Kάτι στο Σύνταγμα και για τους ανέργους;
Εάν πιστεύετε ότι το προσωπικό του δημοσίου τομέα κατέβαλε το κόστος της κρίσεως, θα συμφωνήσετε με το Στ΄ τμήμα του ΣτΕ, ότι η απόδοση των δώρων εορτών και του επιδόματος αδείας αποτελεί αποκατάσταση δικαιοσύνης. Εάν, πάλι, έχετε διαφορετική γνώμη, ψάξτε το διαβατήριό σας και πάρτε μαζί σας τα απαραίτητα. Αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτε. Για τον πικρό λόγο ότι ακόμη και η ελίτ της αρνείται να συνειδητοποιήσει γιατί το 2010 φθάσαμε στην χρεοκοπία.
Τυπικώς η υπόθεση παραμένει εκκρεμής καθώς το Τμήμα παρέπεμψε την υπόθεση στην Ολομέλεια. Ουσιαστικώς, το ενδεχόμενο να έχει η Ολομέλεια διαφορετική άποψη από το Τμήμα είναι μικρό. Άλλωστε, το πουλόβερ είχε αρχίσει να ξηλώνεται νωρίς από το ίδιο το ΣτΕ, πρώτα με τα ειδικά μισθολόγια και κατόπιν με τους συνταξιούχους , ενώ ήδη το 2015 το Ελεγκτικό Συνέδριο είχε αποφανθεί υπέρ της αντισυνταγματικότητος αυτών των περικοπών.
Ας τελειώσει, λοιπόν, η εκκρεμότητα μια ώρα αρχύτερα ώστε να μην ταλαιπωρούνται άλλο τα δικαστήρια του πρώτου και δεύτερου βαθμού, διεκπεραιώνοντας ακόμη μία βιομηχανία αγωγών. Μετά, βέβαια, θα έρθει ο λογαριασμός. Και τότε θα κλάψουν μάνες και παιδιά.
Μια χαρά ακούγεται ότι τα δώρα εορτών και το επίδομα αδείας, «συνδέονται από τη φύση τους με τις αυξημένες ανάγκες που ανακύπτουν κατά τις εορταστικές περιόδους και κατά την περίοδο των θερινών διακοπών, οι οποίες ανάγκες συντρέχουν για όλους τους υπαλλήλους ανεξάρτητα από το μισθό του καθενός», ότι οι περικοπές «συνδυαζόμενες με τις κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες, οδηγούν σε ανεπίτρεπτη μείωση του επιπέδου ζωής των υπαλλήλων» και ότι «ο νομοθέτης όφειλε αποφαινόμενος τεκμηριωμένα για την αναγκαιότητα του μέτρου να εξετάσει την ύπαρξη τυχόν εναλλακτικών επιλογών και να συγκρίνει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της καθεμίας για τον επιδιωκόμενο δημόσιο σκοπό της δημοσιονομικής προσαρμογής».
Όμως μετά τους πανηγυρισμούς έρχεται η πραγματικότητα και διατυπώνει το κυνικό ερώτημα: Ποιος πληρώνει το λογαριασμό;
Η ίδια δίνει και την απάντηση: “There ain't no such thing as a free lunch" – «δωρεάν γεύμα δεν υπάρχει» - κατά την γνωστή έκφραση ανωνύμου πατρός που χρησιμοποίησε το 1975 ο Μίλτον Φρίντμαν. Και μπορεί το όνομα του Φρίντμαν να είναι απαγορευμένο στη χώρα όπου θεμιτό θεωρείται να χρεώνεις τα εγγόνια σου για να μην χάσεις τα «κεκτημένα» αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Με απλά λόγια, λοιπόν, αυτό που οι δικαστές αποφάσισαν να επιστραφεί στους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα, πρέπει να βρεθεί από κάπου αλλού. Σκέφτεστε κάτι; Ακριβώς αυτό!
Προφανώς οι δικαστικές αποφάσεις είναι σεβαστές – αυτό αποτελεί θεμελιώδη σύμβαση της Δημοκρατίας. Εξίσου προφανώς, όμως, κρίνονται. Ειδικά εκεί όπου δεν πραγματεύονται νομικά ζητήματα αλλά διαχειρίζονται άμορφες , αφηρημένες συνταγματικές ρήτρες οι οποίες προσαρμόζονται στις πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, συναισθηματικές και, πάντως, προειλημμένες επιλογές των ερμηνευτών τους.
Γιατί αν η αρχή της αναλογικότητος σημαίνει ότι δεν πρέπει να περικοπεί το δώρο Χριστουγέννων από κανένα δημόσιο ή δημοτικό υπάλληλο, όποιος κι αν είναι ο μισθός του, σε όποια κατάσταση και αν βρίσκονται τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας, μήπως κάποιος πρέπει να θυμίσει ότι υπάρχουν και άνεργοι με μηδέν εισόδημα και εργάτες που ζουν τις οικογένειές τους με τετρακόσια ευρώ; Όσο να ΄ναι, κάτι θα υπάρχει στο Σύνταγμα και γι΄ αυτούς…
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 23 Δεκεμβρίου 2018
