ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι δημοσιογράφοι και ειδικά τα ΜΜΕ που κάποιοι άκριτα κι αγόγγυστα βαφτίζουν «συστημικά», προσδίδοντάς του –έτσι νομίζουν οι μηδενιστές- αρνητική χροιά, κατηγορούμαστε -με ύβρεις πολλές φορές- πως αποκρύπτουμε συγκεκριμένα γεγονότα και δεν μεταφέρουμε από τα μέσα που εργαζόμαστε τις αγωνίες της κοινωνίας ή το θέμα συζήτησης που τρεντάρει στο twitter.

Κι αυτό κάποιες φορές όντως συμβαίνει και είμαι της άποψης πως όταν κάτι ξεσηκώνει την κοινωνία, την απασχολεί έντονα ή αποτελεί αντικείμενο διχόνοιας, πρέπει να αναδεικνύεται, με την εγκυρότητα και την κριτική ματιά ενός κανονικού δημοσιογράφου κι όχι των wannabe των σόσιαλ μίντια. Έτσι, σήμερα αποφάσισα να γράψω για την δεύτερη κουβέντα, την παράπλευρη που γίνεται στο περιθώριο της στυγνής δολοφονίας του Άλκη κι αφορά στον δικηγόρο της τραγικής οικογένειας.

Το ξεκαθαρίζω από την αρχή, πριν ξετυλίξω τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα, πως όταν υπάρχει αίμα ενός παιδιού σ’ ένα δρόμο της πόλης, το ποιοι εμπλέκονται παραπλεύρως είναι ήσσονος σημασίας και μπορεί ενίοτε να αποπροσανατολίζει από το κύριο, το φρικτό κι αυτό κανείς μας δεν πρέπει να το επιτρέψει.

Η περίπτωση του συνηγόρου της οικογένειας του Άλκη, όμως, έχει προκαλέσει πολλές, μα πάρα πολλές συζητήσεις και όσοι ξιφουλκούν έχουν διαφορετική αφετηρία με τους περισσότερους να είναι οπαδοί είτε του ΠΑΟΚ είτε του Άρη είτε άλλων ομάδων που σ’ αυτή την τραγική ιστορία δεν εμπλέκονται, να αναπτύσσουν θεωρίες –κάποιοι σε σημείο συνωμοσίας- για το λόγο που ο Αλέξης Κούγιας, ο πιο ακριβός δικηγόρος της χώρας, ανέλαβε οικειοθελώς και αφιλοκερδώς την πολιτική αγωγή.

Άλλοι μιλούν για διορισμό του από τα συμφέροντα που «πολεμούν» τον ΠΑΟΚ, άλλοι πως το κάνει για τους προσωπικούς του λόγους που είναι αφενός να «φτιάξει» όπως όπως το προφίλ του ενόψει της δίκης Λιγνάδη, αφετέρου να καθυστερήσει η τελευταία (όπως κι έγινε, αφού ζήτησε και πήρε αναβολή λόγω φόρτου) ώστε ο Λιγνάδης να βγει από τη φυλακή παρελθόντος του 18μηνου κι άλλα πολλά.

Το ποιο απ’ όλα τα σενάρια έχει μικρή ή μεγαλύτερη δόση αλήθειας, δεν μπορώ και δε θέλω να μπω στο μυαλό του αμφιλεγόμενου κ. Κούγια για να το πω, αλλά εκείνο που με απασχολεί στην περίπτωση αυτή είναι άλλο. Ο Κούγιας των χιλίων προκλητικών δηλώσεων κατά τη διάρκεια πολύκροτων δικών της χώρας, είναι κόντρα ρόλος, πιο κόντρα δεν πάει, με την απίστευτη στάση αξιοπρέπειας, ήθους κι αγάπης που κρατά η οικογένεια του δολοφονημένου παιδιού. Μιλώντας για τον εαυτό μου (και για όσους ξέρω και το συζητάμε) δε θα μπορούσα ποτέ να μιλήσω με τέτοια λόγια για τους ψυχρούς δολοφόνους του παιδιού μου, ούτε βέβαια να τους συγχωρήσω. Οι άνθρωποι σαν τον κ. Καμπανό και την κ. Kακουλίδου είναι σπάνιοι στον κόσμο μας κι επειδή τους κοιτάζουμε και τους ακούμε γεμάτοι συγκίνηση, σεβασμό και δέος, θα θέλαμε όλοι (ακόμη κι όσοι δεν το ομολογούν) να εκπροσωπούνται με τέτοιον τρόπο. Αξιοπρεπή. Κι ο Αλέξης Κούγιας είτε ως συνήγορος είτε ως πολιτική αγωγή δε θα μας έχει δώσει τέτοια, καλά δηλαδή, δείγματα.

Κι έπειτα υπάρχει και το άλλο και σοβαρότερο. Ως επίμονος παράγοντας (ή και μεγαλοπαράγοντας) του ποδοσφαίρου έχει προσφέρει τα... μέγιστα σ’ αυτό που λέμε «οπαδιλίκι» και σε όλα αυτά που χρωματίζουν αρνητικά τη μπάλα στη χώρα μας. Να έχουμε τώρα μια υπόθεση (και) αθλητικής βίας και να προσπαθεί να εξαρθρώσει και να εκριζώσει τον χουλιγκανισμό, ένας τύπος που «έπαιζε ξύλο» έξω από κανάλια κυνηγώντας δημοσιογράφους, ένας τύπος που βιαιοπράγησε σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές των οποίων ήταν πρόεδρος, ένας τύπος που οι ανακοινώσεις που βγάζει όταν νομίζει πως αδικείται η ομάδα του άνετα εξετάζονται από τις αρχές ως ύποπτες για υποκίνηση σε βία, ένας τύπος που τα λόγια του για τα θύματα των εκάστοτε πελατών του βρίθουν σεξιστικών, ρατσιστικών κι άλλων διακρίσεων, είναι τουλάχιστον οξύμωρο.

Και να τελειώσω λέγοντας πως στη δολοφονία ενός παιδιού δεν υπάρχουν «αλλά». Κι ας ελπίσουμε όχι μόνο να είναι η τελευταία, αλλά να φτιάξουμε μια κοινωνία όπου η δικαίωση των θυμάτων θα είναι τόσο δεδομένη, που κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος δε θα φοβάται τη συγκάλυψη και δε θα έχει ανάγκη βοηθούς με αμφιλεγόμενες μεθόδους για να βρει το δίκιο του.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 13.02.2022