Η ομαδοποίηση προσωπικοτήτων, καταστάσεων ή γεγονότων, κοινώς το τσουβάλιασμα δεν οδηγεί σε σωστά συμπεράσματα. Το συνηθίζουμε όμως για λόγους ευκολίας και γιατί μας γλιτώνει από την υποχρέωση βαθύτερης σκέψης, χωρίς να μας νοιάζει πολλές φορές ότι μπορεί και να αδικούμε ανθρώπους.

Το παράδειγμα της Μυρσίνης Λοΐζου δεν σημαίνει ότι οι επίγονοι σπουδαίων ανθρώπων είναι πάντα ολίγιστοι όταν τους συγκρίνουμε με τους ανθρώπους που τους έδωσαν ζωή.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν παλέψει και συνεχίζουν να παλεύουν σε όλη τους τη ζωή για να επιτύχουν αξιόλογο έργο στον τομέα που έχουν επιλέξει να εργαστούν. Ίσως και να διαπρέπουν σε αυτόν τον τομέα και να έχουν ήδη προσφέρει περισσότερα από το διάσημο γονιό τους και φυσικά δεν οφείλουν σε κανένα να αλλάξουν όνομα, για να αποδείξουν την προσωπική τους αξία. Το ότι κινδυνεύουν σε κάποια καμπή του βίου τους να προκαλέσουν σχόλιο του τύπου «έλα, μωρέ, ο γιος του μπαμπά του είναι, γι’ αυτό…» προφανώς και δεν τους απασχολεί.

Όπως δεν νιώθουν ότι έχουν την υποχρέωση να αλλάξουν όνομα άνθρωποι σαν τη Μόνικα Λεβίνσκι. Οι περισσότεροι την ξέρουν ως σκάνδαλο και ίσως να είχαμε ξεχάσει ότι πρόκειται για γυναίκα, αν ο λόγος που έγινε σκάνδαλο δεν σχετιζόταν με το φύλο της. Η Αμερικανίδα, που στα 22 της με μία λάθος συμπεριφορά έγινε το μαύρο πρόβατο στο Λευκό Οίκο και δέχθηκε ίσως το πιο σκληρό bullying παγκοσμίως (τουλάχιστον στην εποχή προ fb), έχει στρατευθεί εναντίον του -διαδικτυακού κυρίως- στραπατσαρίσματος προσωπικοτήτων.

Προ ημερών συνομίλησε με το συμπατριώτη της δημοσιογράφο John Oliver και η προσωπικότητα που έβγαλε ήταν μίας συγκροτημένης ώριμης γυναίκας, που αποφάσισε να βάλει το δικό της τέλος στην ιστορία της.

Το σημείο της τηλεοπτικής συνέντευξης, που μάλλον με έπεισε ότι η 45άρα Μόνικα απέχει παρασάγγες από τον 20χρονο εαυτό της, ήταν η απάντησή της στην ερώτηση αν σκέφτηκε ποτέ να αλλάξει το όνομά της. Όχι, είπε, για πολλούς λόγους και ένας από αυτούς είναι ότι θα επιχειρούσα να στηρίξω σε ένα ψέμα μία νέα επαγγελματική καριέρα. Ο άλλος είναι ότι ο Μπιλ Κλίντον δεν άλλαξε όνομα. Έχει δίκιο και μάλιστα το επώνυμο παραλίγο να ανήκε και σε δεύτερο πρόεδρο των ΗΠΑ, αν είχε καλύτερη τύχη η Χίλαρι (ίσως και η χώρα της).

Θα μπορούσε άραγε κάποιο ελληνικό κόμμα να συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιό του θύμα bullying που επιβίωσε αντί να κάνει παιδομάζωμα με βάση το επίθετο; Άλλωστε ένα όνομα από μόνο του -όσο κι αν έχει δοξαστεί στο παρελθόν ή έχει τσαλακωθεί- δεν λέει τίποτε. Η ουσία βρίσκεται στο περιεχόμενο του ανθρώπου που ταυτοποιεί.

Υπέρβαση θα μου πείτε και τα κόμματα ρέπουν στα εύκολα κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας…