Με όσα (μας) συμβαίνουν έχουμε πολλές φορές την αίσθηση ότι η λογική έστριψε στη γωνία, όπως έλεγε καλός φίλος που έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο νεότατος, προδομένος από την καρδιά του και νικημένος πολλάκις, στο σύντομο αλλά πυκνό και ωφέλιμο βίο του, από ανθρώπους άλογους. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσα θα άντεχε αν ζούσε να δει τη λογική να διανύει χιλιόμετρα έπειτα από εκείνη τη στροφή. 

Αυτήν τη φορά τον θυμήθηκα με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία εξακολουθούν να διαφωνούν περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες. Εδώ πάνω, στην επίμαχη περιοχή, το ποσοστό ίσως να αγγίζει και το 70%, όμως η Συμφωνία κυρώθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο και υπεγράφη από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όποιος διαφωνεί φυσικά και μπορεί να εκφράζει τη διαφωνία του αλλά δεν μπορεί να προσπαθεί να επιβάλλει τη δική του εξωτερική πολιτική, να σηκώσει δικό του μπαϊράκι και να κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι.

Διαβάζοντας την είδηση για τους γονείς μαθητών σε σχολείο του Κορδελιού, που κάλεσαν ιερολοχίτες να φυλάξουν(!) τα παιδιά τους από πιθανό ντου αντιεξουσιαστών στην κατάληψη, που αυτά αποφάσισαν εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών, συνειδητοποίησα ότι πρέπει κάτι να κάνουμε, για να φέρουμε πίσω τη λογική.

Στην περίπτωσή μας οι στοργικοί γονείς φέρονται να κάλεσαν κάποιους που έχουν σύμφωνη γνώμη με τα παιδιά τους, να τα προστατεύσουν από τους άλλους που έχουν την αντίθετη, αψηφώντας τους πιθανούς κινδύνους. Το γεγονός ότι τα 15χρονα σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης αντί να κάνουν τα μαθήματά τους δεν τους απασχόλησε…

Άλλη συντοπίτισσα, δασκάλα αυτήν τη φορά, μοίρασε φυλλάδια μέσα στην αίθουσα, για να πείσει τους μαθητές της ότι το δίκιο μας ως Μακεδόνες καταπατήθηκε. Στην περίπτωσή της θα γίνει ΕΔΕ, γιατί υπάρχουν πληροφορίες ότι το περιεχόμενο των φυλλαδίων ήταν ακραία εθνικιστικό.

Την προηγούμενη Κυριακή σε εκκλησία του Ωραιοκάστρου ο παπάς έδινε το σύνθημα «Ζήτω η Μακεδονία» και το μεγαλύτερο τμήμα του ποιμνίου απαντούσε ζήτω. Οι υπόλοιποι, σαφώς λιγότεροι, έμειναν ενεοί. Προφανώς αναρωτιόνταν αν βρίσκονται σε ναό ή στο γήπεδο…

Δεν με χαροποίησε η Συμφωνία των Πρεσπών, ούτε καν με ικανοποίησε, αλλά τη θεωρώ μάλλον αναγκαίο κακό, στο οποίο θα μας οδηγούσε αργά ή γρήγορα η διεθνής κοινότητα, η θέση μας σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ καθώς και οι σχέσεις μας με την εξ ανατολών γείτονα. Από την άλλη δεν νομίζω ότι η ισχύς της θα μας φέρει περισσότερα δεινά από αυτά που βιώνουμε ως έθνος. Πιο επικίνδυνη είναι η απουσία λογικής και η διχαστική ρητορική που μας χωρίζει σε προδότες και πατριώτες.

Αλλά ακόμη κι αν πρόκειται να μας στοιχίσει μελλοντικά το νέο όνομα της ΠΓΔΜ, αδυνατώ να πιστέψω ότι θα μας σώσουν από τις επιπτώσεις του ο παπάς, η δασκάλα, οι μαθητές και οι γονείς τους.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 3 Φεβρουαρίου 2019