Ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι με μοναδικό σκοπό της ζωής τους να γκρεμίσουν ό, τι έχτισαν οι άλλοι. Ταμένοι να ανακαλύψουν ελαττώματα εκεί που δεν υπάρχουν και λάθη εκεί που όλα πηγαίνουν κατ’ ευχή. Κινητήριος δύναμή τους η ανάγκη να στρέψουν τα βλέμματα πάνω τους χωρίς να τους απασχολεί η ζημιά που κάνουν.

Οι τύποι που προσπαθούν τις τελευταίες εβδομάδες να ξετρυπώσουν τα αρνητικά στοιχεία της προσωπικότητας του εθνικού μας γιατρού είναι στην πλειονότητά τους τυπικές περιπτώσεις αυτοχριζόμενων ευφυών. Οι υπόλοιποι είναι απλώς σε διατεταγμένη υπηρεσία: Να θολώσουν την εικόνα του ανθρώπου που ενσαρκώνει την ιδέα ότι σε αυτή τη δοκιμασία η κυβέρνηση τα πηγαίνει ανέλπιστα καλά.

Ο Σωτήρης Τσιόδρας είναι έξω από τα κομματικά μέτρα στα οποία μας συνήθισαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Ημέτεροι με ένσημα στην αφισοκόλληση, εγνωσμένης υποταγής στον αρχηγό, με ανύπαρκτες δεξιότητες, κατά κανόνα άσχετες με το αντικείμενο που τους αναθέτουν, ίσως και ανεπάγγελτοι.

Κι όμως την πιο κρίσιμη στιγμή, στο ξέσπασμα μιας πανδημίας που άλλαξε για πάντα τον κόσμο μας, μοίρα μαγική θαρρείς έφερε στο δρόμο μας τον καθηγητή Παθολογίας-Λοιμώξεων Σωτήρη Τσιόδρα. Επιστήμονα με εξαιρετικά προσόντα και πλούσιο βιογραφικό αλλά κυρίως άνθρωπο από αυτούς που όπως φαίνεται σπανίζουν και στον ιατρικό χώρο ειδικά στα υψηλά κλιμάκια. Δείχνει χαμηλών τόνων αλλά με άποψη και αρχές. Σεμνός αλλά όχι άβουλος, με ανθρώπινες ευαισθησίες τις οποίες δεν διστάζει να εκφράσει ακομπλεξάριστα.

Εκτιμώ πως ακόμη κι αν ήξερε ότι θα παρεξηγηθεί, θα βούρκωνε μιλώντας για την ανάγκη να προστατεύσουμε τις ασθενικές γιαγιάδες και μανάδες μας από την επέλαση του κορονοϊού. Θα μιλούσε για τις ετοιμόγεννες μανούλες με τρόπο φυσικό, χωρίς καμία επιτήδευση, έτσι όπως το νιώθει. Ακόμη κι αν τον συμβούλευαν να μην απαριθμήσει ένα-ένα τα ονόματα των ασθενών και των νοσηλευτών που συνάντησε στους θαλάμους της πρώτης γραμμής άμυνας στον κορονοϊό μήπως τον χλευάσουν, δεν θα απέφευγε να τα πει.

Ακόμη κι αν τον προειδοποιούσαν ότι θα του την έπεφταν επειδή έψαλε σε άδεια εκκλησία θα πήγαινε με ειδική άδεια κι όχι επειδή «ξέρεις ποιος είμαι ‘γω ρε;». Διακινδυνεύοντας να προκαλέσει τους επι (υπο) κριτές που δεν βλέπουν την καθημερινή επαφή του με ανθρώπους που νοσούν ή πιθανότατα νοσούν αλλά είδαν και μάλιστα με στραβό μάτι την ανάγκη του να ψάλει στο τέλος μιας πιεστικής βδομάδας.

Είναι κι αυτή η σχέση με την ορθόδοξη πίστη από τα στοιχεία του προφίλ του που ενοχλούν… Δεν φτάνει το συντηρητικό προφίλ του καλού μαθητή, άριστου φοιτητή και εξαίρετου δασκάλου με το κλασικό γκρίζο κουστουμάκι και την αδιάφορη γραβάτα, δεν φτάνουν τα επτά παιδιά, είναι κι εκείνες οι σπουδές βυζαντινής μουσικής που τον ανεβάζουν στο αναλόγιο του ψάλτη.

Είναι και που εθιστήκαμε στο ακριβό περιτύλιγμα που αξίζει πιο πολύ από το περιεχόμενο και αδυνατούμε να «χωνέψουμε» έναν σκέτο καθηγητή. Έστω αδιαμφισβήτητης επιστημοσύνης. Τουλάχιστον να μην τον διάλεγε ο Μητσοτάκης… Ή να μην του έδιναν τα εύσημα ο Ξανθός και ο Φίλης… Και να μην τον παραδεχόταν για καλό επιστήμονα ο Τσίπρας, αφήνοντας στους άλλους τη δύσκολη δουλειά.

*Από το ανέκδοτο με το λιοντάρι που ορίζει αναπληρωτή βασιλιά των ζώων το λαγό, ο οποίος βρίσκει ευκαιρία να εκδικηθεί το λύκο. Ο βασιλιάς βέβαια έχει συμβουλέψει τον αντικαταστάτη του να δέρνει τουλάχιστον δικαιολογημένα για να μην καταλυθεί η τάξη στο βασίλειο. Ο λύκος όμως είναι καλός κι ευγενικός κι αφού ο λαγός δεν έχει να του καταλογίσει κάτι, τον ξυλοφορτώνει που και που, ρωτώντας τον επιτακτικά «γιατί δεν φοράς κράνος;».

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 12 Απριλίου 2020