ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο δήμος Θεσσαλονίκης, δύο μήνες τώρα ταλαιπωρείται από τις κυβερνοεπίθεσεις αγνώστων που προφανώς είτε θέλουν να κερδίσουν από τη διαρροή εκατοντάδων, μπορεί και χιλιάδων, στοιχείων συμπολιτών, μας είτε ζητούν κάποια λίτρα τα οποία προφανώς η διοίκηση δεν δίνει -ορθώς- και το πρόβλημα συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί. Μερικά μόνο από τα στοιχεία που έχουν διαρρεύσει είναι: επιστολές του δήμου προς πολίτες για χρέη με ονοματεπώνυμα, ΑΦΜ, αριθμούς παροχών, διευθύνσεις ακινήτων, συγκεντρωτικές καταστάσεις με χρέη πολιτών, υπηρεσιακές διαβιβάσεις προς αστυνομικά τμήματα πολλών περιοχών και άλλους δήμους, επιδόσεις εγγράφων που αφορούν οφειλές, στοιχεία για ληξιαρχικές πράξεις θανάτου ή πτωχεύσεις, ανείσπρακτα στοιχεία προς επεξεργασία από το 2011 έως το 2019, εσωτερική αλληλογραφία του γραφείου ανείσπρακτων οφειλών. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν τη σοβαρότητα των διαρροών, που δεν θα ξεπεραστούν τόσο εύκολα.

Αυτό είναι το ένα σκέλος της υπόθεσης, στο οποίο για το μόνο που θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε τον σημερινό δήμαρχο και τη διοίκηση είναι πως δεν θωράκισε το ηλεκτρονικό σύστημα του Δήμου όπως έπρεπε, ενώ παράλληλα δεν υπήρχε back up για τα αρχεία που χάθηκαν. Έτσι ο δεύτερος μεγαλύτερος δήμος της χώρας έγινε έρμαιο της πρώτης κυβερνοεπίθεσης σε βάρος Δήμου σε εθνικό επίπεδο. Καλά ακούσατε, πουθενά ξανά, δεν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο.

Όμως οι σοβαρότερες ευθύνες του δημάρχου Θεσσαλονίκης και της διοίκησης ξεκινούν από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η επίθεση και μετά. Αλήθεια, ποια βήματα ακολουθήθηκαν μετά την επίθεση ώστε η ζωή των πολιτών και η δραστηριότητα των επιχειρήσεων να μπορεί να συνεχιστεί απρόσκοπτα; Δύο μήνες μετά την επίθεση, η Διοίκηση δυσκολεύεται να εκδώσει ένα χειρόγραφο πρωτόκολλο, μια και το ηλεκτρονικό δεν λειτουργεί! Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι είναι αδύνατο να εκδοθεί, για παράδειγμα, μία νέα άδεια επιχείρησης σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και αν η κυβερνοεπίθεση είναι κάτι σαν φυσική καταστροφή που δεν μπορεί να προβλεφθεί, η άμεση αντιμετώπιση μιας έκτακτης κατάστασης στη βάση ενός προκαθορισμένου σχεδίου είναι η ελάχιστη απαίτηση από μια Διοίκηση που καυχιέται ότι είναι σύγχρονη, ετοιμοπόλεμη, ουσιαστική.

Η Διοίκηση του κ. Ζέρβα παρέλαβε μια πόλη με συγκεκριμένο σχέδιο ανθεκτικότητας που προφανώς δεν μελέτησε καν ποτέ. Μοιραία, δεν είχε ενημερώσει τους εργαζομένους του Δήμου -και δεν το έχει κάνει ούτε μέχρι σήμερα- για το πώς θα πρέπει να αντιδράσουν σε περίπτωση που μια νέα παρόμοια επίθεση λάβει χώρα ξανά. Το γεγονός ότι δεν ενημέρωσαν καν τις δημοτικές παρατάξεις για το μέγεθος της ζημίας είναι το τελευταίο, παρότι αποτελεί και αυτό ένδειξη ενός απολυταρχισμού που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχωρείται.

Το σημαντικότερο θέμα είναι η σχέση της Διοίκησης του Δήμου με τους εργαζόμενους, μια σχέση που μοιάζει να έχει αφεθεί στην τύχη της. Εργαζόμενοι σε άγνοια, εργαζόμενοι σε απόσταση. Οι κόντρες μεταξύ αιρετών και εργαζομένων σε δήμους και σε υπουργεία είναι συχνές και πάντα ζημιογόνες για την ποιότητα του έργου δήμων και υπουργείων, δηλαδή την εξυπηρέτηση του πολίτη. Πικρό συμπέρασμα από την ιστορία των κυβερνοεπιθέσεων: ο Δήμαρχος έχει πραγματικά έναν πολύ μακρύ δρόμο προκειμένου να εμπνεύσει τους εργαζομένους του Δήμου Θεσσαλονίκης ώστε να υπηρετήσουν από κοινού τους κατοίκους αυτής της πόλης.