ΑΠΟΨΕΙΣ

Υπάρχουν και βελούδινα διαζύγια, αλλά αυτά αφορούν ελάχιστες περιπτώσεις εξαιρετικά πολιτισμένων ανθρώπων.

Η μεγάλη πλειοψηφία των διαζυγίων, είτε είναι συμφωνίες συναλλαγής και διασφάλισης αμοιβαίου συμφέροντος, είτε είναι αιματηρά και ψυχοφθόρα που βλάπτουν ανεπανόρθωτα αμφότερους τους συζύγους κι οπωσδήποτε τα παιδιά, τα σόγια, τις κοινές περιουσίες.

Τσίπρας και Καμμένος, δεν υπήρχε περίπτωση να χωρίσουν βελούδινα. Να συνομολογήσουν, δηλαδή, ότι ολοκλήρωσαν το έργο χάριν του οποίου συνέπραξαν και πλέον ακολουθούν o καθένας τον δρόμο του. Άλλωστε η συνοδοιπορία τους, δεν είχε εθνικά, ιδεολογικά ή πολιτικά χαρακτηριστικά. Τους ένωσε αποκλειστικά και μόνον η κατάκτηση και αναλογική νομή της εξουσίας.

Χάριν αυτής όχι μόνον συνεργάστηκαν αρμονικά, αλλά ταυτίστηκαν σε απόλυτο βαθμό. Τέτοιον, ώστε προκειμένου να μην διαταραχτεί η άσκηση της εξουσίας, από τη μια να θυσιάζονται υπουργοί (Φίλης, Κοτζιάς) και από την άλλη να μετατοπίζονται με άνεση βουλευτές του «μικρού» στο μαντρί του «μεγάλου» κυβερνητικού εταίρου.

Πιστεύω επίσης, ότι Τσίπρας και Καμμένος δεν υπάρχει περίπτωση να χωρίσουν με καυγά. Να νιώσουν δηλαδή προδοσία, απιστία, προσβολή ή όποιο άλλο συναίσθημα βιώνουν όσοι χωρίζουν άσχημα. Γι’ αυτό και δεν κινδυνεύουν να…«ξεκατινιαστούν» βγάζοντας ο ένας άπλυτα του άλλου στη φόρα, ή διαρρέοντας το περιεχόμενο των μυστικών συνομιλιών και των συμφωνιών που συνήψαν «πίσω από τις κουρτίνες».

Κι αυτό, όχι μόνον επειδή «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη», αλλά επειδή σύμφυτο στον χαρακτήρα αμφότερων είναι το «μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια», η ομερτά και η ανάμεσά τους μπέσα που χαρακτηρίζει τα… κουτσαβάκια.

Αυτό που απομένει, είναι η «παρά φύσιν» σύμπραξη ενός αριστερού -της ριζοσπαστικής κι ακτιβίστικης εκδοχής της- κι ενός ακροδεξιού με σαφές λαϊκιστικό κι εθνικιστικό στίγμα, να διαλυθεί όταν πρέπει και με έναν τρόπο που δεν βλάπτει, αλλά βοηθά και τα δύο μέρη.

Διακινδυνεύω την πρόβλεψη, ότι αυτό ακριβώς θα γίνει. Ούτε σφαγές, ούτε μίση, ούτε συμμαχικά μαχαιρώματα, ούτε χτυπήματα κάτω από τη μέση.

Ο Τσίπρας χρειάζεται να φτάσει στις εκλογές ηγούμενος μιας μεγάλης αντιμητσοτακικής δημοκρατικής- προοδευτικής συμπαράταξης ενσωματώνοντας την στρατιά των πρόθυμων… Ραγκούσηδων και επιδεικνύοντας σοσιαλδημοκρατικό-ευρωπαϊκό προφίλ, τα οποία δεν συνάδουν με τον Καμμένο και τα παραληρήματά του.

Από την άλλη, ο Πάνος Καμμένος δεν έχει καμιά περίπτωση να διεκδικήσει την εκ νέου είσοδο του κόμματός του στη Βουλή, παραμένοντας «βαστάζος» του Αλέξη. Χρειάζεται να πουλήσει «πατριωτιλίκι» κι «αντριλίκι», να ταυτιστεί με τους ομοφοβικούς και τους πλέον ακραίους εκκλησιαστικούς κύκλους, να πλασάρει σεξισμούς παλιού γυμνασίου αρρένων, να εκσφενδονίζει απειλές για τους… «λαθρομετανάστες».

Θα γίνουν ΟΛΑ, ΟΤΑΝ πρέπει κι ΟΠΩΣ πρέπει εξυπηρετώντας τα δύο… φιλαράκια. Όλα τα άλλα είναι για τους αγαθούς και τους αφελείς.

-Δεν ξέρω πότε θα γίνουν βουλευτικές εκλογές.

-Ούτε ο Τσίπρας ξέρει, καθώς δεν κατέληξε ακόμη στο πότε τον συμφέρει. Αυτό άλλωστε είναι και το μόνο που τον νοιάζει. Ούτε τα εθνικά γέρνουν την πλάστιγγα, ούτε η οικονομία, ούτε τίποτα άλλο, παρά μόνον το πώς θα εξυπηρετηθεί ο πολιτικός του σχεδιασμός.

-Κι όταν λέω «τον συμφέρει» δεν εννοώ ότι ψάχνει την ημερομηνία που θα του επιτρέψει να κερδίσει τις εκλογές. Αυτό ξέρει καλά πως δεν μπορεί να το διεκδικήσει. Έξυπνος άνθρωπος ο Αλέξης Τσίπρας, αντιλαμβάνεται ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που το κόμμα του θα ηττηθεί στις κάλπες. Γι’ αυτό και αντί να παραδώσει τα όπλα, ή να χτυπάει γροθιά στο μαχαίρι, σχεδιάζει την επόμενή του ημέρα.

-Ο στόχος του είναι τριπλός:

Πρώτον, να μικρύνει όσο γίνεται το ποσοστό της ΝΔ ώστε να περιοριστεί η δυνατότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη να κυβερνήσει όπως θέλει, καθιστάμενος όμηρος είτε άλλων κομμάτων είτε άσπονδων εσωκομματικών του φίλων.

Δεύτερον, να κρατήσει ο ίδιος σημαντικό ποσοστό -κοντά στο 30% το προσδιορίζει- ώστε αφενός να κλείσει τα στόματα των δικών του που περιμένουν να του ασκήσουν κριτική για τα έργα και τις ημέρες του στο Μαξίμου (ότι έχασε την ευκαιρία να ασκήσει «αριστερές» πολιτικές και να θεσπίσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις), αφετέρου να αντιπολιτεύεται δυναμικά, δείχνοντας ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της επιστροφής του στο Μαξίμου.

Τρίτον -και κατά την γνώμη μου σημαντικότερο- να εξαφανίσει το ΚΙΝΑΛ ώστε να καταστεί ο ίδιος, ο αδιαμφισβήτητος δεύτερος πόλος του ελληνικού πολιτικού συστήματος που θα εκπροσωπεί αποκλειστικά την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και εναλλάσσεται στη διακυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία, η οποία κατάφερε να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία στον χώρο της δεξιάς, εκμηδενίζοντας την επιρροή του Καμμένου ή άλλων εγχειρημάτων που αποπειράθηκαν διάφοροι φιλόδοξοι συντηρητικοί πολιτικοί.

-Προκειμένου να εργαστεί αποδοτικά για τη διαμόρφωση των καλύτερων δυνατών προϋποθέσεων για την εξυπηρέτηση της στρατηγικής του, ο Αλέξης Τσίπρας χρειάζεται χρόνο, μέσα στον οποίο θα μπορέσει:

Α. Να ναρκοθετήσει τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, φορτώνοντάς του οικονομικές υποχρεώσεις που είναι δύσκολο να καλύψει (δρομολόγηση διορισμών, αύξηση μισθών, δεσμεύσεις χρηματοδοτήσεων κ.λπ.).

Β. Να ενδυθεί ολοσχερώς τον μανδύα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, (μέχρι και σταυρό φίλησε, τον Ολάντ, τη Μέρκελ και τον Τραμπ εκθείασε, την διεύρυνση του ΝΑΤΟ υπηρέτησε, με τον Πούτιν τα έβαλε).

Γ. Να αλλάξει το κόμμα του, περιθωριοποιώντας τους… αρχειομαρξιστές και βγάζοντας μπροστά τους… δικούς του (Νοτοπούλου, Ηλιόπουλος κ.ά.), τους ΠΑΣΟΚογενείς αλλά και τους κάθε λογής… προσχωρήσαντες (από τους ΑΝΕΛ και τους Λεβέντηδες, μέχρι τους ΠΟΤΑΜΙσιους, τους Οικολόγους και τους ΔΗΜΑΡίτες). Μαθαίνω, ότι στο στενό του επιτελείο καλοβλέπουν ακόμη και την προοπτική να ηγηθεί ο Τσίπρας ευρύτερου εκλογικού σχήματος που θα λέγεται ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, καθιστώντας τον ΣΥΡΙΖΑ και τους μέχρι τούδε συντρόφους του, μειοψηφική συνιστώσα.

-Είμαι τόσο βέβαιος -σαν να τους βλέπω ένα πράμα- πως όταν φεύγουν οι κάμερες, κλείνουν οι πόρτες και μένουν μόνοι τους ο Αλέξης με τον Πάνο, λύνονται στα γέλια που κατάφεραν να πείσουν το πόπολο ότι χωρίζουν τα τσανάκια τους και σκοτώθηκαν για ιδέες και πολιτικές.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 13 Ιανουαρίου