυτό ακριβώς είναι το κενό που οφείλει να καλύψει το ΠΑΣΟΚ. Η χώρα χρειάζεται ένα ΠΑΣΟΚ που δεν θα μιλά απλώς για τις αξίες του μεταρρυθμιστικού Κέντρου αλλά και θα τις υπηρετεί όπως τις υπηρέτησε στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας του. Ευρωπαϊκό, πατριωτικό, φιλελεύθερο, τολμηρό. Χωρίς «μαλλιά στη γλώσσα» και γραμμάτια στους μπαχαλάκηδες των Εξαρχείων….

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19.11.2023