ΑΠΟΨΕΙΣ

Το δημοψήφισμα του 2015 κατέγραψε αυθεντικά πώς οι δύο όχθες της ελληνικής κοινωνίας προσεγγίζουν την πραγματικότητα και τον σύγχρονο κόσμο. Όχι Δεξιά και Αριστερά -αυτό είχε τελειώσει προ πολλού. Και αν ο «αντιμνημονιακός αγώνας», η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εσχάτως ο «πολακισμός», προσέφεραν κάποια υπηρεσία, είναι ότι ανέδειξαν πόσο είχε προχωρήσει η ομογενοποίηση των θεωρητικώς αντιθέτων. Η πραγματική αντίθεση είναι παραλογισμός - ορθολογισμός. Aυτήν αποκάλυψε το 62-38 και αυτήν συναντάμε έκτοτε με πολύ μικρές αποκλίσεις σε κάθε μείζον ζήτημα. Στους περιορισμούς κυκλοφορίας για τον COVID-19, στην συμπάθεια προς τον Πούτιν, στην προπαγάνδα denazify Ukraine, στις αιτίες των ανατιμήσεων και τώρα στο δυστύχημα των Τεμπών. Για το οποίο έξι στους δέκα δηλώνουν ότι ευθύνεται η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΕΝΟΣΕ!

Βεβαίως, κάποιοι ερωτώμενοι αγνοούν εάν τα τρένα έχουν στρογγυλό τιμόνι ή πηδάλιο με λαγουδέρα. Ακόμη περισσότεροι, έχουν μαύρα μεσάνυχτα τι είναι ο ΟΣΕ και τι ΤΡΕΝΟΣΕ. Αλλά αυτός είναι ο «ντορός» της Μεταπολίτευσης, ο ιδιωτικός τομέας να θεωρείται πάντοτε ένοχος. Ακόμη κι όταν δεν είναι ιδιωτικός, όπως τώρα, αφού η ΤΡΕΝΟΣΕ ανήκει στο ιταλικό δημόσιο. Στην ραθυμία των ανθρώπων να μάθουν, στην απροθυμία τους να παρεκκλίνουν από τις δογματικές εμμονές επενδύουν εκείνοι που θέλουν να τους σέρνουν από τη μύτη.

Και κάπως προέκυψε η ανοησία «δικά σας τα κέρδη, δικοί μας οι νεκροί». Για ένα δυστύχημα όπου από την αρχή ως το τέλος υπάρχει μόνο Δημόσιο. Ο σταθμάρχης που δεν ήξερε να βάλει ένα τρένο στη σωστή γραμμή, ο άλλος σταθμάρχης που έφυγε πριν τελειώσει η βάρδια του για να πάρει σουβλάκια, ο προϊστάμενος που έβαλε τον δημόσιο κίνδυνο για να κάνουν τριήμερο οι «παλιοσειρές», ο ίδιος προϊστάμενος που τηλεφώνησε σε επιμελητή του ΕΣΥ για να πάρει αναρρωτική άδεια τριάντα ημερών, ο γιατρός που υπέγραψε την άδεια των τριάντα ημερών χωρίς να εξετάσει τον υποτιθέμενο ασθενή. Βλέπετε τίποτε ιδιωτικό σε αυτή την εικόνα; Και αν ανοίξουμε το κάδρο, ένα πολιτικό σύστημα που επέτρεψε σε έναν αχθοφόρο 59 ετών να γίνει σταθμάρχης ώστε να πάρει υψηλότερη σύνταξη, ο ΟΣΕ που εκπαίδευσε ελλιπώς τον σταθμάρχη και μία Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων που έχει πρόεδρο μία πρώην υπάλληλο του ΙΚΑ γιατί προφανώς δεν υπήρχαν σε όλη τη χώρα άνθρωποι που ξέρουν κάτι περισσότερο από σιδηρόδρομο. Έστω και «στρατιώτες του κόμματος».

Αυτό, όμως, λέγεται τυχοδιωκτισμός. Να προσπαθείς να αποκομίσεις πολιτικά οφέλη συσκοτίζοντας την αλήθεια. Και εντέλει ο ασφαλέστερος τρόπος για να μην αποδοθούν ευθύνες σε κανέναν, είναι να αποδίδονται οι ίδιες ευθύνες σε πολλούς. Η συζήτηση αν λειτουργούσε ή όχι το σύστημα τηλεδιοίκησης, αγνοεί σκοπίμως ότι ο σιδηρόδρομος προορίζεται να λειτουργεί ακόμη και χωρίς τηλεδιοίκηση. Έτσι λειτουργούσε επί δεκαετίες, χωρίς καν ασυρμάτους, σε μονή γραμμή και σε τετραπλάσιο δίκτυο από το σημερινό αλλά μόλις το 1968 συνέβη το πρώτο πολύνεκρο δυστύχημα. 

Τηλεδιοίκηση εγκαταστάθηκε πριν από είκοσι χρόνια και λειτούργησε ελάχιστα, όπως πλέον μάθαμε, με οδυνηρό τρόπο. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια το ταξίδι με το τρένο δεν ισοδυναμούσε με απόπειρα αυτοκτονίας; Επειδή οι ΣΕΚ, οι ΣΠΑΠ, οι Σιδηρόδρομοι Θεσσαλίας είχαν στρατιωτική πειθαρχία, οι υπάλληλοι θεωρούσαν «Ευαγγέλιο» το Εγχειρίδιο Κυκλοφορίας και από κανενός το μυαλό δεν περνούσε να φύγει νωρίτερα για να πάρει σουβλάκια. Και αν τυχόν περνούσε, θα είχε πάει στο σπίτι του την επόμενη στιγμή. Χωρίς κανένας συνδικαλιστής να αναλάβει την προστασία του και κανένα πολιτικό κόμμα να τον εμφανίσει ως «εξιλαστήριο θύμα».

Η συζήτηση γιατί δεν προχώρησε η σύμβαση 717, αν το σύστημα που υπήρχε στη Λάρισα ήταν τοπικό ή υπερτοπικό, εάν αυτό λέγεται τηλεδιοίκηση ή video game έχει κεφαλαιώδη σημασία. Αλλά πριν από αυτήν πρέπει να συμφωνήσουμε ότι εάν οι υπάλληλοι εφάρμοζαν τον «αρχαίο» κανονισμό, όπως όφειλαν, το ατύχημα δεν θα είχε γίνει. Μετά, κουβεντιάζουμε για ό,τι θέλετε.