ΑΠΟΨΕΙΣ

Η ενότητα και η συνένωση δυνάμεων στην πολιτική είναι εξ ορισμού μία ενάρετη διαδικασία. Παράγει θετικά συναισθήματα στους πολίτες και προδικάζει λαμπρά αποτελέσματα. Αυτά στη θεωρία. Στην πράξη όμως τι συμβαίνει; Η επίκληση της ενότητας έχει αυτό το υπόβαθρο ή μήπως η πολιτική σκοπιμότητα τη μετατρέπει σε εργαλείο αποπροσανατολισμού;

Στην αυτοδιοίκηση η πιο δημοφιλής πρακτική μέχρι σήμερα απέδειξε ότι η ενότητα ήταν κυρίως ο μανδύας για ανίερες συμμαχίες και μοίρασμα οφίκιων μεταξύ των ενδιαφερομένων, παρά μια δημιουργική περίοδος νέου ύφους και ήθους στις διοικήσεις των δήμων. Στην κεντρική πολιτική σκηνή, στο όνομα της ενότητας υπήρξαν και υπάρχουν κυβερνήσεις συνεργασίας, όπου το μόνο που τις συνδέει είναι οι… καρέκλες που μοιράστηκαν στα στελέχη των συνεργαζόμενων κομμάτων, ανάλογα με τα ποσοστά του καθενός.

Η αληθινή ενότητα όμως είναι οικοδόμημα, όχι λευκή επιταγή. Είναι το τέλος μιας μακράς διαδικασίας, η οποία φέρνει κοντά ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες, απόψεις και σχεδιασμούς που, αφού τα έβαλαν στο τραπέζι, βρήκαν τα σημεία εκείνα που μπορούν να συνθέσουν κάτι κοινό, να συγκλίνουν προγραμματικά. Είναι επίσης επίπονη ως διαδρομή, καθώς προϋποθέτει να γίνουν πολλά βήματα πίσω από πολλούς, ώστε τελικά να κάνουν ένα βήμα μπροστά όλοι μαζί. Δεν είναι «συμφωνίες κυρίων» κάτω από το τραπέζι, προκειμένου να δημιουργηθεί μία επετηρίδα εκπλήρωσης φιλοδοξιών, ούτε να μοιραστούν θητείες, θώκοι και θέσεις εξουσίας, χωρίς συγκρούσεις. Η ενότητα είναι βαθιά πολιτική πράξη και για να είναι πραγματική πρέπει να έχει ισχυρές κοινωνικές αναφορές και να μη μετατρέπεται σε κοινοπραξία συμφερόντων. Να μη γίνεται σε επίπεδο κορυφής, εν απουσία των πολιτών.

Η απλή αναλογική στην αυτοδιοίκηση, άλλα και στις εθνικές εκλογές, θα φέρει στην επιφάνεια άμεσα ζητήματα που άπτονται της έννοιας και του περιεχόμενου του όρου της ενότητας. Αν συνεχιστεί να προσεγγίζεται ο όρος με τα ίδια χαρακτηριστικά, τότε τίποτε, πλην του… εκλογικού νόμου, δεν πρόκειται να αλλάξει για τους πολίτες και τη χώρα.