ΑΠΟΨΕΙΣ

Είναι οι άνθρωποι που βλέπουν το τέλος πριν δουν την ταινία, που γνωρίζουν το φινάλε πριν διαβάσουν το βιβλίο.

Είναι οι άνθρωποι που προεξοφλούν τα πάντα, που δεν ζουν το παρόν γιατί φοβούνται το μέλλον, που αρνούνται να αφεθούν στη στιγμή, στη ζωή, στη χαρά, στο συναίσθημα, από ανασφάλεια γι’ αυτό που ίσως ακολουθήσει, το οποίο φυσικά και δεν ξέρουν αλλά πιστεύουν ότι μπορούν να προβλέψουν.

Εκείνοι που βάζουν τρικλοποδιές στον ίδιο τους το εαυτό και χάνουν τα καλύτερα έχοντας την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα αποφύγουν τα χειρότερα. Αλλά η ψευδαίσθηση είναι μια φούσκα που σκάει πολύ εύκολα σ’ αυτή τη μικρή μας πορεία, που λέγεται ζωή. Και τα δύσκολα, έτσι κι αλλιώς, έχουν τη θέση τους μέσα σ’ αυτήν είτε το θέλουμε είτε όχι. Το ίδιο και τα εύκολα.

Ένα μαζί οι χαρές και οι λύπες, ο απώλειες και οι γέννες, οι αγαπημένοι και οι αντιπαθείς, τα όμορφα και τα άσχημα, όλα τα ετερώνυμα και τα ομώνυμα.

Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα δεν μπορείς να αποφύγεις τίποτα. Ούτε τη λύπη ούτε τη χαρά, ούτε την ασφάλεια, ούτε την ανασφάλεια, ούτε την ουσία ούτε το ανούσιο. Αυτό στο οποίο μπορείς να πιστεύεις ίσως είναι η συνειδητότητα και ο ανώτερός σου εαυτός.

Γι’ αυτό θαυμάζω εκείνους που αφήνονται στο ωραίο τυχαίο, που επιμένουν και υπομένουν γι’ αυτό, που δέχονται ειλικρινά και χωρίς περιστροφές, δεύτερες σκέψεις ή αρνητικά συναισθήματα ό,τι καλό τους συμβαίνει.

Ξέρω πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Ζουν ανάμεσά μας, πιστέψτε με. Μπορεί να μην είναι ψηλά σε ιεραρχίες εξουσίας, να μην έχουν βίλες, κότερα και πισίνες, να αρκούνται στα τριάντα τετραγωνικά του ευτυχισμένου τους εγώ, να εργάζονται για το κοινό καλό και να επιθυμούν απλά μια ισορροπία στη ζωή ώστε να ευγνωμονούν την κάθε μέρα.

Να χαίρονται την υγεία τους, να αγαπούν τον εαυτό τους και το σώμα τους, να ερωτεύονται και να το εκφράζουν, να το βιώνουν χωρίς κρατήματα ή εγκλωβισμούς.

Αυτοί είναι οι δικοί μου άνθρωποι, αυτή θέλω να είναι η δική μου ζωή. Όλοι οι άλλοι ας είναι απλώς καλά…