Support art workers είναι το σύνθημα -και η διένεξη που ξέσπασε υπέρ της χρήσης της ελληνικής φράσης στηρίξτε τους εργαζόμενους στον πολιτισμό ήταν η πιο ήπια μεταξύ αυτών που ανέδειξε η κατά τ’ άλλα ευγενής πρωτοβουλία. Με τον ξεσηκωμό για τη στήριξη των ανθρώπων που δουλεύουν στο θέατρο, τη μουσική, τις αίθουσες τέχνης, τον κινηματογράφο ή τη διοργάνωση εκδηλώσεων τείνουμε για άλλη μια φορά να επικεντρωθούμε στο δέντρο και να χάσουμε το δάσος. Στις φωνές που ενώθηκαν με τους εργαζόμενους στον πολιτισμό η διαίρεση με πολιτικά κριτήρια είναι εμφανής και η κάθε πλευρά θέλει να κρατήσει για τον εαυτό της το αποκλειστικό δικαίωμα να αγαπά και να στηρίζει την τέχνη και τους καλλιτέχνες.

Δεν μπορείς όμως να ζητάς στήριξη του πολιτισμού και να βάζεις στο στόχαστρο τον Σαββόπουλο γιατί συμμετείχε στην καμπάνια της ελληνικής κυβέρνησης για το «Μένουμε σπίτι» κι επειδή τόλμησε να εκφράσει τη γενική παραδοχή ότι η κυβέρνηση τα πήγε καλά με την πανδημία.

Δεν είναι άλλος ο πολιτισμός που εκφράζει η Πρωτοψάλτη που πήρε ένα φορτηγό και τους μουσικούς της και τραγούδησε για τους κουρασμένους έγκλειστους της Αθήνας επειδή έκανε στάση στο Μαξίμου και μίλησε στον πρωθυπουργό. Είναι προφανώς υπερβολική η αντίδραση Κραουνάκη που κόντεψε να βγάλει απαγορευτικό για τα τραγούδια του επειδή δεν τα θέλει στα «λημέρια του Μητσοτάκη».

Παράλληλα χιλιάδες εμπλεκόμενοι ή μη με το χώρο του πολιτισμού αποφαίνονται μέσω των κοινωνικών δικτύων πόσο αγωνιστής, δοσμένος, βολεμένος, επαναστάτης είναι, ή πόσο δικαιούται δια να ομιλεί κάθε καλλιτέχνης. Η ζυγαριά καλλιτεχνικής αξίας που διαθέτει ο καθένας έχει καντάρια υποκειμενισμού και υποκρισίας.

Και ενώ στην ανάγκη να στηρίξει η κυβέρνηση τους ανθρώπους του πολιτισμού αναφέρθηκε και ο Νταλάρας δείχνοντας τους πολλούς που φέτος καταστράφηκαν σε αντίθεση με τους ελάχιστους που έχουν λυμένο το πρόβλημά τους, η άποψή του δεν πολυκυκλοφόρησε. Δεν είχε μέσα εχθρό βλέπετε, σε αντίθεση με τη συνέντευξη του Σταύρου Ξαρχάκου που διακινήθηκε με ζέση και από τους συμπολίτες μας που αγαπούν να μισούν την κυβέρνηση περισσότερο από όσο αγαπούν την τέχνη. Οι ευκαιριακοί θαυμαστές του δεν στάθηκαν στο γεγονός ότι ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες συνθέτες αγωνιά και μιλά δημοσίως για τους εργαζόμενους στο χώρο αλλά στις σαφείς αιχμές που άφησε εναντίον της υπουργού Πολιτισμού. Της αποδίδει υπεροπτική συμπεριφορά και παρατηρεί ότι στην έπαρση έχει δικαίωμα μόνο η σημαία. Ανάλογη αντιμετώπιση επιφυλάχθηκε από τους ίδιους και στη συνέντευξη της Τάνιας Τσανακλίδου που μίλησε για δράκα απατεώνων που κυβερνά.

Στο περιβάλλον πολιτιστικού διχασμού που καλλιεργείται αποκτά ιδιαίτερη σημασία μία φράση που έρχεται από την περιφέρεια της χώρας. Τη διατύπωσε ο αντιδημάρχος Πολιτισμού Λάρισας, Π. Σάπκας, ανακοινώνοντας την πρωτοβουλία του δήμου να χρηματοδοτήσει πολιτιστικές προτάσεις που μπορούν να υλοποιηθούν αυτή την περίοδο (ολιγομελή σχήματα, δυνατότητα διαδικτυακής προβολής κ.λπ)..

«Η τέχνη ενώνει, δεν διαιρεί» είπε, και μακάρι αυτές οι πέντε λέξεις να συνόδευαν το σύνθημα υποστήριξης των εργατών της τέχνης.

Κι επειδή η Λάρισα έχει παράδοση στον πολιτισμό -αρκεί να θυμηθούμε το ΔΗΠΕΘΕ της- ας βρει μιμητές μεταξύ των ΟΤΑ κι ας δώσει ιδέες και στην κυβέρνηση που οφείλει να προσφέρει στήριξη και λύσεις στους ανθρώπους του χώρου για ν’ αρχίσουν σταδιακά να βρίσκουν μαζί με τους υπόλοιπους την έστω μερική κανονικότητά τους.

ΥΓ: Από τις τελευταίες ανακοινώσεις της υπουργού Πολιτισμού κρατάμε ότι το 800άρι θα δοθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερους και τη δημιουργία μητρώου καλλιτεχνών για να μετριαστεί το χάος στο χώρο. Όλα θα εξαρτηθούν φυσικά από την υλοποίηση των μέτρων αφού όπως έγραψαν και τραγούδησαν κάποτε οι Κατσιμιχαίοι, «όλες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες τότε και μόνο όταν είναι εφικτές»…

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 10 Μαΐου 2020